Γοητευτικότατο το μυθιστόρημα του Χαράλαμπου Στυλιανού Να ξέρεις σε είδα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα αστυνομικό που έχει όλα τα θεμιτά στοιχεία, εκείνα που οφείλει να έχει ένα καλό αστυνομικό: ενδιαφέροντες ήρωες, καλές σκιαγραφήσεις προσώπων, εξελίξεις, ανατροπές κ.ο.κ.
Μα έχει κι άλλα στοιχεία που δικαιολογούν το άξιο αποτέλεσμα όπως την όμορφη αφηγηματική του γραμμή και το μη αναμενόμενο στοιχείο καθώς δεν μπορείς να μαντέψεις τίποτα! Αυτό το τελευταίο, ειδικά στο είδος αυτό, είναι από τα πιο βασικά ώστε να μην αδυνατεί η εμπειρία –όσο κι αν οι φίλοι του αστυνομικού, πολλές φορές, αρέσκονται να βρίσκουν τον δολοφόνο πριν τους αποκαλυφθεί στην ανάγνωση. Στο βιβλίο αυτό όμως, τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει και μόνο στο τέλος θα έχει ξεκαθαρίσει η εικόνα, ο φόνος δηλαδή, και θα έχουν κλείσει όλοι οι λογαριασμοί. Σημειώστε πως δεν είναι μόνο ένας φόνος που απασχολεί τον αναγνώστη/συγγραφέα, ενώ όλα τα ζητήματα που «ανοίγουν» ή θίγονται αλληλεπιδρούν παράλληλα και αλληλοεμπλέκονται αναμεταξύ τους.
Στην υπόθεση, δύο αστυνομικοί και ένας λοχίας καλούνται να εξιχνιάσουν τον φόνο της Τζέιν Ράσελ ενώ πρέπει να διαχειριστούν όλα όσα συμβαίνουν στην προσωπική τους ζωή αλλά και τη διαφθορά στην Αστυνομία την ίδια. Ποιος σκότωσε την Τζέιν και γιατί; Στους ύποπτους έχουμε το εραστή της, τον Σύριο κηπουρό, έναν τυχοδιώκτη αλλά κι έναν άγνωστο που την προμήθευε με μεθαδόνη. Η κορύφωση έρχεται όταν γίνεται η απόπειρα δολοφονίας του επικεφαλής των ερευνών και τότε όλα είναι μονόδρομος.
Η αφήγηση ξεκινά με μία εικόνα απόλυτης φρίκης καθώς ο κύριος Στυλιανού μάς εισάγει απευθείας στην ιστορία. Πυροδοτεί αυτοστιγμεί το ενδιαφέρον μας και εντέλει μας χαρίζει μία καθόλα ενδιαφέρουσα μυθοπλασία. Διάφορα κοινωνικά ζητήματα που θίγονται στο παρασκήνιο ή σε δεύτερο επίπεδο εμπλουτίζουν την εξιστόρηση (θίγονται θέματα δυσλειτουργικών οικογενειών, επιπτώσεων λόγω χρήσης ναρκωτικών ουσιών, συστημικές παθογένειες κ.ά.) ενώ ο όρος εγκληματίες της καρέκλας, για ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας, εγγράφηκε μέσα/πάνω μου.
Το αρνάκι φόρεσε επιτέλους την προβιά του λύκου κι άρχισε να επιτίθεται.Το σύστημα άφηνε ατιμώρητους τους υπεύθυνους των σκανδάλων που κατά καιρούς ταλαιπωρούσαν τον τόπο.
Αλλά είναι και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου, που διαχωρίζει το πόνημα από τον μονοδιάστατο παραβατικό χαρακτήρα ενός νουάρ και του προσδίδει μια θέση σημαντικής διδακτικής επωφελείας. Με τον τρόπο του, και μέσα από την εξιστόρηση, σου λέει πως μαζί με τη διαφθορά και την εγκληματικότητα, τελικά υπάρχει φως (όπως θα καταλάβατε ίσως, «τρέχουν» και εξωτερικές αλλά και εσωτερικές υποθέσεις παράλληλα), υπάρχουν και άξιοι, τίμιοι άνθρωποι αφοσιωμένοι στο καθήκον, που δεν θα παρασυρθούν από «Σειρήνες», που δεν χρηματίζονται ή δωροδοκούνται γενικότερα, που λειτουργούν με ανιδιοτέλεια και που διακατέχονται από αίσθημα προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο αλλά και τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι είναι θαυμαστοί και αποτελούν πρότυπο. Με άλλα λόγια, σου δείχνει ανοιχτά ποια είναι η σωστή μεριά να βρεθεί κανείς και γιατί.
Τελικά, έχουμε ένα όμορφο πόνημα που χαρίζει απολαυστική ανάγνωση και δικαιώνει τόσο τον συγγραφέα όσο και κάθε φιλαναγνώστη που θα το επιλέξει. Κι αν με ρωτάτε, δεν είναι απαραίτητο να είστε λάτρεις του είδους για να το επιλέξετε. Αναζητήστε το όπως και να 'χει!
