Διαβάζω πολύ και πολλά. Σε βάθος χρόνου, περισσότερο θυμάμαι τα μεγάλης έκτασης μυθογραφήματα και είναι λογικό. Όταν περνάς καιρό παρέα με μία ιστορία και τους ήρωές της ενδυναμώνεται η διασύνδεση και η σχέση· ένας λόγος παραπάνω αν σε γοητεύει το βιβλίο γενικά.
Η Μαντώ Μάκκα έχει καταφέρει να με κερδίσει μία φορά ήδη στη συλλογή της Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, την οποία ακόμα ανακαλώ, απόδειξη πως πρόκειται για άξιο ανάγνωσμα. Και σήμερα, έχοντας στα χέρια μου την Αγκούσα της, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νίκας, έχω την αίσθηση πως και τούτη τη συλλογή διηγημάτων θα μείνει στη μνήμη μου.
Γενικότερα, πρόκειται για μία σειρά μικρών, συμπυκνωμένων, φορτισμένων και παλλόμενων αφηγήσεων όπου κεντρίζουν οι μικρότεροι σε ηλικία ήρωες –ίσως επειδή αγγίζουν περισσότερο οι ιστορίες που αφορούν παιδιά;–, ένα έντονο κόκκινο διατρέχει όλες τις σελίδες/ιστορίες για να «φωτίσει» στοχευμένα σημεία και η άδικη μεριά του κόσμου που μεταφορικά και κυριολεκτικά μεταφέρεται στο γράφημα ως βρομιά.
Κανείς δεν πρέπει να τα βάζει με τις μύγες. Αυτές αντέχουν στα σκατά, εμείς όχι.
Το άγγιγμα, δηλαδή η θεματολογία του βιβλίου, αφορά πλήθος θεμάτων: πολεμικό, κοινωνικό, πολιτικό, στερεοτυπικό, πατριαρχικό, ενδοοικογενειακό κ.ο.κ. με κοινό σημείο αναφοράς παντού τη βία, τον βιασμό, τη βαναυσότητα... την ασφυξία! Μαρτυρίες μαρτυρίων γεμάτες από πόνο και φρίκη απλώνονται παραστατικά κι ανάγλυφα εμπρός στα μάτια μας και η συγγραφέας, ως όμορφη αφηγήτρια, μας βάζει μέσα στην κάθε συνθήκη άμεσα και αισθαντικά, τόσο που, πολύ γρήγορα, ασπαζόμαστε και συμπονούμε τον ήρωα, νιώθουμε την ασφυξία του, τη βιώνουμε κι εμείς με τον λογοτεχνικό τρόπο. Η φόρτιση είναι μεγάλη, όπως και το συναίσθημα. Οι εντάσεις πολλές, πλημμυρίζουν οι σελίδες με ατμοσφαιρικές συγκινήσεις προσφέροντας δυνατές (απολαυστικές ωστόσο) ιστορήσεις κι εμπειρία.
Παρά την μικρή έκταση, τα ψυχογραφήματα είναι ευκρινή, οι ψυχικές καταγραφές μέσα από τις σκληρές αυτές μνήμες διάφανες ενώ η βία του ενός προς τον άλλο, ακόμα μία φορά, δείχνει πόσο «μυστήριο» ον είναι ο άνθρωπος που ενώ διακρίνει το λάθος το κάνει και το επαναλαμβάνει.
Στα χαρακτηριστικά όμως των διηγημάτων συναντάμε και το χιούμορ. Υποδόριο ή και όχι, το χιούμορ δημιουργεί έναν κλαυσίγελο στο παρασκήνιο παρά απαλύνει τις οξείες· λειτουργεί πολύ καλά με το σύνολο και προσφέρει στην εμπειρία. Επίσης, άξιο αναφοράς είναι το ευφάνταστο στοιχείο, όπως σε εκείνη τη μπουγάδα-ξέπλυμα των απαγορευμένων βιβλίων (30 βαθμοί στα ευαίσθητα) ή ένας εφιάλτης που φέρνει ασφυξία (Το τέλος του κόσμου) ή όπως σε εκείνο το δράμα, σΤο «Λάθος», που αποτελεί ταυτόχρονα και μία απόλυτη ιστορία αληθινής αγάπης...
Η ελπίδα ξεκινάει μικρή και γιγαντώνεται στις άκρες του μυαλού όταν η απόγνωση έχει γεμίσει όλο το υπόλοιπο μέρος.
Με άγγιξε πάρα πολύ το παιδικό τραύμα όπου απαντάται, τα διαπεραστικά συναισθήματα και με έκανε να ανυπομονώ για το παρακάτω, το επόμενο πόνημα. Η Αγκούσα της κυρίας Μάκκα είναι μία πολύ πολύ καλή συλλογή.
ΥΓ.: Προσέξτε το μοβ! Επειδή το κόκκινο με το μπλε μαζί κάνουν μοβ.
