Τέσσερα παιδιά διαφορετικών ηλικιών αποφασίζουν να θάψουν τη γιαγιά τους στην μπανιέρα όταν πεθαίνει κι αυτό θα επηρεάσει τον ψυχισμό τους, τις σκέψεις τους, τη νοοτροπία τους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Το υποψήφιο ως «Καλύτερο θεατρικό για το 2001» έργο επιστρέφει σε έναν οικείο, ζεστό χώρο, στο υπόγειο του Show What στο Παγκράτι και δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα και πρωταγωνιστή του Φαίδωνα Καστρή να το δει με άλλη ματιά και να το συστήσει εκ νέου στο κοινό.
Το Χώμα στη μπανιέρα είναι μια παράσταση διαφορετική και προκλητική, τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές, μιας και οι χαρακτήρες ωριμάζουν αλλά ταυτόχρονα ξαναγίνονται παιδιά, αλλάζουν θέσεις, ρόλους και πρόσωπα ενώ μια διαρκής κίνηση παρατηρείται στη σκηνή, με αποτέλεσμα ο θεατής να έλκεται πάντα από κάτι διαφορετικό: από τις εξελίξεις, από τις εκφράσεις, από τις εναλλαγές των σκηνών, από τους φωτισμούς.
Τέσσερα παιδιά από 8 έως 16 ετών αποφασίζουν να κρατήσουν τη γιαγιά τους «ζωντανή» θάβοντάς την στην μπανιέρα κάτω από σακιά με χώμα κι αυτό είναι η αρχή για να διασπαστούν οι μεταξύ τους σχέσεις, να βγουν στο φως ανομολόγητα μυστικά και ανατριχιαστικές αλήθειες, να διαρραγεί ο καθωσπρεπισμός και η γυάλινη βιτρίνα της «αγίας οικογένειας».
Ο δυνατός Στράτος Χατζηηλίας, ο συγκλονιστικός Φαίδων Καστρής, η σκληρά τρυφερή Δόμνα Ζαφειροπούλου και η κοφτή, με διεισδυτική ματιά, Ντένυ Αργυροπούλου φτιάχνουν έναν κύκλο σφιχτό σα θηλιά γύρω τους και γύρω από τον κόσμο που παρακολουθεί το έργο. Με άξονα την ντουζιέρα και την κουρτίνα της, που ανοίγει και κλείνει εναλλάσσοντας τις σκηνές (ευρηματική η ιδέα της Φλώρας Φουστέρη), παρακολουθούμε στιγμιότυπα πριν και μετά τον θάνατο της γιαγιάς, ευτυχισμένα οικογενειακά «κάδρα» αλλά και τα πρώτα ερωτικά ξυπνήματα, τα απωθημένα και τους κρυφούς δεσμούς μεταξύ των χαρακτήρων. Οι φωτισμοί του Σπύρου Τσακίρη έχουν ενεργό ρόλο στην παράσταση και τονίζουν τα αδιέξοδα, τις ελπίδες ή το αμετάκλητο τέλος των πράξεων που ξετυλίγονται με καταιγιστικό ρυθμό και αμείωτη ένταση.
Ο Φαίδων Καστρής, ταυτόχρονα με τον χαλασμό που συνεχίζει να δημιουργεί με το Μαριπιεράκι του (Κάθε Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ, μην ξεχνιόμαστε!), αποφάσισε παράλληλα να φέρει ξανά στο φως ένα κείμενο που έγραψε εδώ και περίπου είκοσι χρόνια. Το «χτένισε», το μελέτησε, το ανέλυσε, του ξανασυστήθηκε και πήρε το ρίσκο να του χαρίσει μια νέα καριέρα, ανεβάζοντάς το με την εμπειρία που έχει αποκτήσει έκτοτε. Στο πλάι του είναι ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί που αφήνουν το προσωπικό τους στίγμα στην παράσταση και με τους οποίους υπάρχει η απαραίτητη και τόσο σημαντική «χημεία» που προϋποθέτει ένα θεατρικό ανέβασμα για να πετύχει. Έχουν ταιριάξει κι έχουν δέσει πολύ καλά, αλληλεπιδρούν υποδειγματικά, έχουν σωστή άρθρωση, έχουν ακούσει τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φαίδωνα Καστρή κι έτσι κατάφεραν να ζωντανέψουν μια οικογένεια γεμάτη μυστικά, ενοχές και αυξημένη λίμπιντο.
Απόλαυσα ένα κείμενο που αποχαιρετά την αθωότητα οριστικά μαζί με τη γιαγιά του κειμένου, που μου έδειξε πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας που θα ήθελα να μείνουν κρυμμένες και που μου χάρισε ένα ανατρεπτικότατο τέλος απόλυτα ταιριαστό με τα όσα διαδραματίζονται. Είναι μια διαφορετική θεατρική εμπειρία, ένα κλείσιμο ματιού στον θεατή και ταυτόχρονα ένα παράδειγμα «ποιητικής αλήθειας» συγκερασμένης με σουρεαλισμό και φαντασίωση.
Χώμα στην μπανιέρα λοιπόν για να θάψουν οι χαρακτήρες του έργου όχι μόνο τη γιαγιά τους αλλά και τα απωθημένα τους.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
