Οι παρατηρήσεις και οι απορίες της Λέσχης μας, ύστερα από τα χρόνια της κρίσης και πτώχευσης για τα κόμματα, τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς, την ανεργία...
Τώρα ξύπνησαν!
Μόλις τώρα... ανακάλυψαν οι νέοι και οι γονείς τους –ενός έξυπνου λαού!– τον απαξιωτικό ρόλο των κομμάτων στη χώρα μας; 180 χρόνια πριν ο αγράμματος στρατηγός Μακρυγιάννης είχε βροντοφωνάξει: «Τα κόμματα κομματιάζουν την Ελλάδα μας! Πού είναι οι Έλληνες να την γλυτώσουν από τα νύχια τους;!».
Θάψαμε τον Μακρυγιάννη
Θάψαμε όμως τον Μακρυγιάννη μια και –με εφτά πληγές, μερικές ανοιχτές μέχρι το τέλος της ζωής του– ήταν αυτονόητη η διακήρυξή του: «Εγώ για την αλήθεια μου πεθαίνω.».
Και διακινδύνεψε με την υποδειγματική, αναίμακτη επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου –δικό του επίτευγμα και όχι του Καλλέργη– για να φέρει στο νεότευκτο βασίλειο τη συνταγματική δημοκρατία. Είναι ενοχλητικά τέτοια πρότυπα ζωής στους ποικίλους κομματανθρώπους και τους οπαδούς τους.
Εξαφανίσαμε τον Καποδίστρια
Το ίδιο εξαφανίσαμε –και από τη ζωή και από τη μνήμη μας– τον κυβερνήτη Καποδίστρια και μετά από 100 χρόνια άρχισε να τον ανακαλύπτει –και να τον αποκαλύπτει και ως επισκέπτρια στο... Χάρβαντ– η καποδιστριολόγος καθηγήτρια Ελένη Κούκκου.
Αλλά κι εδώ οι νέοι μας και οι γονείς τους έμειναν ανιστόρητοι, παρασυρμένοι από τον φαύλο «δημοκρατικό» Τύπο, που τον χαρακτήριζε... αυταρχικό! Για τις θυσίες του και το δημιουργικό του έργο ιερή σιωπή... Για να βιώσουμε ξένοιαστοι τα τελευταία 40 χρόνια της πολιτικής φαυλότητας, της ευημερίας, των αστόχαστων δανείων, της υποβάθμισης της παραγωγής μας και της απληστίας...
Ξεπεράσαμε τους αρχαίους Αθηναίους!
Στα 150 χρόνια από την απελευθέρωση, απαξιώσαμε, οι έξυπνοι Έλληνες, 24 χαρισματικές προσωπικότητες ξεπερνώντας τους αρχαίους Αθηναίους που καταδίκασαν 19 άξιους που οι ίδιοι είχαν αναδείξει, από τον Σωκράτη μέχρι τον Ηρόδοτο, τον Περικλή και τον Αισχύλο!
Χρήσιμη η ενημέρωση δημοσκόπησης. Άλλο η γνώση της Ιστορίας.
Άλλο όμως να γνωρίζεις ιστορία κι άλλο ν' απαξιώνεις τα κόμματα γιατί σ' έκαναν να πεινάς και ν' αυτοκτονείς... Με την ιστορία συνειδητοποιείς και προλαβαίνεις, με τη δημοσκόπηση βρίσκεσαι μπροστά σε αδιέξοδο και απόγνωση.
Σύγκρουση ή χάσμα γενεών;
Στη συνέντευξη της δημοσκόπησης χρησιμοποιούνται αδιακρίτως οι όροι σύγκρουση γενεών και χάσμα γενεών. Το πρώτο βιο-ψυχολογικής προέλευσης φαινόμενο υπάρχει ανέκαθεν, και από τον Πλάτωνα διαπιστωμένο. Το δεύτερο είναι γέννημα της εποχής μας.
Υπάρχει σχετικό άρθρο της Ήβης Σταυροπούλου με τίτλο Το χάσμα των γενεών, δημοσιευμένο στο koukidaki.gr.
Ανεργία και ικανότητες
Για την έλλειψη ικανοτήτων ως συντελεστή της ανεργίας, τα στοιχεία που υπάρχουν από παλιά ήδη, αλλά και από εμπειρίες της Λέσχης μας είναι θλιβερά. Η έλλειψη παιδείας –γλώσσα, σκέψη, κρίση, διάκριση, ιεράρχηση, πρωτοβουλία, δημιουργικότητα, ευθύνη...– εξηγείται από την κομματικοποίησή της σε όλες τις βαθμίδες και στο ΚΕΜΕ (1975) ή το περίφημο «Παιδαγωγικό Ινστιτούτο» (1964), στου οποίου τη συγκρότηση υπήρξαμε –φευ!– θλιβεροί μάρτυρες...
Αλλαγή νοοτροπίας... ουτοπική!
Και η αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων, που ζητείται κάθε τόσο από τα Μέσα Ενημέρωσης, ως λύση, εξαρτάται από την εκπαίδευση αλλά και την παιδεία. Χωρίς όμως τη σωστή διάγνωση της ασθένειας και των συνεπειών της, η θεραπεία είναι τελικά ανέφικτη ή ουτοπική!
Μόνιμα αγνοημένη, η παιδεία σε διεθνή κλίμακα μάς θυμίζει το μοναδικό παράδειγμα της Φινλανδίας. Έβαλε στόχο, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσής της, τη δημιουργικότητα των μαθητών και φοιτητών και διακρίθηκε παγκοσμίως σε αξιολόγηση εκπαιδευτικών συστημάτων.
Το θέμα παρουσιάστηκε στο Κολέγιο Ψυχικού, σε ημερίδα όπου παρευρίσκονταν και ο πρέσβης και τέως υπουργός παιδείας της Φινλανδίας Όλε Νόρμπακ, ο οποίος εμπνεύστηκε και εφάρμοσε τη δημιουργική παιδεία στην πατρίδα του. Πριν πάμε ελπίζαμε, αμυδρά έστω, ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Τη «δημιουργική» στις επιχειρήσεις, στα σχολεία κ.λπ. στη χώρα μας εφάρμοσε ο εμπνευσμένος καθηγητής οικονομικών και δημοσίων σχέσεων Κώστας Μαγνήσαλης.
Π.Δ. Ροζάκης
ΥΓ.: Η δημοσκόπηση στη Λογοτεχνία: Επάγγελμα αριθμομετρητή. Καρδιά ανθρώπου!
Ένας ευσυνείδητος νεαρός, με ενθουσιασμό, ξεκίνησε με τα πολλά την πρώτη του δουλειά σε μια εταιρεία στατιστικής. Έπρεπε να μετράει τον πληθυσμό που περνούσε στην αρχή μιας νέας γέφυρας. Κάθε απόγευμα παρέδιδε το, με τόσο κόπο αποκτηθέν, ακριβές νούμερο στα γραφεία της εταιρείας όπου το 'βαζαν στις μηχανές τους με άλλα νούμερα για επεξεργασία. Στην αρχή, και για να σπάει τη μονοτονία, έκανε κέφι προσθέτοντας έναν γέρο με μία νέα, ένα ζευγάρι χαρούμενο μ' έναν σκυθρωπό, μια μαμά μ' ένα μωρό!.. Ανόμοιες μονάδες και ενότητες, που όλες όμως εξισώνονταν μέσα σε μια αστεία αριθμητική πραγματικότητα. Κι όμως, εκεί συνέβη κάποια στιγμή το απρόσμενο. Αντίκρισε με θάμβος κι ερωτεύτηκε πλατωνικά το κορίτσι των ονείρων του, που περνούσε κάθε μέρα ορισμένη ώρα, πρωί, μεσημέρι από τη γέφυρα. Να την μετρήσει κι αυτήν; Την φανταζότανε να την ρίχνουν στη μηχανή, να την προσθέτουν σε κάποιον φανταστικό αντίζηλο, να την πολλαπλασιάζουν και να την διαιρούν, να της αλλάζουν τα φώτα!.. Και τον έπιανε αγωνία όταν πλησίαζε η στιγμή για να την μετρήσει. Σταματούσε η καρδιά του μαζί και το μέτρημα! Δύο λεπτά αγάπης, δικά του τελείως, ιερά λεπτά, όπου καμιά μηχανή δεν είχε τη θέση της, κανένα ποσοστό, καμιά μαζοποίηση.
Ο Χάινριχ Μπελ, με το μεταπολεμικό του διήγημα Η αγαπημένη που δεν μετρήθηκε, μας ευαισθητοποιεί γύρω απ' την απόσταση της πραγματικότητας του ανθρώπου, όταν επιμένουμε να τον αγνοούμε υπηρετώντας τη μηχανή, το σύστημα, τον ορθολογισμό· για το καλό του!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η συνοδευτική εικόνα αποτελεί επιλογή της Ελληνικής Λέσχης του Βιβλίου. Πηγή: Lawspot
