Παγκόσμιος ολοκληρωτισμός
Η νέα τάξη πραγμάτων και τα αρχαία θεμέλιά της
Ένας ελεύθερος άνθρωπος γνωρίζει πως είναι επιταγή της λογικής να ενεργεί πάντα για το κοινό όφελος. Να ενεργεί με σύνεση, αρετή και αγάπη. Γι' αυτό αποκάλεσα και τη συγκεκριμένη αυτήν κατάσταση «αγαπούσα λογική». Αν και σύμφωνα με τον Σπινόζα: «Τίποτε δεν υποκινεί περισσότερο στην αρετή όσο η ελπίδα, που επιτρέπει σε όλους να φθάσουν στις μεγάλες τιμές, γιατί όλοι μας κινούμαστε κυρίως από την αγάπη για τη δόξα.». Πόση αλήθεια κρύβουν μέσα τους τα λόγια αυτά του φιλόσοφου, ιδιαίτερα για τη σύγχρονη εποχή!
«Μια ψευδαίσθηση», σύμφωνα με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Γιώργο Στάμκο, είναι ότι: «οι δημοκρατικές κοινωνίες είναι λιγότερο ελεγχόμενες από τις ολοκληρωτικές. Στις δεύτερες, ο έλεγχος ασκείται ωμά και απροκάλυπτα. Στις πρώτες ασκείται "με το γάντι" και υπογείως. Στις ολοκληρωτικές κοινωνίες ο έλεγχος επιβάλλεται με τον φόβο της τιμωρίας, ενώ στις δημοκρατικές επιβάλλεται με την πειθώ στους πολίτες, ώστε να νομίζουν ότι πρόκειται για το καλό τους. Ασφαλώς βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πειστούν πρωταρχικά οι πολίτες των δημοκρατικών κρατών ότι κανένας δεν ασκεί έλεγχο και εξουσία επάνω τους, ότι δηλαδή είναι ελεύθεροι».
Ακόμη και στις λεγόμενες «δημοκρατικές κοινωνίες» τα ΜΜΕ είναι κατευθυνόμενα και λειτουργούν προς όφελος φανερών και κρυφών ελίτ. Όπως μας λέει ο Γιώργος Στάμκος στο βιβλίο του Απαγορευμένη τεχνολογία, «οι πιο πολλές ειδήσεις είναι "κατασκευασμένες", ώστε να ανταποκρίνονται στην "κοινή λογική". Στόχος τους είναι να αποκοιμίζουν παρά να αφυπνίζουν και να κρατούν σε συνεχή εγρήγορση τους πολίτες. Οι τελευταίοι είναι μαζικά προγραμματισμένοι, ώστε να καταναλώνουν αδιάκοπα νέα προϊόντα, να μιμούνται εφήμερες μόδες, να λατρεύουν ανύπαρκτους θεούς, να ψηφίζουν ανίκανους πολιτικούς, να τροφοδοτούν ένα ψευδεπίγραφο star system, να βλέπουν αποχαυνωτικές εκπομπές στην τηλεόραση (Big Brother, Bar κ.α.) και να υπερκαταναλώνουν».
Ο ίδιος συγγραφέας τονίζει ότι οι «"ιδανικοί" πολίτες δεν πρέπει να σκέφτονται, αλλά να μιμούνται. Κι αυτό, επειδή η ανεξάρτητη σκέψη είναι επικίνδυνη για όσους ασκούν την εξουσία, ακόμη κι αυτή που αποκαλείται δημοκρατική. Στις δημοκρατικές κοινωνίες ο έλεγχος επάνω στις μάζες δεν ασκείται πλέον με τη βία, αλλά μ' έναν περίτεχνο μηχανισμό λεπτεπίλεπτων και αδιόρατων επιρροών επάνω σε κομβικούς ανθρώπους, σε δεξαμενές σκέψεις (think tanks) και σε καίριες κοινωνικές κάστες. Φυσικά το δεκανίκι της εξουσίας παραμένει το οικονομικό συμφέρον, το χρήμα».
«Το χέρι που την κούνια κουνά, τον κόσμο αυτόν ορίζει», λέει μια παλιά αμερικανική παροιμία, τονίζοντας ή μάλλον υπενθυμίζοντας ότι αυτός που βαστά στα χέρια του την αιώρα της εξουσίας και του ελέγχου, αυτός κατευθύνει και τις τύχες του κόσμου. Βέβαια, σήμερα η εξουσία έχει στα χέρια της δύο πανίσχυρα όπλα, που θα ζήλευαν σίγουρα ακόμη και τα σατανικά μυαλά των Ιεροεξεταστών ή των ηγετών του Γ' Ράιχ: την τηλεόραση και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι και αυτή ένας επερχόμενος νέος Μεσαίωνας, σύμφωνα με τη γνώμη πολλών. Κάπου είναι και ένας αρχαίος φασιστικός ρωμαϊσμός, που προσπαθεί να αναβιώσει. Πάντα όμως δρα βάρβαρα και χοντροκομμένα, καταστρέφοντας ακόμη και τα ίδια του τα άλλοθι. Η pax americana έχει το αντίστοιχό της στην pax romana. Η δε βάρβαρη επιδρομή σ' έναν λαό με εκλεγμένο κυβερνήτη που αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, βαπτίζεται «ανθρωπιστική δράση» για αποκατάσταση του δικαίου. Δεν είναι τόσο γνωστό ότι και σε αυτό υπήρχε αντίστοιχο την περίοδο του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού. Τότε μιλούσαν για humanitas (ανθρωπισμό), που τους έδινε άλλοθι να επεμβαίνουν και να πνίγουν στο αίμα επαναστάσεις κατακτημένων λαών, οι οποίοι ήταν ανίκανοι να καταλάβουν τον «ανθρωπιστικό πολιτισμό» του ρωμαϊσμού.
Γεννάται, επομένως, κάποιο ερώτημα: Θα μπορέσουμε να αντισταθούμε επιτυχώς στην επερχόμενη παγκόσμια δικτατορία; Πόσο συντονισμένο είναι αυτό το εξουσιαστικό πλανηταρχικό κέντρο; Το διαπιστώσαμε έντονα στα τελευταία γεγονότα στα Βαλκάνια, όπου έπεσαν οι μάσκες και φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο της επερχόμενης παγκόσμιας δικτατορίας, που έχει ήδη κατορθώσει να ελέγχει στο σύνολό τους σχεδόν όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, εισαγγελείς του Δικαστηρίου της Χάγης, γραμματείς του ΟΗΕ, εθνικές οικονομίες κρατών, ηγέτες λαών κ.α.
Φυσικά, μία από τις πρώτες επιδιώξεις της εξουσιαστικής πλανηταρχίας είναι ο έλεγχος των κρατών-εθνών. Όταν, λοιπόν, ένας κράτος προχωρά σε μια Ενωμένη Ευρώπη, έχοντας την οικονομία του σκλάβα σε μη ευρωπαϊκά χέρια, πώς είναι δυνατόν να ελπίζει σε επιτυχία, όταν μάλιστα το ευρωπαϊκό πολιτισμικό του σώμα βρίσκεται σε κώμα;
Ο πολιτισμός στηρίζεται σε πέντε βασικούς άξονες: τη θρησκεία, την τέχνη, την παιδεία, τη διανόηση και την οικονομία. Όταν, όμως, η εξουσία επιθυμεί να επιβάλλει ένα κακό υποκατάστατο «πολιτισμού», τότε αυτό το επιδιώκει με τα όπλα. Εξαρτάται, λοιπόν, γύρω από ποιο κέντρο ανελίσσεται ο πολιτισμός. Στην περίπτωσή μας, στη νέα ιστορία της ανθρωπότητας και ειδικά της Δύσης, ο «πολιτισμός» περιστρέφεται γύρω από ένα αιχμηρό και εκχυδαϊσμένο οικονομισμό.
Όσον αφορά τώρα τα βασανιστήρια, αυτά για τη σύγχρονη εποχή μας έχουν θεωρηθεί ως ο πλέον απάνθρωπος κι εξευτελιστικός τρόπος κακομεταχείρισης των κρατουμένων. Στα δικτατορικά κράτη εφαρμόζονται τα βασανιστήρια, είτε για να «θεραπεύουν» τους πολίτες, όπως ισχυρίζονταν ο Χομεϊνί και οι έμπιστοί του, είτε για να εξαφανίζονται οι εχθροί του κράτους, όπως συνηθίζουν να βλέπουν τριγύρω τους όλοι οι δικτάτορες. Οι πολίτες υπακούουν τότε σε έσχατη ανάγκη στις απολυταρχικές κυβερνήσεις και στα παράλογα πάθη τους. Έρχεται όμως πάντα εκείνη η στιγμή, κατά την οποία οι πολίτες αναζητώντας την αξιοπρέπειά τους επαναστατούν, επιζητώντας να βάλουν τέλος στον εξευτελισμό τους.
Επειδή οι απολυταρχικές κυβερνήσεις έχουν βάλει ως άμεσο σκοπό με τα βασανιστήρια να πετύχουν την τέλεια υποταγή των πολιτών στην εξυπηρέτηση των παθών τους, γι' αυτό τον λόγο οι πράξεις των μεν, αλλά και των δε, αναγκαστικά δεν υπακούουν στη λογική. Έτσι οι άνθρωποι επανέρχονται στη φυσική κατάσταση με άμεσο επακόλουθο αυτή η πολιτεία, αυτή η χώρα, αυτό το κράτος, κάθε άλλο παρά πολιτεία, χώρα, κράτος πρέπει να ονομάζεται.
Οι αριβίστες εκμεταλλεύονται τις δικτατορικές εξουσίες με διάφορες πονηριές και ίντριγκες και υπηρετώντας αυτές με κάθε νόμιμο, αλλά προπάντων άνομο τρόπο, ώστε ν' ανεβούν κι αυτοί στα ανώτερα αξιώματα κι αν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία να γίνουν οι ίδιοι δικτάτορες.
Σε καιρό ειρήνης, είτε αυτή έχει επιτευχθεί με την ελευθερία είτε με την σκλαβιά, οπότε μάλλον ερημιά πρέπει να ονομάζεται, οι πολίτες ζουν μιαν ήσυχη ζωή, γεμάτη ανέσεις αρκετές φορές, αφού πια δεν έχουν ανάγκη να πολεμήσουν για την επιβίωσή τους, φροντίζοντας περισσότερο για τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερων περιουσιών και την άνοδο στα ανώτερα αξιώματα παρά για την καλλιέργεια των ψυχικών χαρισμάτων της αρετής, της ανδρείας, της αλληλεγγύης, της ομόνοιας.
Σήμερα οι άνθρωποι φροντίζοντας για περιουσίες και ανώτερες θέσεις, έχουν μετατρέψει αυτήν τη φροντίδα σε επιβίωση, παλεύοντας καθημερινά γι' αυτήν. Αυτό ακριβώς γίνεται στην εποχή μας, όπου ο ένας εναντιώνεται ή ανταγωνίζεται τον άλλο με κάθε μέσο και τρόπο.
Αυτό το αλληλοφάγωμα καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να το εμποδίσει. Με καμιά εξουσία δεν είναι δυνατόν να εμποδίσει τις φιληδονίες, σαν εκείνες στις οποίες πέφτουν οι άνθρωποι που απολαμβάνουν μεγάλες ανέσεις, φιληδονίες που συχνά οδηγούν το κράτος σε παρακμή. Οι άνθρωποι, μια κι ελευθερώνονται από το φόβο με την ειρήνη, γίνονται λίγο λίγο από άγριοι και βάρβαροι που ήταν, πολιτισμένα και ανθρώπινα όντα, κι από εκεί πέφτουν στη μαλθακότητα και στην τεμπελιά. Δεν επιζητούν να υπερβούν οι μεν τους δε στην αρετή και την αγάπη, αλλά στην επίδειξη και την πολυτέλεια. Μάλιστα συχνά απωθούνται από τα ήθη της πατρίδας τους και υιοθετούν ξένα, δηλαδή αρχίζουν να γίνονται σκλάβοι. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε, ή μάλλον να διαπιστώσουμε, τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε μια εποχή τόσο «πολιτισμένη». Αλήθεια πόσοι από εμάς γνωρίζουν την πραγματική έννοια του πολιτισμού και πόσοι από εμάς πάλι ξέρουν ότι είμαστε σκλάβοι;
Πραγματικά ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός, εξαρτημένος και δυστυχώς δούλος. Κι αυτό, παρ' όλες τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις σύμφωνα με τις οποίες η γέννησή του σηματοδοτείται από την ελευθερία του, διακηρύξεις που χαρακτηρίζουν τα απαράγραπτα και πανανθρώπινα δικαιώματά του στην ελευθερία. Η αλήθεια είναι ότι όσες διακηρύξεις κι αν υπογράφτηκαν στο πέρασμα των αιώνων και της ιστορίας και οποιεσδήποτε επιστημονικές ανακαλύψεις κι αν έγιναν, ή πρόκειται να γίνουν, σχετικά με τα γενετικά δεδομένα που φέρει κι εμπλουτίζει κληρονομικά ο άνθρωπος και σχετικά με το περιεχόμενο της σχέσης μεταξύ κληρονομικότητας κι εξέλιξης, η οποία δραστηριοποιείται σε κάθε βρέφος, είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός, εξαρτημένος και σκλάβος.
Γυμνός, γιατί δεν φέρει καμία ικανότητα που θα του επέτρεπε να ανταποκριθεί μόνος του σχετικά σύντομα μετά τη γέννησή του –έστω και στοιχειωδώς– σε κάποιες από τις ανάγκες του. Οι γεννήτορές του είναι υποχρεωμένοι να ικανοποιούν για μεγάλο χρονικό διάστημα πλήρως όλες τις ανάγκες του, διαφορετικά θα πεθάνει. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του είναι τελείως εξαρτημένος από τη ζωή των γεννητόρων του και ιδίως της μητέρας του, γιατί είναι γυμνός και ανίκανος να βρει τροφή μόνος του και να φροντίσει τον εαυτό του. Εάν είχε κάποιες φυσικές ικανότητες, που θα αναπτυσσόταν αμέσως μετά τη γέννησή του, όπως συμβαίνει με μεγάλο αριθμό θηλαστικών, η εξάρτησή του από τους γεννήτορές του, την ομάδα και την κοινωνία του θα ήταν σίγουρα μικρότερη. Από την άλλη πλευρά, η ζωή των οποιωνδήποτε γεννητόρων δεν είναι άλλη από τη ζωή του βρέφους. Οι γεννήτορες είναι αναγκασμένοι να ανασυνθέτουν ολόκληρη τη ζωή τους, όλους τους τρόπους επιβίωσής τους, μέχρι ακόμη και τον ίδιο τους τον θάνατο, με βάση την ίδια τη ζωή των παιδιών τους. Ένα γεγονός άλλωστε που τους επιτρέπει να μετατραπούν και να αναδειχθούν σε γονείς. Μόνο που οι γονείς, μέχρι και την πραγματική ενηλικίωση των παιδιών τους –οποτεδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο κι αν γίνεται αυτό– πέρα από το να προσφέρουν και να παίρνουν ζωή από τα παιδιά τους, είναι εκείνοι που ιδιοποιούνται κυριαρχικά τις ορμές και τις επιθυμίες, τη βούληση και τις αποφάσεις τους, ασκώντας σταθερά ποικίλες μορφές γονικής εξουσίας.
Ασφαλώς η παραπάνω σχέση είναι αμφίδρομη, όπως επισημαίνει ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Αντώνης Παπαρίζος. «Τα παιδιά, χωρίς να το επιδιώκουν συνειδητά, μέσα από τις πραγματικές τους ανάγκες, που συνήθως επιβάλλουν, αν και όχι ισότιμα, ιδιοποιούνται εξίσου μόνιμα τις ορμές, τις επιθυμίες, τη βούληση και τις αποφάσεις των γονιών τους. Πρόκειται για σχέση αμοιβαίας ιδιοποίησης, αλλά και αμοιβαίας δουλείας. Μόνον που η κατάσταση αυτή αφορά αποκλειστικά σχεδόν και μόνον τα παιδιά, τα οποία, όπως παρατηρούμε μέσα στην ιστορία πολλών πολιτισμών, υπακούουν ή/και υποχρεώνονται να υπακούουν χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση συχνά και πέραν της ενηλικίωσής τους. Σε πολλές κοινωνίες, βέβαια, η αμοιβαία ιδιοποίηση θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετικά ισότιμη, όχι μόνο γιατί τα παιδιά δεν φαίνεται να υφίστανται εκμετάλλευση κατά την περίοδο της ενηλικίωσης ή μετά από αυτήν, αλλά και γιατί καλύπτουν τις ανάγκες των γονιών τους, όταν αυτοί πλέον δεν είναι ικανοί να το κάνουν μόνοι τους. Σε αρκετές όμως κοινωνίες τα παιδιά αποτέλεσαν και αποτελούν αντικείμενο όλων σχεδόν των μορφών εκμετάλλευσης, συναλλαγής και αγοραπωλησίας, ή ακόμη και θύματα διαφόρων μορφών νομιμοποιημένου φόνου ή και θυσίας στο όνομα κάποιου θεού και συνάμα της οικογένειας ή και του κοινωνικού συνόλου.»
Επομένως τα πάντα συμβαίνουν με τέτοιον τρόπο, ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος, μέσω της γέννησης, της επιβίωσης, της γυμνότητας, της εξάρτησης και της πρωταρχικής σκλαβιάς του, είναι αναγκασμένος να ζει τη ζωή των γεννητόρων του.
Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς του, οι οποίοι είναι εξίσου υποχρεωμένοι, πέραν του γεγονότος ότι μέχρις ενός βαθμού συνήθως το επιθυμούν, να ζουν τη ζωή τους μέσω της ζωής των παιδιών τους. Στο σημείο αυτό εξάλλου οφείλεται και η μετέπειτα αντιπαλότητα και η αναμέτρηση μεταξύ παιδιών και γονιών.
Η αντιπαλότητα και η αναμέτρηση αυτή αποτελεί το πεδίο και συνάμα ένα σύνολο τρόπων δημιουργίας, εξισορρόπησης ή και ανατροπής των σχέσεων αμοιβαίας ιδιοποίησης των πάντων από τους ανθρώπους. Επίσης η αντιπαλότητα και η αναμέτρηση παρέχουν στον άνθρωπο πολλές και συνεχείς ευκαιρίες να δημιουργήσει και να αναδείξει τις προσωπικές του ικανότητες και ιδιότητες. Αυτό σημαίνει ότι έχοντας γεννηθεί εξαρτημένος και σκλάβος, έχοντας όμως συνάμα και από τη γέννησή του κάθε δυνατότητα ελευθερίας, ο άνθρωπος αναδύεται και πλάθεται ως ελεύθερος. Μάλιστα διαμέσου της αέναης αναμέτρησης με τους άλλους και με τη φύση, χρησιμοποιώντας και καλλιεργώντας τις σωματικές, νοητικές και ψυχικές του δυνάμεις, είναι δυνατόν να αποκτήσει μία σειρά κατάλληλων προς αυτόν ικανοτήτων και ιδιοτήτων. Εξάλλου αυτές είναι που του επιτρέπουν να συνθέσει όλες του τις σχέσεις με τους άλλους και με τον εαυτό του ως σχέσεις ελευθερίας.
Παραθέτω μερικά ποιήματά μου σχετικά με το θέμα:
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Μα ποιος μπορεί να πεθάνει
μ' ένα θάνατο που ο ίδιος έχει επιλέξει;
Όλοι επιθυμούμε να ελέγχουμε
τη ροή της φθίνουσας ζωής μας,
να μεγεθύνουμε το σώμα της αιώνιας σιωπής,
να μεγαλώνουμε τους ανθούς της καρδιάς μας
κατά το δοκούν
Όλοι προτιμάμε να είμαστε
άλλοτε χαμογελαστοί και άλλοτε θλιμμένοι,
ταξιδεύοντας επάνω στα σύννεφα,
κόβοντας σε δυο κομμάτια το γαλάζιο ουρανό
Σιγοζυγίζοντας τα μελτέμια
με τα χρυσά φτερά των αγγέλων μας,
πίνουμε ελεύθερα
το αθάνατο νέκταρ των θεών.
🌰
Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
Οι προφητείες έλεγαν πως θα φύγεις
Ήταν θλιβερά εδώ και φτωχικά
Θα επέστρεφες μια ημέρα
στις πηγές της νύχτας,
στις ρίζες των βαθύτερων στεναγμών σου
Εκεί που μεγαλώνουν τα κρυφά όνειρα
μέσα στο σκοτάδι της ανυπαρξίας
Το γνωρίζουμε πως τα χρόνια
που έμεινες κοντά μας
προετοιμαζόσουν καθημερινά
για την αναχώρησή σου
Μαζεύαμε τα λόγια σου ένα ένα
Τα διπλώναμε προσεκτικά
όπως τ' ασπρόρουχα
Τα τακτοποιούσαμε μέσα στο μεγάλο
ταξιδιωτικό σου σάκο
Συγκεντρώναμε τους ήχους της θάλασσας,
το πούσι απ' της άνοιξης τους πρωτανθούς,
τ' αθώα χαμόγελα των παιδιών
Πάρ' τα όλα μαζί σου τώρα!
Εμείς τι να τα κάνουμε;
Εδώ είναι άβολα και μίζερα
Δεν είναι αυτός τόπος για εσένα, Ελπίδα.
🌰
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ
Ο χρόνος βουλιάζει στο τέλμα της μνήμης,
της χήρας του σκοτωμένου ονείρου
που χάσαμε μια βραδιά
στο τρομακτικό δάσος
της εγκατάλειψης και της θλίψης
Περιμέναμε να βρούμε το ξέφωτό της,
να πέσουμε στην αγκαλιά της
καθώς σελίδες του Ευαγγελίου
θα μυρώνονταν από αλλεπάλληλα Αλληλούια
Προσμέναμε να καθαρίσει το μονοπάτι της λύτρωσης
Να ζαλιστούμε καθώς την κοιτάμε
να ξεπροβάλει μέσα στο εωθινό φως
Μα αυτή μεταμορφώθηκε σε μια αδιόρατη σκιά
που έκανε τα μάτια μας να δακρύσουν
Εξαϋλωθήκαμε
νικητές και ηττημένοι μαζί
μέσα στο χρόνο που σαπίζει το αίμα μας
🌰
Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Το σκοτάδι κατεβαίνει μέσα μας
ζεστό όπως ο φόβος
Εμείς όμως δεν το φοβόμαστε
Μέσα του μεγαλώσαμε, ανδρωθήκαμε,
μάθαμε να το κερδίζουμε με τη σιωπή μας,
με την υπομονή και με την ελπίδα
Μάλιστα ανοίγαμε τα παράθυρα
για να περάσει λίγο μέσα στο σπίτι,
να μας κρατάει σ' εγρήγορση
Κι αν έμπαινε στο στόμα μας
το φτύναμε με προσοχή στο δρόμο
Φλογισμένη μας ψυχή
έλα πιο κοντά μας!
Κλείσε τα παραθυρόφυλλα
Δίπλωσε το χάρτη των πόθων
Θα ξεκινήσουμε ταξίδι απόψε
Σκούπισε απ' το μέτωπό μας τον ιδρώτα
και απ' την καρδιά μας το φόβο
που κατεβαίνει μέσα της
όπως το σκοτάδι
🌰
ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΑ ΛΟΓΙΑ
Πάει το πρωινό της Κυριακής
Εξατμίστηκε,
αφήνοντας μια πικρή γεύση
και άδεια μπουκάλια κρασιού
Μείναμε μόνοι
εγώ και η αρματωμένη σκιά μου
που αποκοιμήθηκε μπροστά
στο σβησμένο τζάκι
Μου θύμισε τον παλιό μου εαυτό
Αυτόν που λαβωμένος είχε μπλεχτεί
στ' αχτένιστα μαλλιά του χρόνου,
βαστώντας ένα δισάκι
με συγκεχυμένα αισθήματα
και ξεσχισμένες ιδέες
απ' τα μαχαίρια
ονείρων απραγματοποίητων
Μια βραδιά που θα βρέχει δυνατά
θα βγάλω έξω
τ' ακατάληπτα λόγια του
και θα τ' απλώσω να βραχούν,
μήπως και ξεδιαλύνουν τα νοήματά τους
🌰
ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ
Ξαπλωμένος στο ντιβάνι του κρησφύγετού μου,
πασπατεύω τ' ανέλπιστά μου όνειρα
από μια εποχή φωτιάς
Ο ήλιος στη δύση του
ματώνει, ματώνω κι εγώ μαζί του
Αναβλύζω μιαν αίσθηση άκρας ανησυχίας
για τις γενιές που έρχονται γεμάτες κενά
Βουλιάζω σε αδιάφορα βλέμματα
Καταδύομαι σε ανύπαρκτα οράματα
μιας αλόγιστης αδιαφορίας
Γενιές του μέλλοντος ανέκφραστες
αποστασιοποιημένες απ' το παρελθόν
Δε γύρεψαν ποτέ το μίτο της Αριάδνης
Δε το χρειάζονται
Έχουν φτιάξει το δικό τους
ιδιωτικό λαβύρινθο
Στέκονται χωρίς έκσταση
μπροστά στα θαύματα
που νομίζουν ότι βλέπουν
Το κουβάρι της ζωής τους
ξετυλίγεται αθόρυβα
με κινήσεις λασκαρισμένες
από αόρατες δυνάμεις
🌰
Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Δραπετεύω απ' τους λαβύρινθους του φόβου
Στα δάση των πόθων μου χάνομαι,
διέξοδο αναζητώντας
Χωρίς ήχο κραυγάζω
Γη μου των ελαιώνων και των αμπελιών
άπλωσέ μου το χέρι
Σου μιλώ και τ' αφτιά σου
ακούν ξενόφερτους ήχους
Μουσικές πλανεύτρες
στροβιλίζονται γύρω μας
Κλείνουν το στόμα του λαγούτου μου
Της λύρας μου γίνονται αποστομωτές
Τις πηγές της σκέψης μου παλεύουν να στερέψουν
Τα χέρια μου κατέχουν μυστικές αναμνήσεις
που φυλάγουν όμως ξένοι άνεμοι σα χρυσοποίκιλτους θησαυρούς
μακριά απ' τον ίσκιο μου
Η οδύνη μου συντρίβει τις χιλιάδες προσπάθειες
ν' αποδράσω μέσα στο όνειρό σου
Βυθίζομαι μέσα μου
με την ηττοπάθεια του Νάρκισσου,
τρομαγμένα παρατηρώντας
στα νερά του καθρέφτη σου
τη σακατεμένη μου μορφή
🌰
Ο ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ
Νοιώθω άχρηστος κοιτώντας τον εαυτό μου μέσα σε κάτοπτρα
με μια αφροντισιά αιώνων, βιογραφιών και χαρτών
Ριζώνω στην καρδιά μου την κυριαρχία του φόβου
Αναστατώνομαι από κληρονομιές πανάρχαιες
άπειρα θλιβερές και διδακτικές
Πλανιέμαι απ' τη μια άκρη της ιστορίας στην άλλη,
απορροφώντας ξενόφερτες υποσχέσεις και παραισθήσεις
Φλυαρώ ανόητα με τα πουλιά
μέσα στους λόγγους και τα δάση
Ψάλλω υποβοηθούμενος
από μαυροφορεμένους αοιδούς
με μια φωνή μοιραία, αβέβαιη, πλανεμένη
Υπάρχει μια χώρα στην υδρόγειο μικρή, βασανισμένη,
γεμάτη παρωχημένες δεισιδαιμονίες και διαχρονική δόξα
όπου ξεκουράζω τη σκιά μου
Υπάρχει μια χώρα των ουράνιων τόξων
και των κουρασμένων βλαστήσεων
Υπάρχει μια χώρα που η γη της είναι σκαμμένη από τάφους
που ανοίχτηκαν απ' τα χέρια της πληγωμένης άνοιξης
Τότε που ξοδεύτηκε άδικα το άρωμα
του αλληλοσεβασμού, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας
🌰
ΤΑ ΙΧΝΗ
Πορφυρές κηλίδες στα βάθη του ορίζοντα
Σημάδια ματωμένα επάνω στο χιόνι
του υποδουλωμένου κόσμου μας
Μέτοικοι εμείς στων αμετάκλητων
αποφάσεων τη χώρα
Πορφυρά ίχνη στου ορίζοντα την άκρη
Μια ζεστή παλάμη
χαϊδολογά τη βασανισμένη ψυχή μας
Σήμερα, μετά την ορθρινή προσευχή
θ' ακολουθήσουμε αμετάπειστα
αυτά τα ίχνη
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Κώστα Ευαγγελάτου (Τοπολογική σύνθεση)
Πηγές:
Σπινόζα, Ηθική, Πέλλα
Σπινόζα, Πολιτεία (Πολιτική πραγματεία), Αναγνωστίδης
Στάμκος Γιώργος, Απαγορευμένη τεχνολογία, Αρχέτυπο, 2000 (Α' έκδοση)
Τσουκαλάς Κ., Η εξουσία ως λαός και ως έθνος, Θεμέλιο, Αθήνα, 1999
Φουκό Μ., Εξουσία, Γνώση και Ηθική, Ύψιλον, Αθήνα, 1987
Φουκό Μ., Η μικροφυσική της εξουσίας, Ύψιλον, Αθήνα, 1991
Χαραλάμπης Δ., Δημοκρατία και παγκοσμιοποίηση, Ι.Σ.Κ., Αθήνα, 1998
Χενς Ντίτριχ, Η καταπιεστική οικογένεια, Επίκουρος, Αθήνα
Παπαρίζος Αντώνης, Θεός, εξουσία και θρησκευτική συνείδηση, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2001
