Ένα θρίλερ αστυνομικής αύρας με συνεχείς αποκαλύψεις, κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, του Τζον Πρίσλεϊ, μπορείτε να δείτε στον Μικρό Κεραμεικό από την Ομάδα Θεατρείς.
Στην υπόθεση, μία νέα γυναίκα πίνει καυστικό υγρό και πεθαίνει με φρικτό τρόπο στο νοσοκομείο. Είναι όμως αυτοκτονία ή μήπως φόνος; Ένας αστυνομικός επιθεωρητής χτυπά την πόρτα μιας ευυπόληπτης οικογένειας μία μέρα που γιορτάζουν χαρούμενοι, ξέγνοιαστοι, «κλεισμένοι» μέσα στον μικρόκοσμό τους όπου κυριαρχεί ο εγωισμός και η υπεροψία, όπου η διαβίωση είναι εξασφαλισμένη και τα όποια ζητήματα μπαίνουν χαρακτηριστικά κάτω από το χαλί αφού τίποτα δεν μπορεί –ή πρέπει– να διαταράσσει την ηρεμία, ησυχία και ευδιαθεσία τους.
Ο Πρίσλεϊ, με έντεχνο τρόπο καθρεφτίζει την ατομική ευθύνη, που έχει καθένας μας μπροστά στο σύνολο, και το πώς μία μόνο πράξη –πολλές φορές αστόχαστα κι αυθόρμητα καμωμένη– μπορεί να έχει αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία. Επίσης, τοποθετεί την υπόθεσή του το 1912, προτού ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, για να προειδοποιήσει τους χαρακτήρες του για το κακό που έρχεται, για να αφυπνίσει συνειδήσεις και να ξυπνήσει τους βολεμένους ήρωες. Από τη μία λοιπόν έχουμε μια μυθοπλασία που αναδεικνύει την ατομική ευθύνη κι από την άλλη ένα ισχυρό ταρακούνημα ώστε να ενθυμόμαστε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως καθένας από εμάς, όποιος κι αν είναι και όποια η κοινωνική ή η οικονομική του κατάσταση, μπορεί να βρεθεί σε δυσμενή κι ευάλωτη θέση και πως κανένας δεν είναι τακτοποιημένος και «αλεξίσφαιρος» ποτέ. Ούτε οι πλούσιοι αλλά ούτε οι ισχυροί μπορούν να εφησυχάζονται αισθανόμενοι άτρωτοι ενώ, παράλληλα, αυτό που μένει στον άνθρωπο ως περιουσία του είναι ο χαρακτήρας και η ανθρωπιά του.
Πρόκειται για άξια παράσταση όπου όλες οι λεπτές αποχρώσεις του έργου αναδεικνύονται εύγλωττα και ξεκάθαρα, το ενδιαφέρον του θεατή εξακολουθεί σε όλη τη διάρκεια ενώ η άυλη μορφή της νεαρής κοπέλας, που συνυπάρχει ως πνεύμα μαζί με τα πρόσωπα, προσφέρει μια μεταφυσική χροιά και ενδυναμώνει το συγκινησιακό στοιχείο, το συναισθηματικό φορτίο της υπόθεσης. Διάφοροι συμβολισμοί επί σκηνής (το κόκκινο αίμα, ο κλοιός που στενεύει όλο και περισσότερο γύρω τους κ.λπ.) δεν περνάνε απαρατήρητοι και εμπλουτίζουν την εμπειρία όπως και η όμορφη μουσική από τον Νίκο Ιωάννου. Γενικότερα έχουμε μια επιτυχημένη σύμπραξη επί σκηνής με μια προσεκτική θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία από τη Μαριλένα Μοραγλή. Επίσης, έχουμε μια πετυχημένη διανομή ικανή να προβάλλει τα ψυχογραφήματα.
Το έργο έχει βάθος, κοινωνικές προεκτάσεις, δημιουργεί στοχασμούς και γεννά συζητήσεις. Σίγουρα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο συνειδητοποιημένο, και σε αφυπνίζει τρόπον τινά ενώ σου επιβεβαιώνει πως κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο.
ΥΓ.: Προσέξτε κι εσείς γιατί ο επιθεωρητής μπορεί να έρθει και στον δικό σας οίκο· κανείς στο απυρόβλητο.
