Πεζά ερωτικά ποιήματα, αναγράφεται στο εξώφυλλο και στιγμιαία ένα ερώτημα γεννιέται: τι να υπονοεί αυτή η φράση που συνδυάζει το πεζό με το ποίημα; Πρόκειται για τη συλλογή της Έφης C. Νικολούδη Η νύχτα των ελαφιών: Γκουίνεβιρ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γραφή, και η οποία θα μπορούσε να αναγραφεί και ως Η νύχτα των ελαφιών-Γκουίνεβιρ.
Τα πεζά ποιήματα, που περιέχονται, αποτελούν μία πεζότροπη ποιητική σύνθεση με τη μορφή «επιστολών», κατά τον πρόλογο του βιβλίου, ή μία σειρά διαδοχικών πρωτοπρόσωπων ονειρικών εικόνων στοχευμένης απεύθυνσης, δηλαδή ό,τι πιο κοντινό στην ιδέα των επιστολών έστω κι αν είναι αμφίβολη η αποστολή και η παράδοσή τους στον παραλήπτη. Θα μπορούσαμε να πούμε και ότι πρόκειται για ένα ημερολόγιο κατάθεσης και ειδικής υφολογίας.
Είναι ένα εξαίσιο δείγμα ονειρικής αφήγησης, με εικόνες που οδεύουν προς έναν σουρεαλισμό αλλά ανάγονται περισσότερο σε ένα κράμα μαγικού ρεαλισμού και ευφάνταστων παρομοιώσεων, προκειμένου να μεταδώσουν την αίσθηση, το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα. Ο ρεαλισμός ως ένδειξη καταθλιπτικής αύρας μιας άσχημης, ταπεινής, δύσκολης –πολλές φορές– καθημερινότητας γεμάτης από ελλείμματα –κάθε είδους– και μιζέριας έρχεται να συναντήσει τη μουσικότητα του λόγου, την ποιητική του. Ως μία τέλεια αντίστιξη, υπάρχει μια μεγαλειώδης αύρα παντού, τίποτα δεν είναι μικρό ή λίγο· όλα είναι σπουδαία, μεγάλα, υψηλά... Ακόμα και ο ερωτισμός της, ο ερωτικός της λόγος, ο απόηχος, κι αυτός στον υπέρτατο βαθμό, στο απόλυτο.
Απόψε θέλω να σε ξαγρυπνήσω για να σου μάθω πού γεννιούνται τ' άστρα-Λάνσελοτ. Εκεί γεννιούνται. Στα κόκκινα δευτερόλεπτα των μαύρων σύννεφων.Εμείς τα ελάφια Γκουίνεβιρ το ξέρουμε...
Παρατηρώ τα κάτοπτρα και τις λάμψεις (καθρέφτες, χρυσά, ασήμια, αστέρια...), που απαντώνται γενικότερα στα κείμενα, τον ρέοντα λόγο με τη χειμαρρώδη δομή και το συμπαντικό στοιχείο.
Είναι ξεκάθαρα μία συναισθηματική πένα που εκφράζεται σε βάθος, δηλαδή δεν φοβάται να διεισδύσει ως το μεδούλι της ύπαρξης, και γεμίζει τα λόγια της με αναφορές σε πρόσωπα, έργα τέχνης, καλλιτέχνες, συγγραφείς... όπως και μέρη του κόσμου, διάφορες πόλεις, τοπία... Χωρίς να το ονοματίζει, προσφέρει μια χροιά εποχής μέσα από κλασικοτροπίες που συνδυάζεται με αστικές εικόνες.
Ω!.. πόσο αλήθεια διαφέρει... πόσο κάτι άλλο είναι η νύχτα απ' τη νυχτιά, ο γυμνός απ' τον γδυτό, το σ' αγαπάω απ' το σ' αγαπώ...
Ο χρόνος τώρα, είναι ένα ακόμη ζήτημα. Ουσιαστικά συναντάται ως Χρόνος, προσωποποιημένος, που συρρικνώνεται σε στιγμές, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ή κλάσματα (έτη μέσα σε μία νύχτα) όμως παράλληλα διαστέλλεται στο άπειρο και κρατά για πάντα.
Το λογοτεχνικό ταξίδι κλείνει με μια Αυλαία (όπως στο θέατρο, σκέφτομαι) όπου είναι λες και αποκαλύπτονται τα πρόσωπα, οι ήρωες αφού πετάξουν το προσωπείο... κι είναι λες η συγγραφέας να είναι το ελάφι και ο αναγνώστης ο λαγός...
Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο γεμάτο εντάσεις –τίποτα χλιαρό, άνευρο. Τόσο όμορφο! Όχι μόνο επειδή ισχύουν τα ανωτέρω μα και η ίδια του η έκδοση, με τον διάκοσμο και την προσεγμένη παρουσίασή του, προσφέρει ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα που χαίρεσαι να κρατάς στα χέρια.
Νιώθω ν' αθανατίζω απόψε, σ' αυτή την άγρια παραλία.Καληνύχτα.
Υπέροχο! Νιώθω καταγοητευμένη και θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα. Βρείτε το!
ΥΓ.: Έτσι, για την αποτίμηση των συμβόλων: Η βασίλισσα Γκουίνεβιρ ήταν η γυναίκα του βασιλιά Αρθούρου. Η ερωτική ιστορία του ιππότη Λάνσελοτ και της Γκουίνεβιρ είναι γνωστή ως μία από τις πιο θερμές όσο και τραγικές ιστορίες αγάπης, με εκείνον τη μια να δραπετεύει για να σώσει τη ζωή του ή να μάχεται γι' αυτήν και την άλλη να επιστρέφει για να σώσει από την πυρά την αγαπημένη του. Το όνομά της, στα ουαλικά, σημαίνει λευκή νεράιδα ή λευκό φάντασμα.
