Η συγγραφέας του μυθιστορήματος Αντίο κύριε εισαγγελέα ή Το μαντήλι της Θέμιδος, της συλλογής Ονειρεύματα, τόσων άλλων τίτλων αλλά και των ποιητικών Κενό, Τα «γιατί;», Ευρώπη, Πόλεμος, Γυναίκα ή Έαρ γλυκύ –για να θυμηθώ μόνο ένα δείγμα γραφών– επανέρχεται με μία συλλογή για παιδιά. Ο αστερισμός των παραμυθιών, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής, αποτελείται από τρεις ιστορίες: Το τζίνι και το ξωτικό, Εγώ, ο κύριος (δεν) βαριέμαι και Ρυτίδες φεγγαριού.
Το τζίνι και το ξωτικό είναι ένα παραμύθι δύο κεφαλαίων όπου δύο αδέρφια διαβάζουν ένα παραμύθι, δηλαδή ο μεγαλύτερος αδερφός διαβάζει στον μικρό αδερφό του που ακόμα δεν είναι σε θέση να το κάνει από μόνος του ώσπου τους παίρνει ο ύπνος. Και τότε οι χάρτινοι ήρωες ζωντανεύουν, ξεπηδούν από τις σελίδες...
Το παραμύθι εξηγεί με υποδόριο τρόπο τα οφέλη της ανάγνωσης όταν τα παιδιά διαβάζουν βιβλία και το πώς μέσω αυτών αποκτούν γνώσεις και διευρύνεται η φαντασία τους.
Στο Εγώ, ο κύριος (δεν) βαριέμαι η οικογένεια του παππού Μυρμιδόνα τού έχει κολλήσει το παρατσούκλι «Ο κύριος βαριέμαι!» κι εκείνος αισθάνεται πολύ αδικημένος και όντως, μέσα από την αφήγησή του, προκύπτει πόσο δίκιο έχει. Στεναχωρημένος καθώς είναι, αποφασίζει να αφήσει το μυρμηγκοπροάστιο και να περιηγηθεί στο δάσος όπου συναντά άλλα ζώα τα οποία τον υποδέχονται με θερμούς χαιρετισμούς και τον επαινούν για τα έργα του.
Το παραμύθι δείχνει εύγλωττα πόσο μπορεί να πειραχθεί κάποιος από ένα ατυχές παρατσούκλι που βγαίνει αυθόρμητα και χωρίς πολλή σκέψη αλλά και πώς μπορεί να διορθωθεί μία τέτοια βλάβη.
Τέλος, στις Ρυτίδες φεγγαριού, έχουμε ένα έμμετρο βιωματικό παραμύθι που σχετίζεται με τη ζωή και την οικογένεια της ίδιας της συγγραφέως και που μιλάει για το φεγγάρι, ένα στοιχείο που ανέκαθεν έλκει το ενδιαφέρον μας και που σχετίζεται με θρύλους, μύθους, πολλά παραμύθια και άλλες ιστορίες.., ακόμα και με τραγούδια!
Το γλωσσάρι που θα βρούμε στο βιβλίο προσφέρει χρήσιμες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και πληροφορίες στα παιδιά που θα λύσουν και τις όποιες απορίες τους αλλά και θα εμπλουτίσουν το γνωστικό τους πεδίο.
Σε όλη την έκταση υπάρχει μια διάχυτη γλυκύτητα ενώ το γενικότερο ύφος περιλαμβάνει και μια φόρμα τύπου «παραμύθι μέσα στο παραμύθι» που φαίνεται ότι εξυπηρετεί καλά η κυρία Καποπούλου.
Υπάρχει ενδιαφέρον, όμορφη εικονογράφηση από τη Βιβή Μαρκάτου και αφήνει ανάγλυφο αντίκτυπο, γόνιμες παρατηρήσεις και γνώσεις.