Δεν έχει φύλλα φέτος το φθινόπωρο
Ένας άγριος άνεμος
λυσσομανάει μέσα μου
Οι οιμωγές των οικείων μου
τρυπούν την ακοή μου
Θα καραδοκεί για πάντα
στη μνήμη μου ο πόνος τους
πέφτει πηχτό σκοτάδι
Υψώνω τα χέρια μου,
ικετεύοντας τον αδιάφορο Θεό
ν' απαλύνει τον καημό μου
Μπορεί να λάμπει ο Ήλιος
σε άλλες χώρες μακρινές
μα εδώ στη Σμύρνη και στο Κορδελιό
ο ουρανός γεμίζει κάπνα
και αποκαΐδια σάρκας, ονείρων, πόθων
Δήμιοι ετοιμάζουν δείπνο στις πόλεις μου
μα ξεχνούν να σβήσουν τη φωτιά στη θράκα
του μίσους και της οργής τους
Τώρα ανυποψίαστε πρόσφυγα εαυτέ μου
μην πεις πως δε χόρτασες
πυρωμένο θάνατο
Τα ερείπια της καρδιάς σου
ματώνουν τις ημέρες σου
Αυτά τα γκρεμισμένα παλάτια
των θεών και των ημίθεων
που άφησες στη μοναξιά τους,
θα αιμορραγούν συνέχεια
μέχρι να γυρίσεις πίσω
🌰
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Marc Chagall (I and the village)