Πώς προέκυψε η συγγραφή του βιβλίου; Ποιο ήταν το έναυσμα ή η ανάγκη που σας οδήγησε;
Κυριακή Πιττάκη: Η συγγραφή αυτού του βιβλίου, προέκυψε από την ανάγκη εκπλήρωσης ενός χρέους. Ένα βιβλίο τάμα εις μνήμην μιας παιδικής φίλης, που έφυγε για το αιώνιο ταξίδι μετά από τη δική της μάχη με τον καρκίνο. Ένα χρόνο πριν τη δική μου διάγνωση.
Τα μικρά ημερολόγια, που έγραφα κατά την συμπόρευσή μου με την ασθένεια, ήταν ιαματική μέθοδος για μένα που με βοήθησε να μην κατακλυστώ από την απελπισία... Μέθοδος διαχείρισης της αγωνίας και της ανασφάλειας, που ένιωθα έντονα να με πνίγουν, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Με τη γραφίδα μου οδηγούσα το μυαλό μου σε άλλα μονοπάτια, πιο αισιόδοξα από εκείνα στα οποία ο ψυχικός πόνος θα έπρεπε κανονικά να με έχει καθηλώσει. Σε αυτά τα ημερολόγια βασίστηκε η συγγραφή της ενιαίας πλέον κατάθεσης της εμπειρίας μου για τον καρκίνο, αλλά όχι μόνο. Καταγράφονται επίσης στιγμιότυπα των ταξιδιών μου, των συναισθημάτων μου, των οικογενειακών και φιλικών μου σχέσεων, των πνευματικών μου αναζητήσεων και γενικά στιγμών από την καθημερινότητά μου. Και επειδή αυτή η συγγραφή ολοκληρωνόταν εν μέσω πανδημίας του κορωνοϊού, έχει επενδυθεί και με ημέρες και έργα από αυτή την περίοδο της ζωής μας.
Μία σκληρή μάχη, τελικά, είναι ένας κακός εφιάλτης ή μία πραγματικότητα που οφείλεις να αντιμετωπίσεις στα ίσα;
Κ.Π.: Όταν εμφανιστεί στον ορίζοντα της ζωής σου μια σοβαρή ασθένεια, παίρνεις μια γερή γεύση της πραγματικότητας. Και συνειδητοποιείς σιγά σιγά, βήμα βήμα, ότι ο κακός εφιάλτης τελικά ήταν η ζωή πριν την ασθένεια. Η ψευδαίσθηση της μονιμότητας αυτών με τα οποία συνυπάρχουμε, και έμψυχα και άψυχα, και της εξάρτησης που έχουμε από τα προσωρινά και μάταια πράγματα του κόσμου. Πάσχουμε από αυτή την εξάρτηση... Ανατέλλει τότε, κατά την αντιμετώπιση της πραγματικότητας, μια ψυχική δύναμη από την καρδιά που λέγεται ΚΟΥΡΑΓΙΟ (από τη λατινική λέξη «cor», που σημαίνει «καρδιά») που σε συνδυασμό με την πίστη, κάνουν τη μάχη η οποία είναι όντως σκληρή, να έχει νόημα. Γιατί η μάχη αυτή έχει να κάνει και με εσωτερική ενδοσκόπηση που απαιτεί κάθαρση και μεταμόρφωση της ψυχής του ανθρώπου. Οι κεραίες της καρδιάς αποκτούν πρόσβαση σε άλλες συχνότητες, πιο πνευματικές. Η μάχη είναι ουσιαστικά ο αγώνας για εξοικείωση με την ιδέα της φθαρτής μας φύσης και του θανάτου. Όχι όμως για να μας καταβάλει η απελπισία. Το αντίθετο. Για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής μας σε μια δοξολογική θέαση κάθε στιγμής της ζωής μας. Είναι αυτό που είπε κάποτε πολύ ωραία κάποιος: «Η τέχνη του ζην έγκειται περισσότερο στη συμφιλίωση με τα προβλήματά μας παρά στην εξάλειψή τους.»...
Το βιβλίο σας έχει και αυτοθεραπευτική αξία όπως και αυτοβελτιωτική για τον αναγνώστη. Τελικά, το παράδειγμα ενός ανθρώπου μπορεί να αποτελέσει κίνητρο αλλαγής νοοτροπίας και άντληση δύναμης για τους υπόλοιπους προσφέροντας έτσι στην καλυτέρευση της ζωής; Ποιος είναι ο ρόλος της λογοτεχνίας;
Κ.Π.: Ο ρόλος της λογοτεχνίας είναι να μετατρέπει τη ζωή σε καλλιτέχνημα και τον πόνο σε ποίηση! Και αυτό ακριβώς συντελείται με την κατάθεση της προσωπικής ιστορίας μου για τη δοκιμασία που πέρασα. Το βιβλίο μου είναι μια μύηση του αναγνώστη στο προσωπικό εγχειρίδιο της πορείας της συγγραφέως, που δε λειτουργεί ως αυθεντία, αλλά συμπληρώνει με μια μοναδική ψηφίδα το παζλ της συλλογικής γνώσης για τη ζωή και τον θάνατο.
Σίγουρα αυτό το παράδειγμα διαφωτίζει τους υπόλοιπους ανθρώπους για το πώς μπορούν να βαδίσουν σε μια λαβυρινθώδη κατάσταση με την οποία μπορεί να τους φέρει αντιμέτωπους η ζωή. Και αποτελεί ισχυρό κίνητρο. Η συγγραφέας, επιχειρεί να τους προσφέρει την άκρη του νήματος για να βρουν τον δρόμο. Κάθε άνθρωπος μπορεί να επιλέξει διαφορετικές κατευθύνσεις και χάρτη πορείας. Το ευκταίο και ιδανικό όμως, είναι όλοι να το πράττουν βαδίζοντας με το κεφάλι ψηλά και προσβλέποντας προς το φως! Η παραίτηση να μην είναι επιλογή...
Σύμφωνα με ένα απόσπασμα από τη σελίδα 123, το καλπάζον χιούμορ αποτελεί αντίδοτο στον φόβο κατά τον Σταμάτη Κραουνάκη και σύμφωνα με ένα άλλο στη σελίδα 147 οι γερές δόσεις γέλιου ίσως μας γλιτώσουν από την κατάθλιψη. Τελικά, ποια είναι η συμβολή του χιούμορ στη ζωή γενικότερα;
Κ.Π.: Το χιούμορ αντιμάχεται την απελπισία. Είναι το λάδωμα στα γρανάζια της θλίψης. Και καταλύτης στο πέρασμα του χρόνου, που όταν καταγράφει δυσάρεστες στιγμές γίνεται βασανιστικός... Ο αγαπημένος κύριος Κραουνάκης ανέλαβε θυσιαστικά μια σπουδαία αποστολή εν καιρώ πανδημίας! Να μεταγγίζει τις ψυχές μας με δόσεις αισιοδοξίας και γέλιου. Πάντοτε με τη συνοδεία των υπέροχων μουσικών του επιλογών. Το χιούμορ, εν κατακλείδι, είναι ιαματικό!
Αν έπρεπε να το περιγράψετε με μία φράση, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Π.: Ένα βιβλίο αναστάσιμο!
Συμπληρώστε τις φράσεις, που αποτελούν αποσπάσματα, με όποιον τρόπο εσείς θέλετε. (γράφω την αρχή κάθε φράσης και η κυρία Πιττάκη συμπληρώνει και ολοκληρώνει την πρόταση)
Κ.Π.: Συγκινήθηκα με τη συγκυρία να ολοκληρώνω τη συγγραφή του βιβλίου μου το βράδυ που ένας αγαπημένος μου, πολύ πνευματικός άνθρωπος, ξεκινούσε το ταξίδι του προς το Φως...
Απόλαυσα κάθε στιγμή κατά τη συγγραφή, της αναδρομής μου στα παρηγορητικά ταξίδια που είχα την ευλογία να κάνω εν μέσω «καρκινοπορείας»...
Ένας μικρός θάνατος είναι η συμπόρευση με μια σοβαρή ασθένεια, που σε αναγεννά και σε μεταμορφώνει προς το καλύτερο...
Ένα ήρεμο, γαλήνιο ταξίδι είναι η προσευχή, εν μέσω ασθενείας και πλήρους αδυναμίας και ερημίας ψυχικής...
Αγαπημένος μου σταθμός για πνευματικό ανεφοδιασμό, το μικρό και ταπεινό διαμερισματάκι του πατρός Ανανία Κουστένη στα Εξάρχεια.
Αν έπρεπε να το ξανακάνετε όλο από την αρχή, τι θα αλλάζατε και γιατί;
Κ.Π.: Συνέθεσα το βιβλίο μου με τόση ευλάβεια, προσοχή και συναίσθηση ευθύνης για αυτά που θα κοινοποιήσω στον κόσμο, με προοπτική να ωφεληθεί κάποιος έστω και κατά το ελάχιστο διαβάζοντάς το, ώστε να μην έχω μεταμέλειες για αυτό που τελικά αξιώθηκα να δημιουργήσω. Ίσως όμως, αν το ξανάκανα από την αρχή, να έκανα μια αναφορά και στο πέρασμά μου από το Ογκολογικό, όχι για να γίνω δυσάρεστη στους αναγνώστες, αλλά για να αναφερθώ στην ευγνωμοσύνη την οποία ένιωθα συνεχώς για τη φροντίδα και την αγάπη που εισέπραξα εκεί από τη γιατρό μου και τις νοσοκόμες.
Τι θέλετε να πείτε στους αναγνώστες που επρόκειτο να διαβάσουν το βιβλίο σας;
Κ.Π.: Θα ήθελα να τους διαβεβαιώσω ότι το βιβλίο μου είναι ένα σύγγραμμα που μεταγγίζει αισιοδοξία, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο για ένα βιβλίο που είναι βασισμένο σε μια εμπειρία με τον καρκίνο. Όλα είναι συστατικά της ζωής μας. Και οι δυστυχίες και οι ευτυχίες. Εκείνο που επείγει είναι να εμπλουτίσουμε τη ψυχή μας με τα πολύτιμα εφόδια με τα οποία θα πορευτούμε! Την απροϋπόθετη αγάπη, ένθερμη πίστη, αέναη υπομονή και ζώσα ελπίδα! Για να έχει η όποια πορεία μας αναστάσιμη προοπτική!
Ευχαριστώ από καρδιάς!
Αυτά είπε η Κυριακή Πιττάκη, την οποία ευχαριστώ κι εγώ ολόθερμα, για το βιβλίο της Ταλαι-πορείες: Η εγκάρδια εξομολόγηση μιας γυναίκας με καρκίνο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή.
Το σύγγραμμα έχει και γνωσιακό χαρακτήρα, δηλαδή να σε διαφωτίσει ως προς το τι νιώθει ένας ασθενής, τι περνάει κ.λπ. αλλά φέρει και την ιδιότητα της αυτογνωσίας, ενδυνάμωσης και αυτοβοήθειας. Το καλύτερο όλων είναι πως αυτό που πετυχαίνει, το πετυχαίνει μέσα από μια αφηγηματική δομή που δεν κουράζει και δεν σε βαραίνει ψυχικά, οπότε μπορείς με σχετική άνεση να αφεθείς και να του επιτρέψεις να σε «οδηγήσει». Κι εφόσον η ιστορία είναι πραγματική, έρχεσαι σε επαφή με μία αληθινή ιστορία, που κουβαλά την πραγματική εμπειρία μέσα της, παρά μια φανταστική όπως θα την κατέγραφε ένας συγγραφέας που δεν έχει το βίωμα.
Αφήνει γόνιμο αποτύπωμα και, εννοείται, προτείνεται!
