Πετρογραφία και ποίηση. Μαζί. Σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Πώς; Γιατί; Τραβάει την προσοχή επί τη εμφανίσει η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Αργυρίου Πετρογραφία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ο ίδιος λέει πως Η πετρογραφία είναι η επιστήμη της ταξινόμησης και περιγραφής των πετρωμάτων. Στη δική μου «Πετρογραφία» δανείζομαι τη δομή ενός πετρογραφικού εγχειριδίου δίνοντας του ένα ποιητικό περιεχόμενο τόσο προσωπικό όσο και οικουμενικό, και γίνεται σαφές πως οι ποικίλες «αποχρώσεις» των στίχων παραλληλίζονται ή σχετίζονται με την ιδιαίτερη μορφολογία των πετρωμάτων. Επίσης ότι τα πετρώματα αποτελούν σημείο αναφοράς, έμπνευσης· ίσως και εναύσματος για δημιουργία. Κι αφού όλα τα κείμενα ονοματοδοτούνται από πετρώματα, όλοι οι στίχοι σχετίζονται τρόπον τινά με αυτά. Θα σκεφτεί εδώ κανείς ότι ο συσχετισμός αφορά στις νοηματικές γραμμές, όμως όχι. Ο συσχετισμός προχωρά και πέρα από το περιεχόμενο του στίχου και αφορά και την γραφιστική παρουσίαση αυτού στο χαρτί. Τα έργα μορφοποιούνται στον εκτυπωτή ώστε να παρουσιάζουν συγκεκριμένα οπτικά σχήματα.
Ό,τι μας πονάπρέπει ναμοιράζεται.
Αρκετές ήταν οι φορές που αναρωτήθηκα αν θυσιάζει τον στίχο στον βωμό της εικόνας του τυπογραφείου, αν θα είχε εκφραστεί διαφορετικά όντας απελευθερωμένος από τους τυπογραφικούς σχηματισμούς –με λιγότερες λέξεις, με περισσότερες, με άλλο μέτρο...– και παράλληλα, άλλες φορές αναρωτήθηκα αν το ποίημα τον ωθεί στην επιλογή της πέτρα ή η πέτρα στο ποίημα, δεδομένου ότι μια τέτοια ομοιότητα (πέτρωμα και έργο) σε αυτή την έκταση (πάνω από πενήντα κείμενα) δεν μπορεί να προκύψει από τύχη.
Έτσι λοιπόν, έχουμε μια σειρά έργων που τιτλοφορούνται από ονομασίες πετρωμάτων κι έναν δημιουργό που «βλέπει»/αντιμετωπίζει την ποιητική και γεωμετρικά οριοθετώντας κι ένα σχήμα κάθε φορά στο χαρτί. Εξώφθαλμο παράδειγμα αποτελεί το Σιδηροπυρίτης όπου το σχήμα κυβικό του το βλέπεις ως ένα τέλειο τετράγωνο.
Έμεινα αρκετά στον τρόπο παρουσίασης καθώς εδώ βρίσκεται και η διαφορετικότητα του συγκεκριμένου ενώ σε κάνει να οραματίζεσαι σχέδια, τρισδιάστατες μορφές και όγκους.
Γενικά, είναι ολιγόλογος δημιουργός, σχεδόν λακωνικός και του αρέσει να γράφει για εκείνη, την ξεχωριστή κι αγαπημένη του... για τη θάλασσα! Προσφέρει μία εναλλακτική εμπειρία ανάγνωσης κι αισθάνομαι ότι επιθυμεί να προχωρήσει τον στίχο παρακάτω.
Πάντως, προσωπικά λάτρεψα τη διπλή ανάγνωση του Αβεντουρίνης και το Κινναβαρίτης.
Κι η τυχαιότητα,ο ακρογωνιαίος λίθοςτου μυστηρίου.
Ιδιαίτερος που έχει να καταθέσει.