Διαβάζοντας τα 60 ποιήματα του Θανάση Μανούση, δηλαδή την ποιητική του συλλογή που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, διακρίνω αυτοστιγμεί μία φρέσκια δημιουργική ματιά με την έννοια του σύγχρονου, του εξελιγμένου στοιχείου που ακολουθεί την εποχή, την επικαιρότητα –επιτέλους! αντί να αναμασά κλισεδιάρικες φόρμες και ύφη εποχής– και εκφράζεται σε σχέση με το παρόν.
Σε όλη την έκταση, τα εξήντα αυτά έργα, αριθμημένα στη σειρά κι αντί άλλου τίτλου, χαρακτηρίζονται από μία εκφραστικότητα σύμφωνη με την εποχή μας και εξελιγμένη κατά αυτήν. Και τούτο το λέμε ως κάτι πολύ θεμιτό καθώς (και) η ποιητική οφείλει να συμβαδίζει –εκτός κι αν συντρέχει άλλος, συγκεκριμένος λόγος– με το σήμερα· ένας λόγος παραπάνω αν τα ζητήματα που θέλει να πραγματευτεί αφορούν στο σήμερα. Ο κύριος Μανούσης είναι τέτοιας πάστας δημιουργός. Αφουγκράζεται την εποχή του και από αυτήν αντλεί τα ηχοχρώματά του.
Έρωτας, μνήμες, παιδιά, αλήθειες και ψέματα, νερό και θάλασσα είναι κάποιες από τις θεματικές του ή τα σημεία αναφοράς του βιβλίου του.
Το παρελθόν είναι μια σκέψη.Το μέλλον μία άποψη.Το τώρα μια ιδέα.
Κερδίζει ένα υποδόριο χιούμορ, που βάζει σε στρατηγικά επιλεγμένα σημεία και με τρόπο που να μην διαταράσσει το σύνολο, αλλά εκεί που πραγματικά δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από τον στίχο είναι όταν γίνεται ερωτικός. Πολύ όμορφος ο ερωτικός του απόηχος, κουβαλά ή εκπέμπει ρεαλισμό, δηλαδή αλήθεια παρά μελό χάριν λογοτεχνικού θάμπου, εξασφαλίζοντας εντέλει αναγνωστική γοητεία.
Ο λόγος του είναι παγκόσμιος, πλανητικός. Δηλαδή το βλέμμα του είναι στραμμένο σε όλο τον πλανήτη και σε κάθε μεριά του.
Εν αρχή ην ο λόγοςκαι αυτός μεστός χάους.Με βρεφικό χαμόγελο ή αμπαριού ανάσαβαδίζει ο κόσμοςπρος το άγνωστο.«Σταματήστε, η Γη ζεσταίνεται».Σε ποιον άλλον κόσμο ζειη γάτα;
Αλλού διαλογικός, αλλού ερωτηματικός.. αναγνωρίζουμε διάφορες νόρμες όμως παντού σκεπτόμενος, πρακτικός και σύγχρονος.
Ποιος είναι υπεύθυνος για την ανακύκλωση των κορμιών,την απώλεια των δεδομένων,των ερώτων, των σκέψεων,των δακρύων,του γέλιου,της προσμονής;
Το μικρό, το ανθρώπινο/γήινο στοιχείο (όπως κι αν μεταφράζεται αυτό) αντιπαραβάλλεται με τον τεράστιο γαλαξία και η (τόση δα) ιστορία του ανθρώπου, όση έχει καταγραφεί δηλαδή από εκείνον, με την απέραντη του σύμπαντος. Και τότε αναφέρεται στην έπαρση του ατόμου που λογαριάζει εαυτόν για ανώτερο.
52
Πριν τον άνθρωποο Κόσμος δεν είχε ηλικία,είναι τόσο παλιόςόσο χρειάστηκεμέχρι να μετρηθεί.
Ε, ναι! Ένας ποιητής με προσωπικότητα και στιλ, με δικό του ύφος που το καλλιεργεί και το υποστηρίζει και που τον βγάζει ασπροπρόσωπο σε όλα τα επίπεδα.
Ανακαλύψτε τον!