Αν υπήρχε βραβείο όμορφης, καλαίσθητης και ποιοτικής έκδοσης αυτή η ποιητική συλλογή θα το κέρδιζε άνετα. Πρόκειται για το νέο βιβλίο του Γιάννη Σπαβέρα Όπως τα αγάλματα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ο μωβ σκίουρος.
Τη διαφορά την κάνει και το περιεχόμενο φυσικά, καθώς το παραπάνω δεν το σημειώνω μόνο σε σχέση με τον διάκοσμο, την επιμέλεια ή για το καλό χαρτί του. Ναι, είναι όλα αυτά μαζί γιατί, όπως κι αν το δούμε, ένα βιβλίο κρίνεται –τελικά– εν τω συνόλω όμως το βασικότερο είναι να έχεις ένα άξιο λόγου υλικό. Κι εδώ έχουμε ένα όμορφο βιβλίο –εν τω συνόλω.
Ο ποιητής έχει την ευχέρεια να δομεί εικόνες και συναισθήματα με λίγες αράδες, μέσα σε έναν δυο στίχους. Διαθέτει τα «όπλα» ώστε να μεταλαμπαδεύει τις χροιές του με τούτη τη συμπυκνωμένη φόρμα, με την διαπεραστική ικανότητά του που διεισδύει μέσα σου, σε διαπερνά και σε γεμίζει με τα ηχοχρώματα και όλο τον αισθαντισμό του.
Παρατηρώ διάφορες υφές διαβάζοντας, όπως τη συμβολή του φωτός και του υγρού στοιχείου που έχουν μεγάλη και ποικιλόμορφη παρουσία στα έργα, συμβολισμό και σημαίνουσα αξία, τόσο κυριολεκτική όσο και μεταφορική. Το φως είναι και φλόγα και λάμψη και ήλιος και αστέρι... και εκ παραλλήλου το υγρό στοιχείο είναι λίμνη, θάλασσα, σύννεφο, βροχή, δάκρυ... Αμέσως μετά, σημειώνω τη συμβολή της μνήμης (θύμισες, αναμνήσεις, στιγμές στον χρόνο κ.ο.κ.), ό,τι χαράκτηκε κι όσα αξίζουν να σωθούν. Ανάμεσά τους οι εσωτερικές αναρωτήσεις, οι απώλειες και μπόλικος συναισθηματισμός. Ίσως να γράφει για να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή, για την αθανασία της γραφής, το παντοτινό, το αέναο του στίχου.
τις φλόγες που κρατάμεγια νόημα στη ζωή.
Προσέχω τη γύμνια όταν και όπου εμφανίζεται και τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται, όπως και τον συσχετισμό της με την αλήθεια, όπως προσέχω και τη συμβολή των ταξιδιών του στην ποιητική του διαδρομή, μιας και φαίνεται πως (και) από εκεί εμπνέεται. Προσέχω και το μέγεθος των πραγμάτων όταν κανείς κοιτάξει τη μεγάλη εικόνα, δηλαδή το πόσο μικρά είναι
όλα είναι ένα άστραμμαμια λάμψη φευγαλέα.
...μα και πόσο μεγάλα μαζί.
Ύστερα θριαμβεύει η παρουσία του έρωτα και της αγάπης όμως δεν μπορώ να προσπεράσω των ζωικό θάνατο και ό,τι υπάρχει μετά από αυτόν (υλικώς και άυλως).
Το βλέμμα του δημιουργού στο παρελθόν, σε μια έντονη στιγμή αλλά και στο μη ορατό με τα μάτια, δηλαδή στην εξωτερική όψη, δίνει τον παλμό σε αυτή τη συλλογή. Ο πολυγραφότατος ποιητής είναι αυτόπτης μάρτυρας των εικόνων που μεταφέρει, ένας παρατηρητής ο ίδιος, ανθρωποκεντρικός και αυτοπυροδοτούμενος αφήνει παρακαταθήκη προσωπικές καταγραφές.
Αχ αγάπη εσύ[...]τίποτα δεν σε ξεριζώνει.Πώς να πειςκουφάθηκα;Όταν και ο πόνοςέρχεται θλιμμένοςγια να τον λυτρώσειςαπό σένα;
Η εύστοχη γλώσσα του και ο ενσυναισθηματικός χαρακτήρας του, ενδεχομένως να απασχολούνται με παγωμένες (πια) στιγμές στον χρόνο, εικόνες ή σκηνές ή εντυπώσεις σταματημένες σε ένα οριακό ή δυνατό σημείο, που όμως προκαλούν τρικυμίες εντός του, ξεσηκώνουν και γεννούν συναισθήματα σε εκείνον και σε εμάς και περιέχουν ψυχή... ίσως αυτή να ήταν μία σύντομη περίληψη των περιεχομένων όμως, την ίδια στιγμή, είναι και μία περιγραφή της φύσης ενός αγάλματος. Όπως τα αγάλματα λοιπόν;
Να το βρείτε αυτό το βιβλίο!