Ανατολής Πασχαλίδου
Τρία αβγά βράζουν στο μπρίκι. Το πακέτο έχει μέσα μόνο δύο τσιγάρα. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τρυπώνουν από την πλεκτή κουρτίνα και αποτυπώνουν το μοτίβο της στον τοίχο της κουζίνας. Το πικρό άρωμα του πρώτου καφέ έχει απλωθεί σε όλο το σπίτι, χωρίς δυσκολία, μιας και είναι ένα καμαράκι όλο κι όλο. Ο γάτος έχει βγει για τη βόλτα του εδώ και μία ώρα. Σε λίγο θα πεινάσει και θα γυρίσει. Θα επιθεωρήσει εάν είναι όλα στη θέση τους, μήπως έχουν μπει τίποτα μαγικά πλάσματα στο σπίτι και του πιουν το νερό του ή μήπως πετύχει κανένα σαμιαμίδι που άφησε για λίγο το ταβάνι και κατέβηκε προς τη γη. Αφού όλα θα είναι στη θέση τους, θα φάει, θα καλλωπιστεί και θα πάρει έναν υπνάκο.
Πατάει το κουμπί του ραδιοφώνου στο on. Πώς να χωρέσουν χιλιάδες σκοτωμένα παιδιά στο μικρό της καμαράκι, πώς να χωρέσουν στην καρδιά της τα γουρλωμένα μάτια που ούτε δάκρυα στάζουν από το σοκ και τη φρίκη που κληρώθηκαν να ζήσουν, μόλις ξεκίνησαν να ζουν! Ανάβει το πρώτο από τα δύο τσιγάρα και πίνει μια γουλιά καφέ. Τα κουδούνια από τα πρόβατα της αποσπούν την προσοχή. Πόσο εύκολα ξεχνάμε, πετάγεται μια σκέψη. Θυμήθηκε τη σκηνή που τελευταία φορά στη ζωή της, ως παιδί μιας μάνας, έκλαιγε δίπλα στο άψυχο κορμί της. Βούρκωσε κι έσβησε το τσιγάρο που είχε καεί. Το χαλάκι θέλει πλύσιμο και η κολοκύθα θα χαλάσει, πρέπει να την ψήσω.
Γεμάτη και η σημερινή ημέρα πριν καν αρχίσει καλά καλά. Ταγμένη στην αγία Καθημερινότητα. Μια χειροποίητη ημέρα που οι πρώτες βελονιές της έγιναν ήδη. Ένα εργόχειρο που στο τέλος της ημέρας το απλώνει στη σκέψη της, τσεκάρει πού έγιναν στραβές βελονιές, πού μπήκε λάθος χρώμα ή εάν ήταν πετυχημένο εργόχειρο εντέλει. Ποιος το κρίνει; Κανείς. Κάπως πρέπει να γεμίζει αυτή η ζωή σαν ένας καμβάς κεντήματος μετρητής. Ανάβει και το δεύτερο τσιγάρο. Μπαίνουν στο πλάνο και τα πουλιά τώρα, μιας και ο ήλιος, δυνατός πλέον, στέγνωσε την υγρασία από τα φτερά τους και αυτά του αφιερώνουν το πρώτο τους τραγούδι.
«Οξειδώθηκα απ' την νοτιά των ανθρώπων» ακούει απ' το ραδιόφωνο έναν στίχο από το τραγούδι που παίζει. Μην ξεχάσω, αλάτι να αγοράσω.
Copyright © Ανατολή Πασχαλίδου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Alexander Calder (1966)