Γεωργία Καούκη
Γεια σου Γεωργία! Πολύ χαίρομαι που συζητάμε και υπό αυτό το πλαίσιο! Ξεκινώ ζητώντας να μου πεις ποια είναι η πρώτη σκηνή ενός έργου που θυμάσαι να θες να προβάρεις σε μικρή ηλικία;
Γεωργία Καούκη: Γεια σου Χρήστο! Κι εγώ χαίρομαι πολύ για τη συνέντευξή μας! Θυμάμαι από μικρή να βρίσκω αφορμές με ποιήματα ή θεατρικά να ανεβαίνω στη σκηνή αλλά το να θέλω να προβάρω είναι πιο δύσκολη ερώτηση. Θυμάμαι στην τρίτη γυμνασίου να πέφτει στα χέρια μου ένα χορικό από τις Βάκχες του Ευριπίδη και να περνάω ώρες μόνη μου να το διαβάζω, να το μαθαίνω απ' έξω και να το προβάρω ξανά και ξανά με την ελπίδα κάποια στιγμή να είμαι στο χορό των Βακχών. Ακόμα δεν έχει εκπληρωθεί αυτή η επιθυμία...
Υπάρχει κάποιο κύριο χαρακτηριστικό δίδαγμα για σένα από τις σπουδές σου στη Δραματική Σχολή Βεάκη;
Γ.Κ.: Ότι η δουλειά του ηθοποιού, και το θέατρο γενικότερα, είναι πολύ απαιτητική διαδικασία, που προϋποθέτει τόσο τεχνικά εφόδια όσο και θεωρητική μελέτη. Στη σχολή μου υπήρξε σε ένα βαθμό και θεωρητική κατάρτιση. Στην πραγματικότητα βέβαια –δυστυχώς– το πλαίσιο των ιδιωτικών δραματικών σχολών δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη σύνδεση θεωρίας και πράξης που θα ήταν εφικτή σε ένα πανεπιστήμιο τεχνών.
Ειδική αγωγή και θέατρο. Πες μου τι σκέφτεσαι για τη σχέση αυτών των δύο μεταξύ τους.
Γ.Κ.: Η ειδική αγωγή είναι ένα μέσο να επικοινωνήσουμε τον δικό μας κόσμο στους ανθρώπους που σκέφτονται, αντιλαμβάνονται, κινούνται ή αισθάνονται διαφορετικά. Το θέατρο από την άλλη είναι ένας τρόπος να εκφραστούν οι άνθρωποι αυτοί, να νιώσουν μέρος μιας ευρύτερης ομάδας και να τους δοθεί η δυνατότητα της δημιουργίας. Είναι σημαντικό επομένως να διευρυνθεί η καλλιτεχνική εκπαίδευση στην ειδική αγωγή και να πραγματοποιείται με σταθερότητα και συνέπεια και όχι αποσπασματικά. Ανάγκη φυσικά που υπάρχει για το σύνολο της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης.
Η μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία πώς συντελούν στην ως τώρα πορεία σου;
Γ.Κ.: Όταν πέρασα στη Φιλολογία πέρασα με τρομερή αγάπη στη λογοτεχνία και κύρια στην ποίηση. Η κατεύθυνση της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής φιλολογίας ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αυτό αλλά στην πραγματικότητα δεν κάλυπτε τη δική μου αγάπη. Ωστόσο η ενασχόληση με τη γλώσσα και τη λογοτεχνία μου έχει δώσει καταπληκτικά ερεθίσματα.
Πώς είναι για σένα ο σωστός θεατρικός χώρος;
Γ.Κ.: Δίσημη η ερώτηση καθώς μπορεί να αναφερόμαστε είτε στο θέατρο ως οικοδόμημα είτε στις συνθήκες που επικρατούν στο θέατρο. Ως χώρος, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, θα έπρεπε να εξασφαλίζει όλες τις δυνατότητες στον καλλιτέχνη να δημιουργήσει βάσει αυτού που θέλει να εκφράσει και όχι βάσει των τεχνικών δυνατοτήτων που του παρέχονται. Αντίστοιχα φυσικά ο χώρος θα πρέπει να είναι προσβάσιμος και φιλικός στο κοινό. Διευρύνοντας την έννοια του θεατρικού χώρου στις συνθήκες που επικρατούν, θα διεύρυνα τη δυνατότητα του καλλιτέχνη να δημιουργήσει χωρίς οικονομικούς περιορισμούς ή περιορισμούς στο περιεχόμενο των έργων. Και για να δημιουργήσει ανεμπόδιστα ο καλλιτέχνης και κατά συνέπεια να δημιουργείται ο θεατρικός χώρος που έχει ανάγκη η κοινωνία, ο καλλιτέχνης θα πρέπει να μπορεί να ζει αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη εργασία, γεγονός εντελώς αντίθετο δυστυχώς από τη ζωή των περισσότερων από μας σήμερα.
Τι αποκόμισες από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις ηθοποιών και γενικά καλλιτεχνών για την υποβάθμιση των σπουδών τους;
Γ.Κ.: Κατ' αρχάς είναι φοβερά ελπιδοφόρο το να «καίει» τους καλλιτέχνες η υποβάθμιση των σπουδών γιατί αυτό αντικατοπτρίζει την ανάγκη για αναβάθμιση της ίδιας της τέχνης. Όταν ο καλλιτέχνης θα έχει τα απαραίτητα εφόδια για να ασκεί την τέχνη του θα μπορεί και να την εξελίσσει ακόμα περισσότερο όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο επάγγελμα. Επίσης ελπιδοφόρα ήταν αυτή η αγωνιστική διάθεση που αποτυπώθηκε σε μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών των σωματείων και στην πραγματοποίηση απεργιών και απεργιακών κινητοποιήσεων. Και είναι σημαντικό ότι ήρθε ως συνέχεια της αγωνιστικής διάθεσης και της μαζικοποίησης, συγκεκριμένα του σωματείου των ηθοποιών για το οποίο έχω την πιο καθαρή εικόνα γιατί εκεί δραστηριοποιούμαι, που είχαμε μέσα στην καραντίνα και της αλληλεγγύης των συναδέλφων όταν κυβέρνηση και μεγάλοι παραγωγοί μας θέλουν απομονωμένους και αναλώσιμους.
Τέχνη και κοινωνία. Πώς βλέπεις να πηγαίνουν αντάμα αυτά τα δύο;
Γ.Κ.: Τέχνη δημιουργείς γιατί κάτι θέλεις να πεις. Και όταν λες κάτι, κάποιος πρέπει να το ακούει. Κανείς δεν δημιουργεί με σκοπό αυτό που έφτιαξε να μη φτάσει ποτέ σε κανέναν άνθρωπο. Επομένως η σχέση της τέχνης με την κοινωνία είναι εξ αρχής υπάρχουσα ιστορικά, από τη στιγμή που ξεκινάν και υφίστανται κοινότητες ανθρώπων. Το τι λες μέσα από την τέχνη σου, γιατί το λες, τι αντανάκλαση μπορεί να έχει αυτό στο κοινό, τι προβληματισμούς γεννά και τι συζητήσεις μπορεί να ανοίξει, πώς να μετακινήσει τους ανθρώπους είναι εξαιρετικά σημαντικό. Η τέχνη μπορεί να βοηθά την εξέλιξη της κοινωνίας, να δημιουργεί τη διάθεση να παλέψουν οι άνθρωποι για κάτι πιο όμορφο, πιο ανθρώπινο αλλά μπορεί ταυτόχρονα να αποκοιμίζει και να απογοητεύει. Επομένως η αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου του καλλιτέχνη από τον ίδιο είναι εξαιρετικά σημαντική καθώς η τέχνη απευθύνεται στη συνείδηση των ανθρώπων, στην ικανότητά τους να γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω τους και το πιο σημαντικό να θέλουν να αλλάξουν ό,τι τους καταπιέζει.
Τώρα που είπα τη λέξη «αντάμα» σκέφτηκα τον Θίασο Αντάμα στον οποίο συνδημιουργείς με άλλα γνωστά αξιόλογα παιδιά. Ποιοι οι στόχοι σας;
Γ.Κ.: Νομίζω πως σε μεγάλο βαθμό το σύνολο του Θιάσου έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε και να επικοινωνήσουμε με το κοινό αυτά που μας καίνε, αυτά που μας καταπιέζουν και αυτά που μπορούν να αλλάξουν για να ζουν οι άνθρωποι όπως τους αξίζει, ανθρώπινα. Αγαπάμε το θέατρο και το θέλουμε χρήσιμο για τους ανθρώπους. Οπότε στόχος είναι να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, η οποία είναι πολύ δύσκολη γιατί εκτός από το καλλιτεχνικό έργο είμαστε πάντα επιφορτισμένες και με την παραγωγή των παραστάσεων.
«Αστεροειδής 2467Κ» κι Αλεξάνδρα Κολοντάι χωράνε στο 2023;
Γ.Κ.: Όταν διάβασα τη «Βασιλίσα Μαλίγκινα» της Κολοντάι σκέφτηκα κατευθείαν ότι κάτι πρέπει να γίνει, να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Το διαβάσαμε ταυτόχρονα και με τα υπόλοιπα κορίτσια της ομάδας και ήταν κοινή η ανάγκη να αξιοποιήσουμε θεατρικά το συγκεκριμένο έργο. Για μένα ήταν στ' αλήθεια έμπνευση, πρώτα στη ζωή και μετά στην τέχνη, το συγκεκριμένο βιβλίο. Την ίδια περίοδο έπεσε στα χέρια μας ένα βιβλίο μιας Αφροαμερικανίδας συγγραφέα, της Τέρι ΜακΜίλαν, που λέγεται «Μα πού πήγαν όλοι οι άντρες». Με εντελώς διαφορετική αφετηρία και με χιουμοριστική διάθεση περιγράφει τις δυσκολίες τεσσάρων γυναικών στο να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις. Έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτή την παράσταση, η οποία πέρα από την ιστορία της Μαλίγκινα έχει αναφορές στο σήμερα με ιστορίες παρμένες από το δεύτερο βιβλίο. Αυτό που μας λένε οι άνθρωποι που έρχονται στην παράσταση είναι ότι με το που τελειώνει, έχουν την ανάγκη να συζητήσουν γι' αυτό που είδαν. Και αυτό στ' αλήθεια με συγκινεί, γιατί ποτέ δε θέλει κανείς να συζητήσει κάτι που δεν τον αφορά!
Τι άλλο μας ετοιμάζεις για το άμεσο μέλλον και γενικότερα;
Γ.Κ.: Το γυναικείο ζήτημα, η γυναικεία ανισοτιμία, η ρίζα του ζητήματος αυτού που σχετίζεται με την κοινωνία, που είναι χωρισμένη σε τάξεις εκμεταλλευτών και τάξεις εκμεταλλευόμενων, και η προοπτική να λυθεί αυτό μαζί με το σταμάτημα της εκμετάλλευσης στο σύνολο της κοινωνίας με αφορούν ιδιαίτερα και θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με τα θέματα αυτά. Σε σχέση με την επόμενη ιδέα λοιπόν βρίσκομαι σε στάδιο μελέτης...
Όπως καταλαβαίνεις αν αρχίσουμε δεν τελειώνουμε την κουβέντα μας και μπορούμε να την μακρύνουμε πολύ. Ελπίζω να ανταμώσουμε ξανά σύντομα. Καλή και δημιουργική συνέχεια σε ό,τι κάνεις και καλή αντάμωση ξανά!
Γ.Κ.: Καλή και δημιουργική συνέχεια και σε σένα! Σ' ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και θα τα ξαναπούμε σύντομα!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Η Γεωργία Καούκη γεννήθηκε στο Βόλο το 1989. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής «Βεάκη», πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ με κατεύθυνση Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία, έχει παρακολουθήσει το ετήσιο σεμινάριο εξειδίκευσης «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση: Διαγνωστική, Θεραπευτική, Συμβουλευτική». Πραγματοποίησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων. Παρακολουθεί μαθήματα χορού και τραγουδιού. Συμμετείχε ως ηθοποιός και υπεύθυνη δραματουργικής επεξεργασίας στην παράσταση Χορεύετε;, σε σκηνοθεσία Δανάης Κατσαμένη, έργο πρωτότυπο βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα. Σκηνοθέτησε την παιδική παράσταση «Το δικό μας ψωμί», έργο βασισμένο στο λαϊκό παραμύθι «Το πιο γλυκό ψωμί», στο οποίο πραγματοποίησε ξανά και τη δραματουργική επεξεργασία. Πραγματοποιεί συμπεριληπτικά προγράμματα θεατρικού παιχνιδιού. Εργάστηκε ως ηθοποιός στην παράσταση Soulmates της Δήμητρας Στάικου σε σκηνοθεσία Μάιρας Στυλιανού στο Booze Upstairs. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικό αναλόγιο της Ιλιάδας στον πολυχώρο La Calders στη Βαρκελώνη. Έχει πραγματοποιήσει σκηνοθετική και υποκριτική προσέγγιση του παραμυθιού «Τρεις στρατιώτες» του Μπ. Μπρεχτ στο 3ο Scrach Festival του Τεχνοχώρου Cartel και έχει συμμετάσχει σε performance πάνω στην ποίηση του Φ. Γκ. Λόρκα στο θέατρο Λύχνος. Επίσης έχει αποτελέσει μέρος της performance Human sacrifice σε εικαστική εγκατάσταση του Γιάννη Τρισμπιώτη. Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί την παράσταση Αστεροειδής 2467Κ από τον Θίασο Αντάμα στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός κάθε Παρασκευή στις 21.00 και Σάββατο στις 19.00.
