Κι αν έχω γράψει για τα μυθιστορήματα της Ελευθερίας Μεταξά! Εντονότερα με θυμάμαι να σημειώνω ότι πέρασα πολύ καλά (Αθώοι ένοχοι), πως ανυπομονώ για το επόμενο (Το χέρι του θεού) και πως βάζει ψηλά τον πήχη (το τελευταίο το είχα τονίσει όταν διάβασα το Ο θησαυρός της Σμύρνης). Το Ίχνος στον καθρέφτη, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας, αποτελεί μία ακόμα υπόθεση που καλούνται να επιλύσουν η ψυχολόγος Έλσα Γληνού και ο ιδιωτικός ερευνητής Μάνος Βαρσάμης, δύο γνώριμοι πλέον στο ελληνικό φιλαναγνωστικό κοινό και δη σε εκείνο που αγαπά τις αστυνομικές ιστορίες. Και είναι αυτό το βιβλίο που, όχι μόνο καλείται να ανταποκριθεί στις αξιώσεις που έχουν δομηθεί από τους προηγούμενους τίτλους με τους ίδιους αλλά και να τις ξεπεράσει.
Αν το να συγγράψεις ένα αξιόλογο μυθοπλαστικό έργο είναι μία φορά δύσκολο, το να γράψεις μία σειρά αξιόλογων μυθιστορημάτων με κοινά σημεία (ήρωες, συνθήκη κ.ο.κ.) και εξελικτική πορεία (μία γενική ιστορία που εξελίσσεται όσο προχωρούν οι επιμέρους υποθέσεις) είναι δέκα φορές πιο απαιτητικό ενώ ενέχει πάντα τον κίνδυνο να χαλάσεις το σερί σου με κάτι πιο αδύναμο. Εδώ είναι που οφείλουμε να υπογραμμίσουμε τη δεινότητα της κυρίας Μεταξά η οποία δεν έφτιαξε δύο χαρακτήρες για μια δυο ιστορίες και τέλος· προχώρησε σε μία σειρά (πια) βιβλίων –αυτόνομων και ανεξάρτητων το ένα με το άλλο, που διαβάζονται με οποιαδήποτε σειρά και ξέχωρα, όμως αφορούν τους ίδιους πρωταγωνιστές ενώ κάθε νέο καλείται να συνεχίσει την πορεία τους, άρα τη ζωή τους, παρακάτω– αναλαμβάνοντας το ρίσκο/«ρίσκο» να βρεθεί μπροστά στην παραπάνω δυστοπία: δηλαδή ένας επόμενος τίτλος να είναι πιο αδύναμος σε σχέση με έναν προηγούμενο δημιουργώντας δυσαρέσκεια στους αναγνώστες της.
Όμως όχι. Το Ίχνος στον καθρέφτη δεν είναι απλά ένας καλός συνεχιστής των υποθέσεων του διδύμου Γληνού και Βαρσάμη αλλά μία νέα πρόταση-περιπέτεια που καλούνται να επιλύσουν και μάλιστα η καλύτερή τους (έβερ). Δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο το λέω αυτό· ξέρω όμως ότι με κέρδισε ο συνδυασμός αστυνομικού και ψυχολογικού θρίλερ μαζί με μία φανταστική πλοκή και το άρωμα εποχής που πλανάται στις σελίδες και συγκεκριμένα η σύνδεση με την περίοδο των ονομαζόμενων καταραμένων ποιητών του 19ου αιώνος και του ποτού που απολάμβαναν, όπως μας είναι γνωστό: το αψέντι. Έτσι, από τη μία έχουμε μια σύγχρονη ιστορία ενώ από την άλλη πλανάται η αύρα μιας σκοτεινής, κάπως γοτθικής, κάπως μυστικιστικής δημιουργικής περιόδου με υπόγεια χροιά και παράνομη, παραβατική «απόχρωση».
Στο μυθιστόρημα αυτό έχουμε έναν δυνάμει συγγραφέα που αντί να χαίρεται της μεγάλης αποδοχής του πρώτου του βιβλίου, εκείνος αντίθετα προβληματίζεται όταν καταλαβαίνει πως ο περιβόητος Γύπας αντιγράφει την υπόθεσή του. Δηλαδή ένας διαβόητος καταζητούμενος απαγάγει και δολοφονεί έφηβα κορίτσια «κοπιάροντάς» τον. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως ο Γύπας είναι ο συγγραφέας; Και τι σόι όνομα είναι το Βοΐων Τουρής; Και πώς εμπλέκονται οι καταραμένοι ποιητές, ο έκλυτος βίος τους και το αψέντι;
Μπορεί η έμπνευση να γίνει θανατηφόρα;Οι χαλασμένοι άνθρωποι δεν γιατρεύονται ποτέ.
Όπως είναι μέρος του ύφους της συγγραφέως, περνά άμεσα στη δράση, σε βάζει απευθείας μέσα στην συνθήκη... κι έτσι από το πρώτο κεφάλαιο έχουν προσδιοριστεί οι χαρακτήρες και η θέση καθενός, έχει σκιαγραφηθεί η υπόθεση, έχει στοχοποιηθεί ένας ιδιαίτερος δολοφόνος με ένα εξίσου ιδιαίτερο ψυχογράφημα και έχει εξάψει το ενδιαφέρον σου για τα καλά.
Διαβάζοντας βλέπεις τον παλμό της ιστορίας που, σε συνδυασμό με την καλή αφηγηματική ιστόρηση και τη δυναμική ροή, διαθέτει όλα τα καλά στοιχεία του είδους: συνεχείς εξελίξεις, ανατροπές και εκπλήξεις ως την τελευταία σελίδα. Άπαντα συνδέονται με ορατές ή αόρατες κλωστές, (νέα) στοιχεία συνεχώς εμπλουτίζουν την υπόθεση, δίνουν χροιές και γεννούν ερωτήματα. Παράλληλα, εμβόλιμες εικόνες από το παρελθόν αποτελούν μία «φωνή» ή σπαράγματα εικόνων, που έρχονται από έναν περασμένο αιώνα, ενώ την ίδια ώρα μπορεί να έρχονται από τη διπλανή πόρτα τού σήμερα ή να αποτελούν αποσπάσματα ενός μεγαλύτερου αφηγήματος ή να φυλάνε εκεί έναν χαρακτήρα, ένα μυστικό κ.ο.κ. Είναι γεγονός ότι αυτές οι εμβόλιμες πρωτοπρόσωπες στιγμές αφήνουν υπονοούμενα που πυροδοτούν περαιτέρω τις σκέψεις ενώ συνεχείς αποκαλύψεις υφαίνουν τον ιστό.
Η τέλεια πλοκή σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω δομεί ένα πολύ πολύ όμορφο μυθιστόρημα, ατμοσφαιρικό, πανάξιο και άκρως ενδιαφέρον.
Να το βρείτε στις προθήκες!
ΥΓ.: Μπορεί να πωληθεί/διαβαστεί και με ένα λικέρ αψέντι στο πλάι ώστε να γίνει ακόμα πιο αισθαντικό το «εφέ» του.
