Ένας τίτλος που σε προκαλεί να συμπληρώσεις το κενό του(;)... να βρεις την αρχή της φράσης, δηλαδή σαν να σε ρωτάει τι/ποιος βρίσκεται στο Cafe (πάντα γραμμένο με κεφαλαίο και λατινικούς χαρακτήρες, δηλαδή περισσότερο όνομα παρά χαρακτήρας του μέρους) ή τι συμβαίνει εκεί. Έτσι εισέπραξα τούτη τη φράση και με αυτό κατά νου ξεκίνησα την ανάγνωση και γνωριμία με τους ήρωες του θεατρικού της Ειρήνης Σοφιανού ...στο Cafe, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Από τις πρώτες ατάκες καταλαβαίνουμε πως την προσοχή μας αποσπούν δύο αδερφές. Απότομες, ειρωνικές κι επικριτικές, έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μια δυστοπική σχέση παρόλο που συναντιούνται κάθε μέρα στο Cafe για να ξεκινήσουν τη μέρα τους, να μοιραστούν τα νέα τους, να κουβεντιάσουν... και γενικότερα, ό,τι κάνει κανείς σε ένα καφέ.
Η πρώτη εντύπωση είναι πως καθεμιά κοιτάζει την πάρτη της ενώ απουσιάζει η ενσυναίσθηση· αντίληψη που με κάνει να θεωρήσω το Cafe κάτι σαν τη λευκή ζώνη τους, το σημείο τομής των ετερόκλητων ή διαφορετικών τους δρόμων (και στο θέμα του χαρακτήρα) αλλά και τον συνδετικό τους κρίκο.
Ένα καφέ έχει από τη φύση του την ιδιότητα της κοινωνικοποίησης, της κουβέντας, της συνάντησης κ.λπ. αν κι αυτό ανατρέπεται όσο προχωρά η ανάγνωση και αρχίζουν οι αλληλοκατηγορίες. Το κακό κλίμα όμως δεν επηρεάζει διόλου το καθημερινό τους πρωινό ραντεβού, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως υπάρχει βάθος, αλληλεξάρτηση, ανάγκη και, τελικά, ίσως και συμπάθεια.
Η συγγραφέας δεν επιθυμεί να «δείξει» το επιφανειακό, δηλαδή το φαίνεσθαι. Δεν αφηγείται μια ιστορία για την εξιστόρησή της μα για αυτό που βρίσκεται πίσω από την ιστορία. Εκείνα που δεν φαίνονται ούτε στις εικόνες, ούτε στις λέξεις.. όσα υπάρχουν παρασκηνιακά, όσα υπονοούνται. Πίσω από το «παραβάν» υπάρχει το συναίσθημα –καλό ή κακό– και ο χαρακτήρας. Για αυτά τα πράγματα γράφει η κυρία Σοφιανού και με έναν τρόπο, σε δεύτερο επίπεδο, για όσα χάνουμε εμείς οι άνθρωποι επειδή φερόμαστε εγωιστικά ή παρακινούμενοι από άλλα, μικρότερα κι αρνητικά, συναισθήματα.
Επίσης, μέσα στο θεατρικό της πραγματεύεται ένα δοκίμιο για την τύχη (ή την ατυχία) αλλά και κάτι ακόμα, πολύ πιο σημαντικό και καθοριστικό στο άτομο: για τη συνήθεια, τη ρουτίνα.
Άραγε, η επιθετικότητα θα δώσει τη θέση της στην αμοιβαία κατανόηση και τι χρειάζεται για να γίνει αυτό;
Το θεατρικό δομείται από επτά εικόνες που καθεμιά τους αντιστοιχεί σε ένα πρωινό στο Cafe. Άρα όλα διαδραματίζονται σε επτά ημέρες –ίσως να έχει τον συμβολισμό του ο αριθμός επτά– και όλα καταλήγουν σε επτά ημέρες-εικόνες.
Θα κλείσει με συγκίνηση και ιδιαίτερη φόρτιση αφού ο θυμός έχει περάσει και έχει δώσει τη θέση του σε κάτι ανώτερο. Τώρα, το ποια είναι τα θέματα που πρέπει να τακτοποιηθούν και αν θα τακτοποιηθούν ή αν υπάρχει καλύτερο μέλλον στη σχέση τους ή σύγκλιση, θα το ανακαλύψετε στο έργο.
Αυτό που μπορώ και θα ήθελα να προσθέσω είναι πως πρόκειται για ένα κοινωνικό ψυχόδραμα ειδικού βάρους και πως ακόμα κι αν δεν έχει βιώσει κανείς τη συνθήκη του μπορεί να την αναγνωρίσει εύκολα και να εμβαθύνει.
Πάρα πολύ ενδιαφέρον! Να το βρείτε αυτό το θεατρικό!
ΥΓ.: Ν' αναζητάς αυτό που δεν φαίνεται! Ό,τι υπάρχει μέσα. Και όχι, δεν θα σας πω πώς συμπλήρωσα με τη φαντασία μου το κενό του τίτλου όμως, για να σας ιντριγκάρω, θα σας πω πως η αρχή της φράσης δεν θα μπορούσε να γραφτεί στο εξώφυλλο γιατί τότε ο τίτλος θα πρόδιδε το τέλος.
