Η νουβέλα της Ελένης Αποστολάτου Dead Roses αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023, δύο φορές την εβδομάδα, και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το τρίτο μέρος. Περίληψη:
Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;
Η επανασύνδεση
Η βροχή μαστιγώνει το κάτωχρο πρόσωπό μου, ο δυνατός άνεμος με τυλίγει και η έξαψη της επαφής μας αποχωρεί. Τα τακούνια μου τρυπούν το νερό που έχει βαλτώσει στις λακκούβες. Η φρικιαστική μορφή του με κυνηγά. Δε γνωρίζω ποιος είναι ούτε θυμάμαι τι συνέβη αφού έχασα τις αισθήσεις μου, το μόνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι πρέπει να ανακτήσω τον έλεγχό μου.
Γιατί με αρνείσαι Ρόουζ;
Το κάλεσμά του με στοιχειώνει.
Γυρνάω το κλειδί στην κλειδαριά. Η πόρτα τρίζει καθώς τη σπρώχνω, και το άρωμα της κανέλας κατακλύζει την όσφρησή μου. Το ευρύχωρο σαλόνι ανοίγεται διάπλατα μπροστά στα υγρά μου μάτια. Βγάζω τις γόβες και το σακάκι και το κρεμάω στον καλόγερο. Το πλουμιστό έλατο με το χρυσαφένιο άστρο στην κορυφή του μου χαμογελά. Τα κούτσουρα καίγονται στο τζάκι δίπλα του και με καλούν να καθίσω εκεί κοντά για να ζεσταθώ. Οι αστραφτερές γιρλάντες τυλίγουν τα δυο φύλλα της παχιάς κουρτίνας και κρατούν το ένα απομονωμένο από το άλλο.
Η θέα του στάβλου από τα ανοιχτά παντζούρια μού κόβει την ανάσα. Το σώμα αυτού του αλλόκοσμου πλάσματος με καίει. Τον βλέπω νοερά να με κρατά σφιχτά, να μου φιλάει τον αυχένα και να μου ψιθυρίζει ότι είμαι μόνο δική του. Γέλια ακούγονται από όλες τις πλευρές και ξάφνου αντικρίζω τη μικρή σε μια γωνία να μας κοιτά και να διασκεδάζει με το αλλόκοτο σμίξιμό μας.
Τρέχω και κλείνω την κουρτίνα.
«Σίλια, πού είσαι;»
Καμία απάντηση.
Είμαι μόνη. Πρώτη φορά δε με υποδέχεται και αφήνει τη μηλόπιτα στην τραπεζαρία.
Κάτω από την πιατέλα είναι ένα κομμάτι χαρτί. Το ξεδιπλώνω και διαβάζω.
Γλυκό μου παιδί,Συγγνώμη που δεν είμαι μαζί σου, όμως, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το χθεσινό βράδυ ήταν τραγικό για τους περισσότερους από τους κατοίκους του Χάρισον.Ένας νεαρός από το Μπράιτ της Ιντιάνα, γιος μιας καλής μου φίλης, βγήκε για ποτό με κάτι συμφοιτητές του αργά το απόγευμα. Κανείς δεν ξέρει γιατί δεν απαντούσε σε καμία από τις κλήσεις της μητέρας του. Έτσι, αφού η αστυνομία μάς ενημέρωσε πως πρέπει να έχει περάσει ένα εικοσιτετράωρο για να θεωρηθεί αγνοούμενος και να αναλάβει δράση, φτιάξαμε στα γρήγορα μια ολιγομελή ομάδα κι αρχίσαμε να χτενίζουμε τις γύρω περιοχές. Η επιχείρησή μας κράτησε αρκετές ώρες και τελικά, προς μεγάλη μας έκπληξη, τον βρήκαμε να κείτεται νεκρός κάτω από την πινακίδα που οδηγεί στη συνοικία μας. Αυτό έγινε γύρω στις έντεκα τη νύχτα. Κανείς μας δεν μπορεί να εξηγήσει πού ήταν και πώς δεν τον είδαμε μετά από τόση έρευνα.Μόλις εβδομήντα λεπτά αργότερα, η τραγωδία αυτή ενισχύθηκε όταν ένας άντρας έφτασε έξω απ' το σπίτι του και λιποθύμησε προτού προλάβει να ξεκλειδώσει την πόρτα, λίγα μέτρα μακριά από το σημείο που εντοπίσαμε το πτώμα του άτυχου νεαρού. Την ίδια στιγμή, μία περαστική κοπέλα τον είδε και κάλεσε ασθενοφόρο. Το γεγονός προσέλκυσε αμέσως την προσοχή του σερίφη, ο οποίος είχε ήδη ξεκινήσει να ερευνά την αιτία θανάτου του Ρος, καθώς υπάρχει υποψία ότι τα δύο περιστατικά συνδέονται.Είναι οκτώ το πρωί. Πρέπει να φύγω, για να συμπαρασταθώ στη φίλη μου. Ο σύζυγός της είναι οδηγός και συνεχώς ταξιδεύει. Αν τα καταφέρει να αφήσει σε άλλον την νταλίκα, θα περάσει από το νοσοκομείο στις δέκα. Μέχρι τότε, επιθυμώ να είμαι στο πλευρό της.Εσύ φάε καλά και ξεκουράσου. Σου έχω μαγειρέψει κι έχω ετοιμάσει το δωμάτιό σου.Σε αγαπώ,Σίλια
Τα δάχτυλά μου χαλαρώνουν και το χαρτί πέφτει στο πάτωμα. Δεν κάνω λάθος· όντως είδα ένα ασθενοφόρο μαζί με δύο περιπολικά περίπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Από τη μία ίσως αυτό σημαίνει πως έπειτα από λίγο με πήρε ο ύπνος πάνω στο τιμόνι. Από την άλλη, ωστόσο, ίσως ήμουν η μόνη που είδε τη μικρή να στέκεται στη στροφή του δρόμου. Όμως γιατί κανείς δεν την αναζητάει; Πώς γίνεται να μην έχουν προσέξει την απουσία της;
Οι κάτοικοι, συντετριμμένοι από τον θάνατο του φοιτητή και σε μία προσπάθεια να δείξουν τη συμπαράστασή τους στους γονείς του, έσβησαν όλα τα λαμπάκια κι ας αναγκάστηκαν να τα ανάψουν το πρωί για να μη χαλάσουν και την ψυχολογία των παιδιών τους. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους εμποδίζει να νοιαστούν για ένα επτάχρονο κορίτσι;
Ένα διάλειμμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Παίρνω την πιατέλα, κάθομαι σε μία πολυθρόνα χωρίς να με νοιάζει αν θα τη βρέξω και απολαμβάνω ένα κομμάτι από τη ζουμερή μηλόπιτα. Υπολογίζω πως ως το απόγευμα θα είναι εδώ η Σίλια και πως θα με βοηθήσει να τα βάλω όλα σε μια σειρά, εκτός κι αν μου ζητήσει να πάμε σε ψυχίατρο. Όχι ότι είναι άσχημη ιδέα, αλλά το μόνο που μου λείπει είναι να μάθω πως δεν φέρω σώας τας φρένας. Ακόμα κι αν ισχύει, όμως, θα αντεπεξέλθω επιτυχώς σε κάθε είδους θεραπεία. Άλλωστε, πρέπει επειγόντως να κάνω μια καινούρια αρχή.
«Θα τα καταφέρω», λέω στον εαυτό μου για να το πιστέψω κι αφού τρώω την τελευταία μου μπουκιά, μπαίνω στην κουζίνα. Αφήνω το γλυκό πάνω στο τραπέζι. Πίνω λίγο νερό και κατευθύνομαι στο μπάνιο.
Επιτέλους έφτασε η στιγμή της απόλυτης χαλάρωσης. Στερεώνω το τηλέφωνο του ντους στον γάντζο, ρυθμίζω τη θερμοκρασία κι ανοίγω τη βρύση. Γδύνομαι, μπαίνω κάτω από το χλιαρό νερό και τα μάτια μου κλείνουν από την ανακούφιση των αισθήσεών μου.
Πιέστηκα τόσο πολύ ψυχολογικά, που δεν είχα καταλάβει το πόσο κρύωνα καθώς τα βρεγμένα από τη βροχή μαλλιά μου ακουμπούσαν στους ώμους και την πλάτη μου.
«Πάντα τα καταφέρνεις».
H ίδια γνώριμη αντρική φωνή μοιάζει να έρχεται από πίσω μου.
Οι βλεφαρίδες μου πεταρίζουν παρά τη θέλησή μου.
«Κοίταξέ με, Ρόουζ», συνεχίζει σαν να μη με άκουσε.
«Παράτα με».
«Εγώ δεν θέλω το κακό σου. Η μικρή είναι θυμωμένη μαζί σου, όχι εγώ».
«Ποιος είσαι;» ρωτάω, αρνούμενη να ανοίξω τα μάτια.
«Αν δε με δεις, δε θα με πιστέψεις».
Τι θα πετύχω αν συναντήσω κατάματα ακόμα μία ψευδαίσθηση; Ειδικά αυτήν, ειδικά εκείνον...
«Δεν σου λείπω;»
«Μη μιλάς!»
Φυσάει στο πλάι του λαιμού μου. Η ζεστασιά του με ανατριχιάζει. Χωρίς να ξέρω το γιατί, αγκαλιάζω το στήθος μου και γυρνάω. Τώρα τα λεπτά χείλη του ακουμπούν ανεπαίσθητα τα δικά μου. Τα αισθάνομαι να κατεβαίνουν στην κλείδα μου, ενώ τα ακροδάχτυλά του με κάνουν να ριγώ καθώς αγγίζουν τη μέση μου και κυλούν ισχνά στους γοφούς μου.
«Άνοιξε τα μάτια...»
Η διαταγή του είναι γλυκιά και πολλά υποσχόμενη· τόσο που αδυνατώ να της αντισταθώ.
Τα χέρια του σκαρφαλώνουν στους ώμους μου. Τα ματοτσίνορά μου γαληνεύουν· είμαι ασφαλής. Τα σηκώνω και άθελά μου κραυγάζω, αντικρίζοντας το ανάγλυφο σημάδι περιμετρικά του λαιμού του και τις σταγόνες του βαθυκόκκινου αίματος που στάζουν από το εσωτερικό των καρπών του βάφοντας ροζ το νερό που έχει λιμνάσει στην ντουζιέρα, αλλά και την επιδερμίδα μου.
«Ηρέμησε!» προστάζει και μου χαϊδεύει τα μπράτσα. «Εγώ είμαι, ο Πάτρικ, κι είμαι δω γιατί νοιάζομαι για σένα».
Όχι, αυτό το αγόρι δεν είναι αυτός που ερωτεύτηκα, είναι ο Διάβολος ο οποίος παίζει ασταμάτητα μαζί μου. Αυτός ήταν και στον στάβλο· αυτός που παίρνει την όψη του αγαπημένου μου για να κατακτήσει ολοκληρωτικά την ψυχή και το σώμα μου.
Κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω, το γυμνό μου κορμί κολλάει στο πλακάκι. Τρέμω ολόκληρη κι οι φωνητικές μου χορδές συνεχίζουν να παράγουν το φρικτό ουρλιαχτό μου, αναγκάζοντάς με να ανεβάσω τις παλάμες στ' αφτιά μου.
«Φύγε, άσε με ήσυχη. Φύγε», κλαψουρίζω μα δεν τον συγκινώ. Είναι ακόμη εδώ και με κοιτά μ' αυτά τα αθώα, εβένινα μάτια που κάποτε μ' έκαναν να καρδιοχτυπώ από ενθουσιασμό, σε αντίθεση με το παρόν όπου και καρδιοχτυπώ από την αγωνία μου να επιβιώσω. Να ξεφύγω από τα δίκτυα του και να βρω τη λογική που μου έχει απομείνει.
Όμως κάθε ίχνος της έχει χαθεί κι η παράνοια με φιλά στο στόμα όπως κι εκείνος. Κλαίω αλλά, όσο κι αν κλαίω, δεν μπορώ να αποφύγω το φιλί του. Με έχει γραπώσει για τα καλά και δεν λέει να με ελευθερώσει. Αποστρέφω το πρόσωπό μου, τραβιέμαι απότομα μακριά του και το κεφάλι μου χτυπά στο πλακάκι, ενώ η θολή μου όραση στοχεύει αστραπιαία στο δακρυσμένο βλέμμα του. Το μόνο που βγαίνει από το στόμα του είναι διάφορα άναρθρα επιφωνήματα. Κι έπειτα όλα τριγύρω χάνουν το χρώμα τους, λες και πρωταγωνιστώ σε ασπρόμαυρη, βουβή ταινία τρόμου.
Τα ραντάρ τρεμοσβήνουν, τα πτερύγια φλέγονται. Ο πιλότος επιχειρεί να προσγειώσει το αεροσκάφος... κανείς μας δεν γνωρίζει πού, ούτε αν θα επιβιώσει. Τα δευτερόλεπτα γίνονται χρόνια. Μια τελευταία προσευχή και βυθίζομαι στον κρύο ωκεανό...
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας Dead Roses, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024, και κάθε Σάββατο και Κυριακή.
