Γιατί γράφετε ποίηση; Ποια η ανάγκη που οδηγεί σε αυτή τη μορφή έκφρασης; Ποιο το έναυσμα;
Άγγελος Γαλάνης: Γενικά γράφω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω με τη δικιά μου σκέψη και ψυχή για όλα όσα συμβαίνουν δίπλα μου.
Ζω μέσα στην κοινωνία κι είναι η ζωή μου που μου δίνει τις αφορμές για να γράφω, θέλοντας απ' τη μια μεριά να τοποθετήσω τον εαυτό μου μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι κι απ' την άλλη μεριά να πω πράγματα για τα συναισθήματα που εγείρονται μέσα μου απ' τα ερεθίσματα που δέχομαι απ' το περιβάλλον, να μιλήσω για τα αισθήματα που γεννιούνται και βγαίνουν στην επιφάνεια απ' την αλληλεπίδραση του εγώ μου με τα χιλιάδες εγώ, δίπλα μου, που αφορούν τους ανθρώπους σαν κύτταρα της κοινωνίας, να μιλήσω με τις εικόνες και για τις εικόνες, που παράγονται από γεγονότα και καθημερινότητες, να τα πω ένα χεράκι με τον χρόνο που «παίζει» με τις ζωές των ανθρώπων, να συνομιλήσω με την διαχρονικότητα του φυσικού περιβάλλοντος και την αξία του στην αρμονία της ζωής, καθώς και τον κατατρεγμό του απ' τον άνθρωπο στο όνομα του κέρδους και της αδηφαγίας του, να φανερώσω τους στοχασμούς που παράγονται στη σκέψη μου, τις πεθυμιές και τους πόθους μου, που θα 'θελαν να πλάσουν αλλιώς τούτη την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Και γιατί όλα αυτά να εκφέρονται με λόγο ποιητικό, εύλογα θα ρωτούσε κάποιος.
Με συγκινεί η μορφή του λόγου όπως εκφέρεται σ' ένα ποιητικό έργο, που είναι εύστοχα σύντομο και περιεκτικό στα νοήματα κι αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει μ' αυτήν καθαυτήν την έκταση ενός ποιητικού έργου. Ο λόγος της ποίησης για μένα είναι σαν μια περίληψη των όλων που θα 'θελα να πω για κάποιο θέμα, όπου μ' αυτό τον τρόπο, τον ποιητικό, θέλω να καταγράψω με το ζουμί μονάχα αυτά που θέλω να πω, με την ψυχή τους μόνο, με δέκα λόγια ει δυνατόν, ή τέλος πάντων με όσα λιγότερα γίνεται. Να πω, εν περιλήψει, κατανοητά κι αρμονικά, αυτό που θα 'λεγα με μια μακροσκελή αφήγηση ή περιγραφή πεζού λόγου, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη ο άλλος, ο αναγνώστης, να διαβάσει τη δικιά μου μακροσκελή αφήγηση ή περιγραφή, αλλά αντίθετα να πάρει την αφορμή απ' τον συμπυκνωμένο λόγο της ποίησης, που του κοινωνώ, και να πλάσει, αν θέλει, το δικό του αφήγημα.
Ίσως σ' αυτή τη μορφή γραφής να με οδήγησε η πρότερη ενασχόλησή μου με τη γλυπτική, σε ερασιτεχνικό πάντα επίπεδο, μα από δίπλα μου πάντα στη ζωή, κι αυτό γιατί η κύρια επαγγελματική μου δραστηριότητα ήταν η οδοντιατρική, όπου κι αυτή απ' τη μια μεριά, μια διαρκής άσκηση μικρογλυπτικής είναι σε πολλές απ' τις εφαρμογές της κι απ' την άλλη μεριά, σε φέρνει σε διαρκή επαφή με τους ανθρώπους και σε διαρκή και εντατική παρατήρησή τους, στην κυριολεξία πρόσωπο με πρόσωπο. Στη γλυπτική διαδικασία παίρνεις έναν όγκο ύλης και προσπαθείς μέσα από κει, αφαιρώντας περιττή ύλη, να φτάσεις σε μια φόρμα, σε μια μορφή, ανάλογα με το θέμα σου, που να εκφράζει τον ψυχισμό σου, να ικανοποιεί την αρμονία των μεγεθών και τις αναλογίες τους, όπως αντιλαμβάνεται τα πράγματα η δικιά σου εσωτερικότητα, για να εναρμονιστεί το έργο σου μέσα στη γενικότερη αρμονία του περιβάλλοντος ή ακόμα και καταγγέλλοντας, φορές, τη δυσαρμονία του. Αυτή η διαδικασία είναι το παν στην έκφραση για μένα. Στον δε αντίποδα τώρα, της πλαστικής γλυπτικής, όπου συλλαμβάνεις πρώτα, μέσα σου την ιδέα, τη μορφή ή τη φόρμα γενικότερα και συσσωρεύοντας ύλη γύρω απ' τον πυρήνα της συγκεκριμένης ιδέας που φώλιασε στη σκέψη σου, προσπαθείς ν' αγγίξεις την αρμονική τελειότητα σε σχέση με την ιδέα που φυλάκισες στη σκέψη σου.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην ποιητική μου γραφή. Είτε, έχοντας μπροστά μου ένα όλον από λέξεις και φράσεις, που δομούν τον λόγο μου για ένα θέμα κι από κει αρχίζω να αφαιρώ ότι κατ' εμέ περισσεύει, χωρίς να χάνω τον στόχο της ιδέας μου, είτε, έχοντας μπροστά μου μόνο την ιδέα για ένα θέμα και με τα κύτταρα της ποίησης, που είναι οι λέξεις, να δομώ τον λόγο μου, χρησιμοποιώντας τόσες λέξεις που να είναι αυτές ακριβώς που χρειάζονται, για να εναρμονιστεί ο παραγόμενος λόγος με την ιδέα και το περιβάλλον μου, χωρίς, ει δυνατόν, τίποτα περιττό και στην μια και στην άλλη περίπτωση. Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο που τα πρώτα μου ποιήματα ήταν διάλογοι με τα γλυπτά έργα μου και τα ψηφιδωτά.
Για μένα μια ποιητική φόρμα δεν τελειώνει ποτέ, γιατί πάντα, σαν την ξανακοιτάξεις, θα βρίσκεις κάτι διαφορετικό, πιστεύεις καλύτερο, που θα ικανοποιούσε ιδανικότερα αυτό που θέλεις να πεις, κι είναι τούτο το παλαντζάρισμα αποτέλεσμα της ίδιας της ζωής, καθώς κάθε στιγμή επεμβαίνουν μύρια όσα γεγονότα στον ψυχισμό σου, που δεν μπορεί να είναι κάτι σταθερό, ακίνητο κι ασυγκίνητο, αλλά κάτι που ρέει, που κινείται, που αλλάζει από στιγμή σε στιγμή.
Το πόσο τα καταφέρνει κανείς με όλα αυτά, μένει να το δείξει η αποδοχή, κάθε φορά, αυτών που λες, καθώς τελικός κριτής για τις γραφές και για την τέχνη γενικότερα είναι οι αποδέκτες των έργων σου και για την ποίηση το αναγνωστικό κοινό που καλείται να το προσελκύσει και στο κατόπι να το πείσει για την αξία της.
Γράφετε βάσει βιώματος/βιωματικά ή βάσει φαντασίας;
Α.Γ.: Όπως είπα και παραπάνω, ο ποιητής είναι ένα ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, άρα, αφού ζει τη ζωή του, από κει θα αντλεί τα θέματα της ποίησής του, είτε το θέλει, είτε όχι και είτε το παραδέχεται, αν θέλετε, ή όχι. Τη φαντασία θα την επιστρατεύσεις στον ποιητικό σου λόγο για να στοχαστείς, να πεις αλλιώς τα πράγματα κι όσο πιο πολλή φαντασία επιστρατεύεις στην ποίησή σου, τόσο πιο πολύ εκείνη προσπαθεί με τον λόγο της να εκθειάσει ή και να νικήσει, αν θέλετε, την καθημερινότητα, υποδεικνύοντας το άλλο, που τυχόν θα ικανοποιούσε καλύτερα αυτό που προσδοκούμε ως άνθρωποι και που συνήθως δεν έρχεται.
Είναι φορές που υπάρχει μια σύνθεση μιας ιδέας, που κάθεται μέσα σου από διαφορετικές αφορμές πραγματικοτήτων κι έτσι η ιδέα σου στο ποίημα, μοιάζει να μην ανταποκρίνεται σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα δικιά σου, κι αυτό να μας οδηγεί στο να πούμε πως αυτό για το οποίο μας μιλάει ο ποιητής, είναι μια φανταστική κατάσταση. Δεν είναι όμως τέτοια, απλώς πλάθεται, συντίθεται η εικόνα με τη δύναμη της φαντασίας, που κατορθώνει να σηκώσει τις κεραίες του ποιητή και να λάβει ερεθίσματα και από αυτά που δεν τον αφορούν ίσως άμεσα, αλλά αφορούν κάποιους άλλους ανθρώπους και να μιλά στη θέση τους, καθώς τον αφορούν έμμεσα ως μέλος της κοινωνίας των ανθρώπων.
Συνήθως οι στοχασμοί του ποιητή δεν πραγματώνονται κι αυτό γιατί η ζωή έχει τις δικές της νόρμες, μακριά από εξιδανικεύσεις ή και επαναστατικές διαδικασίες, που θα 'θελαν να σαρώσουν την πεζότητα του κόσμου και στη θέση της να βάλουν μιαν άλλη πιο ανθρώπινη κατάσταση.
Παιχνίδι είναι η ποίηση, βιωμάτων ή δυνάμει βιωματικών καταστάσεων των ανθρώπων γύρω σου, καθώς και της επενέργειας της φαντασίας του ποιητή στο άπλωμα του λόγου του στο χαρτί. Τίποτα απ' τα δύο δεν υπερτερεί, φορές απλά παλεύουν τα βιώματα με τη φαντασία, να βρουν την αρμονία τους μέσα στον ποιητικό λόγο, ο οποίος καθώς παίρνει την όποια τελική του μορφή, έχει τόση όση δόση βιώματος και φαντασίας χρειάζεται, για να είναι ένας ποιητικός λόγος που να συγκινεί και να εκφράζει τους ανθρώπους.
Πώς λειτουργεί η ποίηση για εσάς; Γράφετε παρατηρώντας τον κόσμο γύρω ή επιδιώκετε να προβάλετε το δικό σας συναίσθημα σε σχέση με ό,τι γίνεται, σας συμβαίνει ή σας αφορά;
Α.Γ.: Γράφω, όπως προείπα, παρατηρώντας την κίνηση του κόσμου μέσα απ' τα δικά μου αισθητήρια και πριν φτάσω να καταγράψω στον ποιητικό μου λόγο αυτό που παρατηρώ τούτο έχει ήδη φιλτραριστεί, περνώντας το κόσκινο της δικιάς μου σκέψης και έχοντας σφραγιστεί απ' τον δικό ψυχισμό, και ως εκ τούτου θα βγει στο προσκήνιο με καταφανή τα σημάδια και των δικών μου συναισθημάτων.
Άρα και συμβαίνει και με αφορά αυτό που διατρέχει τις αράδες των ποιημάτων μου. Είναι σαν μια αμφίδρομη αντίδραση, όπως συμβαίνει με πολλές αντιδράσεις στη φύση, που είναι σε διαρκή κίνηση. Αντιδρώντα μέρη είναι η παρατήρηση και το συναίσθημά μου κι απ' την αντίδρασή τους βγαίνει αυτό που, στην περίπτωσή μου, παρουσιάζω ως ποίηση. Πόσο απ' το ένα και πόσο απ' το άλλο, εξαρτάται από χίλιους δυο παράγοντες που για τους περισσότερους απ' αυτούς είναι ζήτημα στιγμής, το πώς θα επιδράσουν πάνω στο ποίημα. Πώς, ας πούμε, θα πορευτεί η έμπνευσή μου; Πάνω σε ποιες αρμονικές γραμμές θα στρωθούν οι λέξεις στους στίχους και τις στροφές, με παράμετρο τη διαπάλη μεταξύ της καταγραφής τού ή των γεγονότων με την ανάγκη προβολής των συναισθημάτων μου; Το τι τελικά θα επικρατήσει και τι θα βγει ως προϊόν της αντίδρασης, που είναι το ποίημα, όπως αυτό είναι μορφοποιημένο τη στιγμή που ο ποιητής αποφάσισε πως πήρε την τελική του μορφή, δεν μπορούν να ελεγχθούν εξ αρχής και να προκαθοριστούν. Ας πούμε δηλαδή πως έχει μερτικό η τύχη κι η στιγμή για το όποιο αποτέλεσμα στην ποιητική γραφή.
Αν δεν υπήρχε η συγγραφή στη ζωή σας (πεζογραφία και ποίηση), τι θα μπορούσε να την αντικαταστήσει;
Α.Γ.: Αυτή είναι η πιο εύκολη ερώτηση για μένα. Καθώς προείπα, χρόνια και χρόνια ασχολήθηκα κι ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη γλυπτική, με την αποτύπωση εικόνων στις τρεις διαστάσεις. Πάντα μου άρεσε να εκφράζομαι μέσα απ' τις τρεις διαστάσεις, άρα τι άλλο ν' απαντήσω απ' το να πω πως θα συνέχιζα να εκφράζομαι με τη γλυπτική. Όμως σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, κάποια στιγμή πριν 15 χρόνια μπήκε στη ζωή μου η έκφρασή μου πάνω στις δυο διαστάσεις του λευκού χαρτιού, μέσα απ' την καταγραφή του λόγου με τη μορφή κάποιας ποιητικής έκφανσης, που αρχικά την αγνοούσα, μια και ποτέ δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου συγγραφέα ή ποιητή κι ούτε που ξέρω ακόμα και τώρα αν μπορώ να κατατάξω τον εαυτό μου σ' αυτή την κατηγορία των ανθρώπων.
Ήρθε λοιπόν ο λόγος, ποιος ξέρει μέσα από ποιες υπόγειες διαδρομές, ως μορφή έκφρασης κι ίσως να έπαιξε τον ρόλο της κι η ηλικία, όπου, καθώς οι δυνάμεις ατονούν, σε ό,τι έχει να κάνει με την κατεργασία της ύλης, που απαιτείται στη γλυπτική, έρχεται ως υποκατάστατο της έκφρασης ο λόγος, που στην περίπτωσή μου πιστεύω ότι σωρευόταν μέσα μου και κάποια μαγική στιγμή, σαν ωρίμασαν οι συνθήκες, βρήκε διέξοδο σ' αυτό που εγώ παρουσιάζω ως ποίηση, κυρίως με ελεύθερο στίχο, αλλά και ως πεζογραφία.
Γράφω πάρα πολύ, γράφω κάθε μέρα και σ' ό,τι αφορά την ποίησή μου, έχω βάλει μια μεγάλη επικεφαλίδα στα γραπτά μου, που τα ονομάζω «Ποιητικά Ημερολόγια» κι είναι μέσα απ' αυτά τα γραπτά που ανθολογήθηκαν τα ποιήματα της ποιητικής συλλογής «Αντικατοπτρισμοί».
Ποιο έργο της συλλογής «Αντικατοπτρισμοί» ξεχωρίζετε και γιατί;
Α.Γ.: Έχω ξαναρωτηθεί για τούτο και γι' αυτό θα δώσω την ίδια απάντηση.
Τούτη η ερώτηση είναι δύσκολη γιατί καθένα απ' τα ποιήματα έχει τη δικιά του αξία για μένα, είναι τα πνευματικά μου παιδιά και πώς να τα ξεχωρίσω;
Θα έπρεπε να πω για το καθένα τον λόγο για τον οποίο είναι σημαντικό για μένα. Αν λοιπόν θέλετε να μιλήσω για κάποια, θα ξεχωρίσω δύο και θα πω δυο λόγια γι' αυτά:
«Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΩΝ ΗΧΩΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»
Είναι ένα ποίημα που ακουμπά τη νεότερη ιστορία της χώρας μας και φιλοδοξεί να μιλήσει για το πώς αυτό που εύκολα λέμε ανάπτυξη, χωρίς όρους και όρια, έρχεται να σαρώσει την πολιτισμική υπόσταση της χώρας και να παραδώσει τα πάντα στο οικονομικό κέρδος.
Όμως μια χώρα κι ένας λαός δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ιστορία, χωρίς σεβασμό στο παρελθόν, χωρίς τις όποιες ιδιαιτερότητές τους.
Κι ούτε που μπορούμε μια ολόκληρη ζωή να βλέπουμε τις μπουλντόζες να γκρεμίζουν, πολλές φορές κτήρια απαράμιλλης ομορφιάς κι αρμονίας με το περιβάλλον τους και ν' αντικαθίστανται από γυάλινα και τσιμεντένια άχαρα μεγαθήρια.
«ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ»
Είναι ένα ποίημα που μιλά για την έμφυλη βία, βία που πηγάζει απ' τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, του μισού πληθυσμού της κοινωνίας μας.
Λόγω της καταγωγής μου, από ορεινό χωριό της επαρχίας, έζησα ως παιδί γύρω μου τούτη τη βία σε καθημερινή βάση, καθώς τότε ήταν σχεδόν υποχρέωση των ανδρών να κακοποιούν καθημερινά τις γυναίκες για να δείχνουν στους υπόλοιπους ποιος έχει το πάνω χέρι στις κοινωνικές σχέσεις. Έκτοτε σαφώς κι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, αλλά απέχουμε αρκετά ακόμα απ' αυτό που θα ορίζαμε ως καθολική ισότητα των δύο φύλων.
Ένα καυτό κοινωνικό ζήτημα που δεν μπορεί παρά ν' απασχολήσει ξανά και ξανά τον ποιητή.
Αν εξαιρέσουμε τον τίτλο, πώς θα περιγράφατε το βιβλίο με μια λέξη;
Α.Γ.: Το βιβλίο «ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ» είναι μια ποιητική συλλογή με ποιήματα ανθολογημένα ανάμεσα από αρκετές εκατοντάδες ποιημάτων που περιέχονται στα «ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ», τα οποία συνεχώς εμπλουτίζονται και είναι γραμμένα ετούτα τα ποιήματα στο διάστημα των τελευταίων δεκατεσσάρων ετών. Υπάρχει ποικιλία ως προς τη θεματογραφία στην παρούσα ποιητική συλλογή, καθώς και ως προς τη μορφολογία των ποιημάτων της.
Άρα σχεδόν δεν υπάρχει απάντηση για το ερώτημά σας, ίσως με δυο λέξεις θα έπρεπε να βάλω για τίτλο του βιβλίου τις λέξεις: «ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ».
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας σε σχέση με το λογοτεχνικό βιβλίο;
Α.Γ.: Είναι αλήθεια πως το λογοτεχνικό βιβλίο όπως το ξέραμε εμείς οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, με την έντυπη μορφή του, περνάει κρίση στις μέρες μας και τούτο οφείλεται σε χίλιους δυο λόγους, που θα έπρεπε να τους συζητάμε επί μέρες και δεν ξέρω αν θα καταλήγαμε κάπου.
Κατά μεγάλο μέρος η ανάπτυξη της τεχνολογίας των ηλεκτρονικών μέσων επηρέασε κατά πολύ το βιβλίο, καθώς έφερε στο προσκήνιο μια πλημμυρίδα από μορφές καταγραφής και διακίνησης όλων αυτών που παλιά ψάχναμε στα βιβλία και οι νέοι άνθρωποι πλέον σχεδόν δεν ανοίγουν ένα βιβλίο για κανέναν δυστυχώς λόγο, αντίθετα ανοίγουν το κινητό τους και συνδεόμενοι με το διαδίκτυο, καταναλώνουν ό,τι τους σερβίρεται ανεξέλεγκτα και ανώνυμα τις πιο πολλές φορές.
Χάθηκε η μαγεία του να ανοίγει ένας άνθρωπος το βιβλίο του και να βυθίζεται στη συντροφιά του και εραστές της έχουν μείνει άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας και δεν ξέρω τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο θα ωφελήσει το βιβλίο η ηλεκτρονική του μορφή, αυτό μένει να φανεί με το πέρασμα του χρόνου. Μακάρι οι άνθρωποι να συνεχίσουν να διαβάζουν έστω και μέσα απ' τους υπολογιστές και τα έξυπνα τηλέφωνα, θα 'ναι κι αυτό μια παρηγοριά για το βιβλίο.
Προσωπικά αφού πείσθηκα ότι πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον εκδοτικό οίκο για την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, διαπίστωσα πως είναι μια χρονοβόρα και ψυχοφθόρα ταυτόχρονα διαδικασία, καθώς ένας ένας οι υπεύθυνοι των εκδοτικών οίκων μου απαντούσαν πως τα εκδοτικά τους προγράμματα για τον επόμενο χρόνο είναι πλήρη και κάποιοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να μου απαντήσουν. Όμως στάθηκα τυχερός, κάποιοι φίλοι συγγραφείς με συνέστησαν στον εκδοτικό οίκο Βακχικόν κι εδώ, οι υπεύθυνοι μου φέρθηκαν άψογα. Αξιολόγησαν τη δουλειά μου σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν θετικοί για την έκδοση, έτσι το πρώτο μου βιβλίο είναι γεγονός κι απ' ό,τι φαίνεται απ' τις προθέσεις και του εκδοτικού οίκου και τις δικές μου, δεν θα μείνει για καιρό χωρίς παρέα.
Αν θ' άλλαζα κάτι σ' ό,τι αφορά το λογοτεχνικό βιβλίο θα αφορούσε την πρόσβαση των ανθρώπων στην υπόθεση βιβλίο. Θα έκανα τα πάντα ώστε το βιβλίο να είναι προσβάσιμο και στον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη Γη. Πιστεύω μια τέτοια διαδικασία κάτι καλύτερο θα πρόσφερε στην πορεία των κοινωνιών.
Επίσης θα παρότρυνα τους ανθρώπους να γράφουν, βοηθώντας τους κι όχι βάζοντάς τους εμπόδια.
Πιστεύω πάντα πως η λογοτεχνία μπορεί να κάνει τον κόσμο να ονειρεύεται κι όταν οι άνθρωποι βρουν τον τρόπο και τον χρόνο να ονειρεύονται, κάτι καλύτερο θα έχουμε να περιμένουμε, σε κάτι να ελπίζουμε ως κοινωνία.
Ο Άγγελος Γαλάνης μίλησε για –και με αφορμή– την ποιητική του συλλογή Αντικατοπτρισμοί, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένα βιβλίο μεστό νοημάτων, ποιητικών συνθέσεων και συναισθηματικών αποχρώσεων τόσο έμμετρου όσο και ελεύθερου στίχου.
Έχοντας διαβάσει το βιβλίο και κάνοντας τους συσχετισμούς με τα όσα είπε ο ίδιος παραπάνω, οφείλω –τρόπον τινά– να σημειώσω ότι οι επιμέρους υφές, που διακρίνονται στ' ανωτέρω, υπάρχουν και στα έργα του υπογραμμίζοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο την αλήθεια της κατάθεσής του.
Η πλούσια συλλογή έχει διαχρονικότητα εικόνων και επιτρέπει στον αναγνώστη να βρει τις δικές του αναφορές, τους κοινούς παρονομαστές και να ταυτιστεί, σε ένα οικείο δέσιμο με τα γραφόμενα.
Να το έχετε κατά νου τούτο το βιβλίο!
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Δεν έφτασα με την πρώτη στον Ισθμόκι ας έτρεξε μίλια και φαράγγιαεκείνο το πρώτο τρένο...Σαν ήρθε όμως ο χρόνοςστήθηκα μικρός μπροστά στην έκστασηκαι δεν ήξερα από ποιες εικόνες να πιαστώ.Ύστερα πλήθυναν τα ταξίδια μουπολλές φορές πέρασα τον Ισθμόκι ακόμα δεν στάθηκα κάπου να ξαποστάσω.Κι αναρωτιέμαι αν έκαναν καλύτεραόσοι δεν κίνησαν ποτέ το ταξίδι!
Ο Άγγελος Γαλάνης είναι οδοντίατρος και γεννήθηκε το 1953 στην Αγρελιά των Τρικάλων. Είναι μέλος του Δ.Σ. (ταμίας) του Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη γλυπτική και το ψηφιδωτό. Είναι συνεργάτης διδασκαλίας, στο αντικείμενο του ψηφιδωτού, των φίλων του Μουσείου Ν. Περαντινού και διαφόρων άλλων πολιτιστικών συλλογικοτήτων. Έχει πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις και παράλληλα έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές. Γράφει ποίηση και διηγήματα και έχει τιμηθεί το έτος 2022: α) με το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό ποίησης προς τιμήν της Μιχαήλας Αβέρωφ, αφιερωμένο στα ζώα, τους απόλυτα πιστούς φίλους και συντρόφους του ανθρώπου, που διοργάνωσε η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών από κοινού με την Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων Λογοτεχνών, για το ποίημά του Φτερουγίσματα στις γειτονιές της παλιάς Αθήνας, β) με έπαινο στον διαγωνισμό διηγήματος που διοργάνωσαν τα προαναφερθέντα σωματεία με το ίδιο θέμα, για το διήγημά του Σκυλίσια μέρα, γ) με τιμητική διάκριση, για το ποίημά του Για τα παιδιά που δεν ήρθαν, στον διαγωνισμό ποίησης που διοργάνωσε το ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α. Αιγιαλείας σε συνεργασία με την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και δ) με το βραβείο ΑΙΣΧΥΛΟΣ για την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή Χαμένες Πατρίδες, στον 8ο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης «Κ. Π. Καβάφης» 2022, που διοργάνωσε η International Art Academy. Το βιβλίο Αντικατοπτρισμοί είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή.
