Γιάννη Σμίχελη
14.
Στέλιος: Σκουλήκι, πού έχεις κρυφτεί σκουλήκι; Θα σε βρω παλιοτόμαρο! Χλεμπονιάρη, καργιόλη, μισή μερίδα υποκείμενο, γεμάτο τρύπες θα σε γεμίσω, σε τυφλοπόντικες θα σε δώσω να σου τις κάνουν. Και θα σε πατήσω σαν τα σκουλήκια! ΣΚΟΥΛΗΚΙ! Αααα ώστε εδώ κρύβεσαι, στην αποθήκη με τα αναψυχτικά!
[Μπλατς, πλουτς, μπαμ, μπουμ... χαστούκια]
Σωτήρης: Μην βαράς ρε αφεντικό, συγχώραμε, μην βαράς!
Στέλιος: Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου Τσίχλα, δεν σε γλιτώνει μήτε ο ίδιος ο χάρος αυτοπροσώπως. Ο μπάρμπας εξαιτίας σου κλείνει το μαγαζί. Ρε δεν σου είπα να δώσεις την ειδοποίηση στον Μπάμπη;
Σωτήρης: Μα αφεντικό, μαζί τα πίναμε! Το ξέχασες;
Στέλιος: Ρε, μισή μερίδα κόκαλα, δεν σου είπα να πας αμέσως κάτω και να ενημερώσεις τον Μπάμπη;
Σωτήρης: Ρε Στέλιο, φίλε μου και συνπότη μου, τι πατριωτάκια είμαστε; Ρε πόσα μαύρα κι άσπρα σου 'φερα εγώ; Τα ξέχασες, βρε, ε; Πόσα σπιντάκια σε κέρασα, και πόσα χοπχόπ τα ρουφήξαμε μαζί με δική μου πλερωμή; Στέλιο, φίλε μου κι αδελφέ...
Στέλιος: Θα σε κομματιάσω, θα σε θάψω και θα σπείρω μαύρο που θα μεγαλώσει από το τομάρι σου και τα κοκαλάκια σου, και όταν το καπνίζω θα κάνω μπρρρρρρρρρρ, μπουουουουου, ουουουουοουουουο. Τσίχλα μεταχειρισμένη και στον κάδο πεταμένη, άσε τις μπινιές, οι τρίπλες στον Στέλιο δεν χωράνε και η τιμωρία σου έρχεται. Διαλέγεις ψυγείο ή σπιτάκι σκύλων μέχρι να φύγεις. Ο Πίνος κάποτε που έκαψε τα κρέατα κοιμήθηκε έξω στο χαλάκι τρεις νύχτες και του πέταγα χαρτοπετσέτες και τσιγαρόχαρτα για να σκεπαστεί. Με τα εσώρουχα τον είχα έξω, για σκέπασμα χρησιμοποιούσε φύλλα δέντρων. Ώσπου έπαθε την τρίτη μέρα δερματική μόλυνση από σκουλήκια σ' όλο του το δέρμα. Κι όταν τον ρώτησαν οι γιατροί πού κοιμόταν, το 'παιξε άσχετος, κουφός και μουγγός. Ντεν καταλαβαίνει έλεγε, μέχρι που του έδωσαν εξιτήριο. Διαλέγεις. Τη νύχτα κοιμάσαι στο ψυγείο ή αγκαλιά με τους σκύλους. Εννοείται γυμνός. ΜΙΛΑ!
Σωτήρης: ΟΥΑ, ΟΥ, ΟΥ, ΟΥΟΥΟΥΟΥ, ουουοουοι, ΟΥΑ, ΟΥΑ, ΟΥΑΙ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ, ΑΧ ΒΑΧ.
Μονόλογος Σωτήρη Τσίχλα:
Πού 'σαι μανούλα να με δεις
ο γιος σου ο ντελικανής
από γενιά βασιλική
κατάντησα σκυλοτροφή
Στους μύθους τους ελληνικούς
πετούσα δίπλα σ' αετούς
μα βρέθηκα στην ξενιτιά
να 'χω για ζέσταμα σκυλοκλανιά
Αχ βαχ και κλαψ, αχ βαχ και πλατς
εγώ από σπέρμα εθνικό
που ήμουν ένας και μοναδικός
σέρνομαι στα τέσσερα
και γλύφω πόδια δεκατέσσερα.
Στέλιος: Σκάσε Τσίχλα, δεν σου φταίνε σε τίποτα τα σκυλιά κι οι ψείρες. Αν μπορούσα θα σ' έστελνα στον διάολο κι ακόμη παραπέρα, εκεί που έχει σκοτεινιά και τίποτα άλλο. Να σε ξεφορτωνόμουν μια και καλή, να μην μπορούσες να μολύνεις ξανά αυτόν τον κόσμο με την βλακεία σου.
Ι
Μπάμπης (ο αλλιώτικος):
Πάω να ξεφύγω από σένα
Λες κι η σκιά είναι χώρια
από το σώμα
Τι αυταπάτη Θεέ μου
Τι δώρο εξαίσιο
Και τι θλίψη βαθιά
Να μην έρθεις ποτέ ξανά
Κι αυτά που ζήσαμε
να χάσκουν σαν κάδρα
του ήλιου που δύει στο πουθενά
Αυτό που τόσο πολύ ποθήσαμε
να είμαστε στο είναι
οι εαυτοί μας
Μια αυτοεκπλήρωση που καταλήγει
στην αυτοκαταστροφή
Πλανήτες με βαρυτικά πεδία πάθους
συνειδητά ενώνονται στην πορεία
προς την μαύρη τρύπα
μετά από ερωτική έκσταση
και παραλήρημα σύγκρουσης
Πλασμάτων που δεν γεννήθηκαν
το ένα για το άλλο
Μα κατέθεσαν τ' απόκρυφα όνειρά τους
Μέχρι απελπισίας στον έρωτά τους
Αυτή ακριβώς η απελπισία
αποκτά νόημα μόνο όταν γλύφεις
τον ιδρώτα του κορμιού
Θεϊκό νέκταρ
μόνο μια φορά θα πιεις
και ποτέ ξανά
μα θα σε καθοδηγεί
Για πάντα
Ένα παντοτινό στίγμα
ελευθερίας και δουλείας
γίνεται το σώμα σου
Κι αν τολμήσεις να το σβήσεις
Πεθαίνεις απλά
Κυριολεκτικά ή θάβεσαι στ' απομεινάρια
Των μικροπρεπειών σου
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Giovanni Giacometti (Still life on a chair, 1927)
Το θεατρικό του Γιάννη Σμίχελη Δάφνες του Δαφνιού δημοσιεύθηκε στο koukidaki από τον Αύγουστο του 2023, κάθε Πέμπτη, σε δεκαοχτώ μέρη. Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ. Συνεχίζεται εδώ
