Γιάννη Σμίχελη
9.
Στέλιος: Μέρα. Τι γίνεται; Όλα έτοιμα γι' απόψε; Από δω ο Βασίλης, δικός μας άνθρωπος, της πιάτσας.
Κώστας: Τι θα κάνει;
Στέλιος: Θα κοιτάει.
Κώστας: Εεεε;
Στέλιος: Ακριβώς, απλώς θα μας κάνει παρέα.
Κώστας: Καλώς ήρθες Βασίλη.
Στέλιος: Κώστα χλόμιασες; Όλα καλά;
Κώστας: Όοοοοχι, όοοοοχι, λίγο κουρασμένος είμαι.
Στέλιος: Ε, καλά τότε μπορείς να πας να ξεκουραστείς. Θέλεις;
Κώστας: Εεεε, Στέλιο, όχι μωρέ, θ' αντέξω, άλλωστε έχω κάνει τα περισσότερα και σε λίγο τελειώνω. Μήπως με χρειάζεσαι παραπάνω;
Στέλιος: Όχι μωρέ, αλλά να, γενική καθαριότητα έχει να γίνει 2 μήνες κι η αποθήκη είναι γεμάτη πράγματα, μήπως κάποια στιγμή με τον Μπάμπη και τον Βασίλη θα θέλατε να την κάνετε. Μπορεί να βάλει κι ένα χεράκι η γυναίκα σου, έτσι δεν είναι;
Κώστας: Ναι, πως! Πότε;
Στέλιος: Αύριο το πρωί. Ε, παιδιά: Αύριο στις 8 το πρωί, να κοιμηθείτε καλά απόψε, μην ξενυχτήσετε πίνοντας και κουβεντιάζοντας.
Κώστας: Σουτ.
Μπάμπης: ...
Κώστας: Στο δωμάτιό μου το βράδυ, μόκο Μπάμπη, μόκο.
Κώστας: Σου το 'πα Ντέπυ να το βουλώσεις, έχουν βάλει παντού αφτιά και μας ακούν.
Ντέπυ: Μα έξω ήμασταν κι εζηγούσα στον Μπάμπη πόσα και τι δικαιούμαστε απ' τα επιδόματα.
Κώστας: Χαχα, που ήσασταν ε; Κάτω απ' το παράθυρο της στρίγκλας και καπνίζατε; Εμ σας κρυφάκουσε και τώρα πλάκωσε ο μαντράχαλος κι αποκτήσαμε προσωπικό νταβατζή, τρώμε το παλούκι στα οπίσθια με κατεύθυνση την στενή, ευλύγιστη οπή λόγω της αγγαρείας και θα συμμετέχεις στα έκτακτα γυμνάσια επί του υπέδαφους. Κατάλαβες βλαμμένη;
Μονόλογος Κώστα:
Ο κύκλος πάντα ίδιος είναι
εσύ δουλεύεις, αυτός δουλεύει
πολλοί δουλεύουν
για τον ένα
μα πάντα κάποιοι δεν μοχθούνε
κι όμως πληρώνονται αβέρτα
κι αγαπητοί στους εργοδότες
αχ πόσο! Είναι, είναι, είναι
γιατί γαυγίζουν και δαγκώνουν
κι άμα λάχει σε λιανίζουν
φυστικοβούτυρο σε κάνουν
αμ είσαι προπαντώς μόνος
κι επιπλέον σκάρτος
ΣΤ
Μπάμπης (ο αλλιώτικος):
Έφευγες
κι εγώ μπρος στην είσοδο του πλοίου
να σε κοιτάζω σεληνιασμένος.
Το προηγούμενο βράδυ
λιάρδα από ρακές και τσιγαριλίκια
σερνόμασταν σχεδόν μέχρι το σπίτι μου
όπου αναστηθήκαμε
Δύο μέρες ο ένας μέσα στον άλλο
Δύο μέρες ήμασταν ένας άνθρωπος
Και μετά το χάος
Αυτές οι δύο μέρες ήταν
κι ας κράτησε δύο χρόνια
Δυο μέρες ουρανό,
ήλιος με σελήνη σε ταυτοχρονία
Κελαϊδίσματα συμφωνικής ορχήστρας
με όργανα τα κορμιά μας
Από την έκσταση είχαμε πληθύνει
σ' ένα σώμα
και κατόπιν
δύο χρόνια εθελοδουλία
σύγκρουση, πανικός
εκρήξεις και παραφωνίες
αρρυθμία και σύγχυση
εντέλει αποδόμηση
Κι ένα τέλος με μια αρχή
που ακόμα βαστάει
κι ενώ εσύ εγκατέλειψες
εγώ ταξιδεύω ακόμα
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Giovanni Giacometti (Still life on a chair, 1927)
Το θεατρικό του Γιάννη Σμίχελη Δάφνες του Δαφνιού δημοσιεύθηκε στο koukidaki από τον Αύγουστο του 2023, κάθε Πέμπτη, σε δεκαοχτώ μέρη. Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ. Συνεχίζεται εδώ