koukidaki: Μεταμοντέρνες αυταπάτες

Η νεότερη ποιητική συλλογή του πολυγραφότατου δημιουργού Θεοχάρη Παπαδόπουλου Μεταμοντέρνες αυταπάτες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας. Ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο, προσεγμένο και ποιοτικό που αξίζει μία θέση στη βιβλιοθήκη των φιλαναγνωστών.

Όπως φαντάζεται κανείς από τον γενικό τίτλο της συλλογής, ο κύριος Παπαδόπουλος μιλάει ευθέως για τις παθογένειες που αναγνωρίζει τριγύρω ή συμβαίνουν σε εκείνον και για ζητήματα της εποχής. Σύγχρονος λόγος που αφουγκράζεται την κοινωνία μας σήμερα, η οποία γίνεται το έναυσμα που οδηγεί στην ποιητική αποτύπωση.

Το βιβλίο αποτελείται από τρία μέρη: Έμπνευση, Σήψη και Παρακμή. Αυτά ολοκληρώνουν μία διαδρομή ποίησης όπου η προσωπική στιγμή έχει μέγιστο ρόλο, η ενδοσκόπηση και η ειδησεογραφία επίσης όπως και η σύγχρονη τεχνολογία με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Στην Έμπνευση παρατηρούμε αναζητήσεις έμπνευσης, δηλαδή «οδηγούς» δημιουργίας μέσα από οδούς αναγνώρισης εαυτού. Είναι το πιο προσωπικό μέρος της συλλογής όπου η ποιητική διαδρομή έχει πιο εσωτερική πηγή παρά εξωτερική αφετηρία.

έχει κι η έκλειψη τους στίχους της [...] πόση ποίηση κρύβει μια απουσία.

Στη Σήψη η ζωή και η κίνηση «παραστέκονται» απέναντι στην ακινησία και τη σήψη. Ο σύγχρονος και ανθρωπιστικός λόγος-ρόλος του ποιητή που παραμένει αστικός (τοπιστικά και θεματικά) αναφέρεται στα γεγονότα του δελτίου ειδήσεων που τον σημάδεψαν (όπως και όλους μας) χωρίς όμως να ξεχάσει να ονειρευτεί το ποθούμενο.

Και, κλείνοντας, στην Παρακμή ο σχολιασμός είναι πιο καυστικός (και πιο τεχνολογικής υφής). Σε αυτό το μέρος λάτρεψα το Ο ποιητής και ο τζίτζικας όπου η ανεμελιά του εφήμερου (του αυθόρμητου και παρορμητικού που δεν αφήνει όμως έργο πίσω) αντιπαραβάλλεται με τη λάθος οπτική του έργου του δημιουργού και την επίκριση που αυτό/ός δέχεται.. για την κριτική δηλαδή, για το αθέατο της ψυχής που δεν «πέρασε» τα όρια της μελάνης... βάζοντας κατ' ουσίαν ένα άτυπο ερώτημα στον αναγνώστη του: άραγε ποια κατάσταση από τις δύο είναι πιο κερδοφόρα, στο τέλος της ημέρας;