Το πηρούνι είναι το ολοκαίνουργιο έργο του Χάρη Ρώμα. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία που αναδεικνύει εύγλωττα και με πολύ χιούμορ τον Νεοέλληνα της γενιάς του «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια!», της επίπλαστης ευημερίας των 80'ς, της λαμογιάς, της μοντερνιάς, του κιτς... Με δυο λόγια, τις παθογένειες της εποχής που θα οδηγούσε στην οικονομική κρίση και τελικά στο σήμερα.
Δεδομένου ότι το κείμενο είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, έχει νόημα να αφιερώσουμε μερικές αράδες για μία σύντομη περίληψη. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '80 στη Θεσσαλονίκη. Ο Αποστόλης και η Ζαμπέτα Παλιούρα ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον αρραβωνιαστικό της κόρης τους Φιόνα, ο οποίος φτάνει με τον μέλλοντα πεθερό τους, τον πρόξενο Αιμίλιο Δοξιάδη. Ο πάτερ φαμίλιας Αποστόλης έχει την αλυσίδα γραφείων τελετών «Ο ουρανός» –όπως επίσης έχει και μεγαλόπνοα σχέδια για την ανάπτυξή της– και η Ζαμπέτα διακατέχεται από την άχαρη επιδειξιομανία του νεοπλουτισμού τους σε συνδυασμό με την μοιραία κακογουστιά και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, που αφορούν και τους δύο: την ημιμάθεια, τη δίψα για κοινωνική καταξίωση, την κουτοπονηριά, τα κόμπλεξ κ.ο.κ. Ποντάρουν σε έναν καλό γάμο για την κόρη τους προσπαθώντας να σταθούν δίπλα στους συμπέθερους, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά, «κουβαλώντας» αναγκαστικά τους ακαλλιέργητους εαυτούς τους. Από το «σκηνικό» δεν θα μπορούσε να λείπει η υπηρέτρια Μιλένα αλλά ούτε και τα πάμπολλα μυστικά –κρυμμένα επιμελώς κάτω από το χαλάκι– ή τα ψέματα και οι κρυφές πτυχές, που αφορούν άπαντες ήρωες και ξεσκεπάζονται μόνο για τα μάτια του θεατή/αναγνώστη σε μια σειρά παράλληλων με τη δράση μονολόγων εξομολογητικής υφής.
Τι θα δείτε στον Πολυχώρο Vault που παίζεται; Πρώτα από όλα θα δείτε με γλαφυρότητα όλο το εύρος των χαρακτηριστικών της εποχής: γούστο, στιλ, σκεπτικό, όραμα... Θα παρακολουθήσετε μία ιστορία τρελού γέλιου που όμως κουβαλά στιγμές ειλικρίνειας –και ως αντιστάθμισμα εν μέρει– ενώ θα σας γοητεύσουν οι –τραγικά οικείοι– ήρωες (ιδίως για τους θεατρόφιλους που έχουμε βιώσει τη δεκαετία αυτή) και θα φύγετε γεμάτοι από εϊτίλα.
Η σφιχτή και ρέουσα πλοκή, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Καρατζιά, προσφέρει ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων αλλά και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό και άξιο υπογράμμισης. Αυτοί οι ήρωες έχουν όλα τα «εχέγγυα» να βγουν καρικατουρίστικοι, γελοιογραφικοί, όμως άπαντα και άπαντες στέκονται τόσο όσο σε κάθε επίπεδο και το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα κοινωνικής ματιάς και δράματος με απίθανη κωμωδία και χιούμορ μαζί, καθόλα άξιο και καθόλου «δεύτερο».
Όλοι οι ηθοποιοί ερμήνευσαν επάξια τους χαρακτήρες τους και όλοι οι χαρακτήρες αναδείχτηκαν στο πλήρες ηχόχρωμά τους. Όμως, αν με ρωτάτε, εκείνη η Ρουμάνα υπηρέτρια, που δεν συμμετέχει στην παθογένεια των άλλων, που λειτουργεί ως αντιστάθμιση και καθρέφτισμα των καταστάσεων, που δεν «οδηγεί» καμία από τις επιμέρους ιστορίες τους ούτε κι εξαρτάται η εξέλιξη από εκείνη... αυτή η ύπαρξη, που περιφρονείται κοινωνικά ή μειώνεται σαν κατώτερή τους... αυτή η γυναίκα είναι μία αυθεντική προσωπικότητα, η πιο αληθινή, ειλικρινής και τίμια. Με μια πιο αναλυτική ματιά στο έργο, θα λέγαμε πως αυτή η γυναίκα αποτελεί το τρίτο μάτι που βλέπει, ξέρει κι αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, που δεν ζει μέσα σε φαντασιοπληξίες ούτε προσδοκά σε μια απάτη ή σε πράγματα μεγαλύτερα από το μπόι της. Μία ρεαλίστρια ανάμεσα σε υποκριτές λοιπόν, που ωστόσο έχει κι εκείνη τις δικές της άκρως χιουμοριστικές στιγμές και που, εδώ, κερδίζει έναν πόντο για όλα τα παραπάνω.
Δείτε αυτή την παράσταση! Πρόκειται για μία ανατρεπτική εξιστόρηση στη χρυσή τομή μεταξύ κοινωνικού σχολιασμού κι εμβάθυνσης αλλά και μιας κεφάτης κωμωδίας που θα σας διασκεδάσει με βεβαιότητα.
