Εσείς που με παρακολουθείτε πιο τακτικά γνωρίζετε ότι δεν πολυδιαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης για λόγους όπως: δεν θεωρούμαι η πιο κατάλληλη να κρίνει ένα τέτοιο σύγγραμμα (δεν έχω σπουδάσει ψυχολογία) και δεν περνάω καλά διαβάζοντας κάτι που πλατειάζει ασύστολα και το βαριέμαι. Το βιβλίο της Ειρήνης Τσαχουρίδη Το κλειδί της αποδοχής: Μαθαίνοντας να αλλάζουμε τους βαθύτερους φόβους μας σε ελευθερία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις iWrite, ωστόσο, το διάβασα μέσα σε μία ώρα με ευχαρίστηση ενώ, κλείνοντάς το, ένιωσα ότι μου προσέφερε «αποτύπωμα» και γόνιμη ουσία, κι εδώ παρακάτω θα σας εξηγήσω τα πάντα.
Αρχικά, η κυρία Τσαχουρίδη ασχολείται με τον κυρίαρχο φόβο του ανθρώπου, τον θάνατο, παρά με δευτερεύοντα ζητήματα. Αν μελετήσετε ψυχολογία θα δείτε ότι όλοι οι φόβοι μας έχουν κοινό παρανομαστή τον φόβο θανάτου, δηλαδή μία τάση να τρομάζουμε υπό τη σκέψη του βιολογικού μας τέλους· πόσο δε περισσότερο όταν το «βλέπουμε» ή νιώθουμε να πλησιάζει. Επιπλέον δύο τα τινά: ή θα ξορκίσουμε τον/τους φόβο/φόβους μας ή θα εγκλωβιστούμε σε αυτούς. Κι επειδή το δεύτερο δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή, ας δουλέψουμε το πρώτο. Απλό και απολύτως κατανοητό. Κι ιδού ένα άψογο βιβλίο που αποσκοπεί και στην συνειδητοποίηση του/των φόβου/φόβων αλλά και στην ίαση-απαλλαγή μας.
Στο Η πεταλούδα της αιωνιότητας το κείμενο ξεκινά ως εξής: Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει με ένα μόνιμο άγχος, το να μην πεθάνει.
Στο εισαγωγικό σημείωμα της ίδιας λαμβάνουμε πολλές, ωφέλιμες πληροφορίες για τη συγγραφή και τον σκοπό της συλλογής (αυτό το «συλλογής» θα το ξεκαθαρίσω παρακάτω) όπου μας λέει ότι το αποτέλεσμα είναι καρπός μίας βαθιάς εσωτερικής αναζήτησης και ότι επιδιώκει να γράφει συμβολικά μέσα από ιστορίες και εικόνες. Η γλώσσα της αφήγησης και των εικόνων έχει τεράστια δύναμη στο να επικοινωνεί στον αναγνώστη ιδέες και βιώματα δίχως να επιβληθεί, δίχως να τον κάνει παθητικό αποδέκτη. Σε αυτό το σημείο δεν είναι αυτονόητο σε έναν μη μυημένο αναγνώστη το πώς ακριβώς το εννοεί αυτό καθώς όντας ακόμα στην εισαγωγή δεν έχεις «γνωρίσει» τα κείμενα που περιέχονται, τη θεματολογία και τις υφές τους. Θα μιλήσει για ιδιότυπη δομή, που επίσης δεν είναι κάτι διάφανο από τον πρόλογο, όμως μόλις κανείς προχωρήσει στα περιεχόμενα όλα ξεκαθαρίζουν και αποκτούν νόημα και βάση.
Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται το ταξίδι του ανθρώπου στο άγνωστο. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το άγνωστο είναι που φοβόμαστε όσο τίποτα, θα μας πει. Μία λιτή διατύπωση (όχι απλή ή απλοϊκή όμως) που έρχεται να οριοθετήσει το ηχόχρωμα ενώ λίγο παρακάτω θα αναφέρει για τα κείμενά της ότι πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες που θίγουν βαθιά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μεταξύ άλλων, το μυστήριο της ανθρώπινης σύνδεσης, της αλληλεπίδρασης των δύο φύλων και τα εσωτερικά δεσμά. Τέλος, μας καθρεφτίζει εύστοχα το πώς λειτουργεί μέσα μας ο φόβος και τι κάνουμε (τι δεν κάνουμε) εμείς, γράφοντας ότι φοβόμαστε το άγνωστο, φοβόμαστε το σκοτάδι και λαχταράμε να πάμε προς το φως. Της ίδια, όμως, στιγμή, δεν τολμάμε εύκολα να ψηλαφίσουμε το σκοτάδι για να βρούμε μία «λάμπα».
Ήδη έχεις πάρει μία γεύση και έχεις κατατοπιστεί. Από εδώ και πέρα, ξεκινά το «ταξίδι» των πεζογραφημάτων που περιέχονται στη συλλογή, δηλαδή των αυτόνομων ιστοριών που «μιλούν» για τα ανωτέρω. Τα κείμενα αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παραμύθια για μεγάλους, έχουν παραβολική χροιά και μυθοπλαστικότητα με σκοπό να σε οδηγήσουν ν' ανακαλύψεις ή αντιπαραβάλεις τη συνθήκη με εσένα, είτε να σου προσφέρουν έναυσμα (ανα-)στοχασμού.
Οι άνθρωποι φοβούνται τον βιολογικό θάνατο, χωρίς να κατανοούν πως η μηχανική ζωή που ζουν κάθε μέρα είναι το μεγάλο πρόβλημα και όχι η στιγμή που πεθαίνουν.
Χαρακτηριστικό της συγγραφέως είναι ότι δεν σου προσφέρει καμία προσδιορισμένη λύση/διέξοδο, ούτε τυπώνει ένα δίδαγμα ή ένα απόσταγμα κ.ο.κ. Σου δίνει την εικόνα και σε αφήνει να περιεργαστείς με τα υπόλοιπα και να καταλήξεις κατά μονάς, στοχεύοντας συνεχώς στην ύψωση του ανθρώπου. Φυσικά, αν δεν αναλύσεις ή προβληματιστείς κι αν δεν είσαι ειλικρινής ενδέχεται να μη σε προχωρήσει παρακάτω, να μην έχεις/δεις το κέρδος όμως εκείνη θα κάνει τα πάντα να σε ωθήσει προς το όφελος. Κι έτσι, στο τέλος των ιστοριών υπάρχουν ερωτήματα βαθιάς κι ανοιχτής διερεύνησης αρκεί κι εσύ να έχεις τα «μάτια» ανοιχτά και τη διάθεση να «δεις».
Οι ήρωες χαρακτηρίζονται από ψυχραιμία και στωικότητα, λογική και σύνεση. Αποτελούν το τέλειο πρότυπο όπως ακριβώς οφείλουν να κάνουν όλοι οι ήρωες των παραμυθιών (παραμύθι χωρίς σωστό δίδαγμα δεν υφίσταται, αυτοαναιρείται· οι μυθοπλασίες που δεν καταλήγουν σε θετικό πρόσημο μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν διηγήματα, μυθιστορήματα κ.λπ.) μόνο που εδώ, το «πρότυπο» έχει ευάλωτα, τρωτά σημεία και ατέλειες, γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή.
Άραγε, ο άνθρωπος, μπορεί να νικήσει τον φόβο του θανάτου; Ακολουθήστε αυτές τις ιστορίες που άφησε με αγάπη η Ειρήνη Τσαχουρίδη και θα βγείτε κερδισμένοι.
...αν μπορούσε κανείς να αποδεχτεί την απώλεια, το αν η πικρή γεύση της απώλειας αλλάζει ανάλογα με το αν ευγνωμονούμε για το ότι σώθηκε η δική μας ζωή ή αν δυναμώνει ανάλογα με τις ενοχές που μπορεί να καίνε την ύπαρξή μας...
Υπογράμμισα μία συνθήκη που έχω περάσει κι εγώ, ως στέλεχος πολυεθνικής. Διαβάζω ότι κάποιοι θυσιάζουν κάθε στιγμή στο όνομα στόχων, προσδοκιών, μελλοντικών επιτευγμάτων επειδή δεν αφήνονται στη ροή των αλληλεπιδράσεών τους με τους άλλους... Ξέρετε πώς ξεκινάει αυτή η παράγραφος; Με τη διαπίστωση πως δεν βίωναν αληθινά τη ζωή τους. Αν με ρωτάτε, με κάτι τέτοια τρομάζω περισσότερο.
Βρείτε το! Αξίζει!
