Οι γυναίκες αυτές αναπνέουν μόνο τα ξημερώματα. Τότε που τα κορμιά τους παίρνουν τις πιο λυτρωτικές ανάσες. Τότε που το τέντωμα του σώματός τους ξεπερνάει τον συμβιβασμό και αγγίζει τα παρατημένα ή στοιβαγμένα στην άκρη όνειρά τους.
Μια μέρα λαμπερή, κι ανέλπιστα ζεστή για Νοέμβρη μήνα, ξημέρωσε στο Δάσος των Παραμυθιών. Η υγρασία πάλι ήταν εκνευριστική σήμερα κι η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα προσπαθούσε να κατευνάσει τα δικά της νεύρα με το ίσιωμα των μαλλιών της Εσμεράλντας! Τα τράβαγε με μανία, λες κι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τιθασεύσει αυτόν τον μπουκλάτο όγκο! Η Εσμεράλντα είχε ρεπό σήμερα και πέρασε να κάνει παρεούλα με τη φιλενάδα της, φέρνοντας μαζί το βιβλίο που μόλις χθες ολοκλήρωσε.
— Μην αρχίζεις πες και πες, θα στο δανείσω σού λέω να το διαβάσεις, αξίζει!
— Μα λίγα πες μου, δε θέλω καμιά ανάλυση.. Ποιο είναι το θέμα;
— Είναι προσωπικές ιστορίες διαφορετικών γυναικών που ζουν στο περιθώριο, στην πολύβουη πόλη της Θεσσαλονίκης κι εργάζονται σαν πέσει το σκοτάδι, ζώντας τον έρωτα αλλιώς.. Κι είναι παράλληλα κι η ιστορία του Μανώλη, του πρωταγωνιστή του βιβλίου, ο οποίος τις αγαπά και τις στηρίζει γιατί σχετίζονται με ένα μυστικό που κουβαλά.
— Μιας και το 'χεις στο χέρι, δεν μου διαβάζεις μερικά αποσπάσματα να πάρω μια ιδέα από τη γραφή;
— Χμμμ φυσικά, κάτσε να επιλέξω.. να, εδώ:
Ο ήλιος είχε ήδη σκαρφαλώσει πάνω από τα κεραμίδια του απέναντι σπιτιού και φώτιζε απλόχερα το πρόσωπο της Εύας. Η εκτυφλωτική ανταύγεια πλημμύρισε με δάκρυα τα μάτια της. Οι ακτίνες έμοιαζαν με τον αυστηρότερο Θεό, ο οποίος με το δάχτυλό του την έδειχνε αποδοκιμαστικά.Ο ουρανός ήταν πλέον πυκνόρρευστος και ζοφερός. Τα καρβουνιασμένα σύννεφα κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα. Η καταιγίδα ξεκίνησε μανιασμένη. Έβρεχε αμαρτίες και ξέπλενε μίση. Ήταν μια απειλητική υπενθύμιση της ασημαντότητας των ανθρώπων.
— Πολύ ενδιαφέρουσα γραφή κι από αυτές που αγαπώ.. πάντα κρύβουν οι προτάσεις κι οι λέξεις κάτι παραπάνω. Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, στην ουσία είναι μικρά διηγήματα, κάποια βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, πικρές πραγματικές ιστορίες. Γυναίκες που αν είχαν διαφορετική στήριξη από την οικογένεια σίγουρα θα είχαν διαφορετική διαδρομή. Φυσικά οι πόρνες θα μπορούσαν να είναι κι οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα, μη αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο!
Συμβολικά.
— Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Πρόσωπα στο περιθώριο που ποτέ δεν έχουν ίσα δικαιώματα και ίση μεταχείριση στη ζωή. Και όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για την εξέλιξη της υποτίθεται ηθικής κοινωνίας. Έτσι είναι..
— Κάτσε να σου διαβάσω και αποσπάσματα με μεταφορές/παρομοιώσεις που αγαπάς και που όπως φαίνεται αγαπά κι ο συγγραφέας!
Η προέλευση του νερού από τους ουρανούς ήταν για τον ίδιο μια μορφή άμεσης επικοινωνίας με την αστρική ύλη. Ήταν σαν τα δάκρυα ενός επίπονου συμπαντικού τοκετού. Αποτελούσε τη δική του διαχρονική βάφτιση, δίχως αγιαστούρες, μπομπονιέρες και ευχές.Η τοπική κοινωνία έμοιαζε με βλογιοκομμένη γριά που την τραβούσε από το ένα χέρι. Η φτώχεια είχε τη μορφή μοχθηρού και απρόσωπου άντρα και την έσερνε από το άλλο. Εκείνη βρισκόταν ανάμεσα.
— Ο συγγραφέας αγαπά, ναι, και τις μεταφορές και τις παρομοιώσεις, αλλά και το βάθος στις προτάσεις του. Θαρρώ, αυτό που επιδίωκε ήταν να μεταφέρει την ανθρωπιά αυτών των απόκληρων από την κοινωνία, να δώσει την ευαισθησία τους, την αλήθεια τους, τα τραύματά τους, έτσι ώστε να μην τους ξανακοιτάξουμε ποτέ με το ίδιο αποδοκιμαστικό βλέμμα, είτε είναι άστεγοι, πόρνες, εξαρτημένοι κ.λπ.
— Και νομίζω το πετυχαίνει με αυτές τις πικρές ιστορίες, μα τόσο από τη ζωή βγαλμένες. Γράφει επίσης:
Είναι η ελευθερία που σου χαρίζει ανάσες. Συχνά επιλέγουμε οι ίδιοι τα δεσμά μας.Άνθρωποι είμαστε και γεννιόμαστε με όλες τις εξεγέρσεις και τις αποδοχές μέσα μας.Το κεφάλι σου θα το έχεις πάντα ψηλά. Μόνο μπροστά σε άνθρωπο που αδίκησες θα το χαμηλώνεις.
— Αγαπώ όταν στα βιβλία βρίσκω τέτοιες προτασούλες θησαυρούς... Αγαπώ τη σοφία και το βάθος τους. Κι αγάπησα κι αυτό το πόνημα και θέλω να το διαβάσεις!
— Εννοείται, θα το ξεκινήσω χθες! Τι να ακούω λες για συντροφιά με το διάβασμά του;
— Μα τι άλλο; Ζήνωνος! Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Ζούδιαρης!
Και να κλείσουμε με τα λόγια του συγγραφέα:
Η ζωή είναι μοναδική. Αν δεν πεθάνεις για κάτι που αξίζει, άδικα την ξόδεψες.
Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις Νίκας και τον συγγραφέα Αντώνη Κοντάκη για το ταξίδι! Καλοτάξιδο και πάντα επιτυχίες!
Κουκ-λ-ιδάκι respect! Επέστρεψα σε μια φιλόξενη γωνιά... Ευχαριστώ!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου