Όσο περνούν τα χρόνια με κερδίζουν όλο και περισσότερο τα λογοτεχνικά έργα που δεν στοχεύουν στο επιτηδευμένο δράμα και στην επίπλαστη συγκίνηση ή σε μια τραβηγμένη τραγικότητα προκειμένου να σε γοητεύσουν μέσω της φόρτισης. Εννοείται πως η φόρτιση είναι κάτι το θεμιτό· εξάλλου δείχνει ότι υπάρχει ανάγλυφο συναίσθημα, άγγιγμα, ένταση... όμως άλλο πράγμα η ευκολία μιας μελούρας, εκβιαστικής πολλές φορές, και άλλο μία δομημένη πένα που μεταφέρει την εσωτερικότητα του χαρακτήρα βάσει συνθήκης.
Μία τέτοια πένα είναι αυτή της Αγγελικής Αγγέλου –καθώς δείχνει– που υπογράφει την ποιητική συλλογή Μια ανάσα κόσμος, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Στα έργα αυτά συναντάμε ήρωες –ή και την ίδια τη δημιουργό– που πονούν, υποφέρουν, αναλογίζονται τα σκοτεινά τους σημεία, τα δύσκολα, τα επίπονα... με στωικότητα ανώτερου ανθρώπου και δύναμη. Με άλλα λόγια, ο πόνος υπάρχει όπως υπάρχει σε κάθε ύπαρξη αλλά δεν ευτελίζεται με μικρότητες ή σε συγγραφικές ευκολίες.
Το βλέμμα της είναι στραμμένο παντού. Σε όλο τον πλανήτη, σε κάθε άνθρωπο εκεί έξω ενώ αρκετά κείμενα μπορούν να «βιώσουν» πολλαπλές αναγνώσεις ή πολλαπλές προσλαμβάνουσες, διαφοροποιημένες οπτικές, που εναλλάσσονται μεταξύ της πρώτης εντύπωσης, της επιφανειακής ανάγνωσης και της εμβάθυνσης μέσω της αναζήτησης όλων των «αποχρώσεων» μιας πιο αναλυτικής προσέγγισης.
κρύβοντας επιδέξιατους πόνουςστη μέσα τσέπη του χαμόγελου.
Μία καυστική γλώσσα κάπου κάπου με τροφοδοτεί με ποιητικό αλατοπίπερο· κι από την άλλη, είναι κάπως γοτθική η αύρα της χωρίς ωστόσο να βλέπεις το γοτθικό στους στίχους, περισσότερο στις νοηματικές υφές το «βλέπεις» παρόλο που ασχολείται με τον θάνατο –ακόμα και πιο κυνικά, μέσω ενός μελλοθάνατου– και αναφέρεται σε νεκρούς, νεκροταφεία κ.λπ.
Και η ταφόπλακα ακόμηείναιπιο ευέλικτηαπό την τελεία.
Από την άλλη, μάνες με παιδιά και παιδιά με μητέρες κεντρίζουν το ενδιαφέρον (της και μας) σελίδα τη σελίδα με όσα περνούν.
Ένα να παίξουμε.Όποιος ουρλιάξει πρώτος,χάνει.
Μεγάλη συμβολή σε όλη την έκταση κατέχει το υγρό στοιχείο: βροχή, χιόνι, πάγος, λίμνη, θάλασσα, δάκρυ, ιδρώτας, βρύση, φυσαλίδα ή σύννεφο κ.ο.κ. Μια ρέουσα σημειολογία υδάτινης μανιέρας που χρησιμοποιείται αβίαστα σε πλήθος περιπτώσεων.
Επίσης, λογικά πίνει πολύ καφέ ή τον αγαπά ή το ρόφημα του καφέ έχει εγγράψει μέσα της (μνήμες) ή το χρώμα ή και το άρωμά του, καθώς αυτό το ποτό απαντάται αρκετά και συνδυάζεται με πολλά περιστατικά ή χρησιμοποιείται με τη λυπητερή του έννοια (καφές της παρηγοριάς, καφές της συγχώρεσης...).
Βάλτε ένα πρόσωπο // Να έχουμε να μιλάμε.
Ολοκληρώνει και κλείνει με μία προσευχή. Την προσευχή της όπου ζητά από τον Θεό/θεό (δηλαδή τον όποιο) το πιο μικρό μεγάλο πράγμα του κόσμου. Μία μέρα ακόμα.
... με φιλάς. // Ω! / Πόσο κρύο θα έκανε αλλιώς.
Όμορφο βιβλίο, με ουσία και άξια γραφή. Ποιητική που δεν «πουλάει» δακρύβρεχτα τερτίπια επιβαλλόμενης συγκινησιακής φόρτισης στον αναγνώστη αλλά αντιμετωπίζει κάθε λύπη με περηφάνια κι αξιοπρέπεια. Όπως πρέπει (για) να υψώνεται ο άνθρωπος.
Βρείτε το!
