Χρήστου Ντικμπασάνη
Έχω μια κλίση να πέφτω στην άβυσσο
Με πνίγει η νύχτα
με τα φιδίσια μαλλιά της
Μπροστά στο κάτοπτρο
του σκότους ατέλειωτα τελετουργώ
Στο είδωλό μου επάνω εστιάζονται
τα πένθιμα μάτια της κόλασης
Στα χέρια βαστώ ένα μπουκέτο
μαραμένους ανθούς
Είναι σκοτεινή η πραγματικότητά μου
Εύθραυστα πολύ τα κύτταρα της ψυχής μου
Κινούμαι με σπονδύλους
που έκλεψα από μορφές του τρόμου
Με ματωμένα χέρια στέκομαι
ανάμεσα σε υδρόγειο και χάος
Ένας τάφος με περιμένει
πάντα πρόθυμος
Κάθε Χριστούγεννα όμως ξαναγεννιέμαι
μαζί με το θείο βρέφος
που μου κρατά στοργικά το αποτρόπαιο χέρι
Ίσως η αγάπη είναι δώρο μυστικό
σ' εκείνον που έχει εκπέσει
Ακόμη και γι' αυτόν υπάρχει
μια οδός, μια αλήθεια, μια ζωή
ανοδική συνειδητά να την ανέβει,
αποχαιρετώντας τον φθαρμένο εαυτό του
Ο απολωλός εαυτός είναι σύμπτωμα
βαριάς ασθένειας
που χρήζει άμεσης θεραπείας
🎄
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Alex Nizovsky (Center Plaza on a Christmas Eve, ακρυλικά σε καμβά)
