Κέρβερος, ο δωδέκατος και τελευταίος άθλος! (παρτ ουάν)
Γιώργου Ζώτου
Στην αρχαιότητα με το που κάποιος άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο ξέρετε πού πήγαινε;
Τον έπαιρνε από το χεράκι ο θεός Ερμής και τον πήγαινε τσάρκα μέχρι την Ήπειρο, στην Πάργα. Όχι μέσα στην πόλη, σιγά μην τον κερνούσε και ουζάκι στην παραλία, λίγο πριν τον άφηνε, στις εκβολές του Αχέροντα ποταμού.
Εκεί τον παραλάμβανε ο Χάρος (oχ αμάν αμάν), γιος του Έρεβους (όι όι όι) και της Νύχτας (μανούλα μ') και εγγονός του Χάους (α πα πα πα!) για να τον πάει στην Αχερουσία λίμνη, εκεί που βρίσκονταν οι πύλες του Κάτω Κόσμου (μπρρρ), γνωστού και ως Άδη (μπρρρρρρρρ και ματαξαναμπρρρρρρ) για το πρώτο «θερμό» καλωσόρισμα (καλώς ήρθατε ψυχούλες μου!) από τον θεό Πλούτωνα (δις ιζ δι εντ!)
Αχ, αχ, έκαναν οι ψυχές καθώς τις πήγαινε βαρκάδα ο Χάρος.
Αχ, αχ, αχ, έκανε κι η ηχώ των φαραγγιών που σιγοντάριζε.
Πώς να μην βγει Αχ-έροντας ο ποταμός;
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι σίγουρος αν οι ψυχές βαριαναστέναζαν επειδή ταξίδευαν για τον Κάτω Κόσμο ή επειδή πλήρωναν τα μαλλιά της κεφαλής τους σε μεταφορικά.
Γιατί ούτε στην Βενετία με γόνδολα τέτοιο τσουρούφλισμα αυτός ο φραγκοφονιάς ο Χάρος. Ειδάλλως, λένε, τους άφηνε για εκατό χρόνια να περιφέρονται σαν τις άδικες κατάρες γύρω από τον ποταμό.
Και ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;
(Ελάτε, ώρα για μουσικούλα. Βάλτε Γιάννη Μαρκόπουλο «Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη» ή αν θέλετε, για την αλητεία, «Don't Pay the Ferryman» από Chris De Burgh. Μόλις επιστρέψετε πάμε να συνεχίσουμε.)
Οι συγγενείς τα έσκαγαν φυσικά τον Χάροντα, φροντίζοντας να βάζουν έναν οβολό στα χείλη ή κάτω από τη γλώσσα του μακαρίτη για να μπορεί να πληρώσει τα μεταφορικά.
Στις ταινίες βάζουν δύο κέρματα στα μάτια, δείχνει πιο λαρτζ για τους συγγενείς, πιο όμορφο σκηνοθετικά για τους σινεφίλ και σίγουρα πιο υγιεινό για το πτώμα.
Φτάνοντας στον Άδη γινόταν ένα ξεκαθάρισμα. Διότι μονάχα οι πεθαμένοι είχαν το δικαίωμα να συνεχίσουν από κει και πέρα.
Εκεί λοιπόν ο Πλούτωνας είχε τοποθετήσει το κατοικίδιο του, έναν ιδανικό φύλακα, έναν πραγματικό κέρβερο.
Το όνομα αυτού; Κέρβερος!
Ο Κέρβερος ήταν ένα σκυλούμπι με τρία κεφάλια (κάποιοι έλεγαν ότι είχε πενήντα ή εκατό· υπερβολές δεν ήταν πια και τόοοσο τέρας!) και είχε ουρά που κατέληγε σε ένα δηλητηριώδες φίδι.
Το πεντιγκρί του; Ιδανικό!
Γιος της Έχιδνας και του Τυφώνα, αδερφός της Λερναίας Ύδρας, του Όρθρου (τον θυμάστε αυτόν που τον έκανε τας κεμπάπ ο Ηρακλής πριν αρπάξει τα βόδια του Γηρυόνη;) και της Χίμαιρας.
Όπως καταλαβαίνετε ήταν ολίγον μοβόρος (τι σόι φύλακας θα ήταν άλλωστε;) αλλά πολύ πιστός (τι σόι σκύλος θα ήταν άλλωστε!).
Ο Κέρβερος, μια δουλειά είχε να κάνει, να μην αφήνει κανέναν μακαρίτη να ξεφύγει προς τα πάνω ούτε και κανέναν ζωντανό να κατέβει κάτω.
Αυτός λοιπόν ήταν ο τελευταίος άθλος για τον ήρωα της καρδιάς μας!
Ο Ευρυσθέας τού παρήγγειλε να του φέρει μπροστά του ζωντανό αυτό το μοβόρικο σκυλοτέρας!
Κι έτσι, μια και δυο, ο Ήρα πήρε το ΚΤΕΛ για Πάργα, κατέβηκε στη στάση «Κάτω Κόσμος» και ετοιμάστηκε να μπει στο φέρι μποτ «Ο Χάρος» για να περάσει τις πύλες του Άδη.
Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Antonio del Pollaiuolo (Ηρακλής και Ύδρα, περίπου 1475)
Η ευθυμογραφική σειρά του Γιώργου Ζώτου Ηρακλής, ο ήρωας της καρδιάς μας δημοσιεύθηκε σε μέρη, κάθε Σάββατο, από τον Ιούλιο του 2023. Όλα άρχισαν εδώ. Συνεχίζεται εδώ
