Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Παρασκευή Καριώτου: Είμαι ένας άνθρωπος που πάντα του άρεσε η ιστορία και ό,τι σχετίζεται με το παρελθόν. Όσο διαβάζεις και ψάχνεις μαθαίνεις και μαθαίνεις πληροφορίες που σου προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα. Όλες οι σκέψεις, οι ανακαλύψεις ενός τόσο σκοτεινού παρελθόντος όπως αυτό της ναζιστικής Γερμανίας και τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν, είτε καλά είτε άσχημα, ένιωθα πως έπρεπε να τα αποτυπώσω και ο μόνος τρόπος ήταν αυτός, η γραφή. Η ιστορία των πρωταγωνιστών αντιπροσωπεύει για εμένα όλους εκείνους που είναι εγκλωβισμένοι να ακολουθούν μια ζωή που ποτέ δεν θέλησαν, που έχουν κρυφτεί πίσω από μία μάσκα για να επιβιώσουν. Βλέποντας γύρω μου τον άνθρωπο να γίνεται σκληρός, η αγνότητα των συναισθημάτων να σημαίνει ταυτόχρονα αδυναμία, να επικρατεί ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων το συμφέρον, σκόπιμα επέλεξα δύο άνδρες να νιώθουν συναισθήματα αγάπης, αγνής αγάπης και έρωτα, όχι σωματικού μα ψυχικού και μόνο, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δείξω πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αληθινός. Πως η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι απαραίτητα συναισθήματα σαρκικά, κάτι που επικρατεί στην εποχή μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά πιστεύω, μα μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη ακόμα και σε δύο άνδρες, ακόμα και σε εσένα και το κατοικίδιό σου, σε οτιδήποτε θεωρείς σημαντικό, τόσο πολύ που μπορείς να πεθάνεις για αυτό.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Κ.: Ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω με μια μόνο λέξη. Ίσως, μη αναμενόμενο.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Κ.: Να αποβάλει τις προκαταλήψεις και να σκεφτεί πως ναι, υπήρχαν ακόμα και τότε άνθρωποι που ήταν αναγκασμένοι να ακολουθήσουν εκείνο τον δρόμο απλά και μόνο γιατί αν τον αρνιόταν, τους περίμενε ο θάνατος.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Κ.: Σίγουρα στο Βερολίνο.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Κ.:
Ποιο το νόημα; Ποιο; Γεννιέσαι, ζεις μια ζωή ψάχνοντας την ελευθερία και καταλήγεις να την ονειρεύεσαι σε ένα βαγόνι τρένου σαν τον γέρο. Ποια ελευθερία και ποια ζωή; Δεν υπάρχει ελευθερία ποτέ και πουθενά. Μόνο ο εαυτός σου, που εγκλωβίζεται σε ένα χάος του μυαλού. Αναζητάς το ιδανικό, μια ζωή τρέχεις πίσω από ένα όνειρο το οποίο μπορεί να είναι μια καλύτερη εργασία ή ένα πιο πλούσιο σπίτι ή ακόμα και ένας καλύτερος εραστής. Μόλις το αποκτήσεις, βάζεις ακόμα έναν πόθο στη ζωή σου. Δε σε γεμίζει τίποτα, γιατί είσαι αχόρταγος. Παιδεύεσαι ακόμα πιο πολύ για να αποκτήσεις τον καινούριο στόχο. Κι έπειτα λες πως ζεις ελεύθερος;Μια ζωή τρέχεις πίσω από τον δαίμονά σου, ικανοποιώντας του όλες τις απαιτήσεις.Γιατί ο άνθρωπος έχει πολλούς και διαφορετικούς δαίμονες να κυβερνά. Μερικοί είναι καλοί, ίσως αβλαβείς, και το μόνο που σου προσφέρουν είναι η δύναμη να συνεχίσεις. Άλλοι, πάλι, είναι σαν τον ίδιο τον διάβολο, ικανοί να σου ρουφήξουν όλη σου την ψυχή από το μίσος. Από τον μεγαλύτερο πόθο σου, μέχρι την πιο καταστροφική σκέψη, εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις ποιον θα φυλακίσεις και ποιον θα ελευθερώσεις.
Η Παρασκευή Καριώτου σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών μίλησε για το μυθιστόρημά της Ματωμένος Δούναβης: Α' μέρος, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Πόσα μυστικά μπορεί να κρύψει ο άνθρωπος; Για πόσο καιρό μπορεί να αφήσει το αγκάθι της αλήθειας και των ενοχών να του ξεσκίζει την ψυχή; Μήνες; Χρόνια; Ακόμα και ολόκληρες δεκαετίες;Για τον Κλάους είχε φτάσει η στιγμή που η αλήθεια αναζητούσε διαφυγή από την ψυχή του. Μέσα από τις αναμνήσεις του θα ζωντανέψουν τα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας όπως ο ίδιος τα έζησε.Η ιστορία του Λύρων, ενός εκπαιδευόμενου αξιωματικού των Ες Ες, και του Βιτόριο, Ιταλού φοιτητή Ιατρικής –στην πραγματικότητα Πολωνοεβραίου που κρυβόταν πίσω από μια ψεύτικη ταυτότητα– θα ακουστεί για πρώτη φορά, υπενθυμίζοντας στον άνθρωπο πως η δύναμη της φιλίας και της αγάπης είναι ικανή να ξεπεράσει τα εμπόδια που στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Ταυτόχρονα, αφήνει να αποκαλυφθεί η παραπλάνηση του γερμανικού λαού και έπειτα η υποταγή του κάτω από τον τρόμο της εξουσίας του Χίτλερ.Ένα πιάνο, δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, μα τόσο ίδιοι, θαμμένα όνειρα κάτω από τις ρίζες μυστικών οργανώσεων και μια ακόρεστη δίψα για πλήρη εξουσία υπενθυμίζουν πως η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται και ότι ο πόλεμος δε θα τελειώσει ποτέ.
Η Παρασκευή Καριώτου κατάγεται από την Κορυφή Αλεξάνδρειας, ένα μικρό αγροτικό χωριό του Νομού Ημαθίας, όπου μεγάλωσε και έζησε μέχρι το 2007. Τα τελευταία χρόνια μετακόμισε με την οικογένειά της στην περιοχή της Καρλσρούης στη Γερμανία, όπου ζει και εργάζεται. Η εξερεύνηση της ιστορίας και η μελέτη του παρελθόντος τής προκαλούσαν πάντα το ενδιαφέρον. Η συγγραφή προήλθε τυχαία και σιγά σιγά αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της σαν τη μοναδική γέφυρα με την οποία μπορούσε να περάσει απέναντι τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Αγαπά τη φύση, τη μουσική και ό,τι σχετίζεται με την τέχνη. Έχει συμμετάσχει στον ποιητικό διαγωνισμό του περιοδικού Κέφαλος, αποκτώντας τον δεύτερο έπαινο της κατηγορίας, και στον διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων Ηλιαχτίδα, όπου και βραβεύτηκε.
