Καλή ανάγνωση, ευχήθηκε και στην επόμενη φράση εύηχη στην ψυχή. Έτσι έφτασε στα χέρια μου η συλλογή του Σταύρου Σταυράκη Αχλύς, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, και σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει ο δημιουργός και δωρητής της σε εμένα, πόσο μεγάλο πράγμα είναι να μιλάει κάτι στην ψυχή σου, μέσα σου, αλλά και πόση μουσικότητα κουβαλάει πάντα μία ποιητική διαδρομή –κι ας το ξεχνάμε πολλές φορές.
Παράλληλα, κι ενώ διαβάζω το σύντομο βιογραφικό του σημείωμα μαθαίνω πως γράφει και μουσική, η οποία μάλιστα έχει κυκλοφορήσει στο εξωτερικό. Οπότε, εκείνη η εύηχη ανάγνωση στην ψυχή εννοείται πλήρως. Κι άμα σταθούμε στις σκιαγραφήσεις που γεννούν οι λέξεις, τότε το «αχλύς» που υπογραμμίζει την λεπτή ομίχλη –εκείνη που αποτελείται από πολύ μικρά σωματίδια υγρού στοιχείου που δεν γίνεται αντιληπτή ως υγρασία ή από πολύ μικρά σωματίδια σκόνης που δεν υπολογίζεται ως σύννεφο– σηματοδοτεί ένα πέπλο για τα έργα, όχι όμως ένα παραπέτασμα που δεν θα σου επιτρέψει να δεις από μέσα του.
Ο λόγος του κυρίου Σταυράκη ρέει πάνω στο χαρτί και διαφέρει καθώς μας ενθουσιάζει με τις πλούσιες «ανταύγειες» του, τις ποικίλες αποχρώσεις, αισθήσεις και εικόνες ενώ και το λεξιλόγιο κερδίζει.
Στο στιλ που ακολουθεί –τουλάχιστον σε αυτό το βιβλίο– δεν αγαπά τους τίτλους. Προτιμά να μη βάζει τίτλο οπότε τα κείμενα, καθώς διαβάζονται διαδοχικά το ένα μετά το άλλο, συνδέονται νοερά με αόρατους ιστούς... σαν να μην είναι πολλά τα έργα αλλά ένα. Επίσης, δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο μέτρο ή φορμάτ. Γράφει απελευθερωμένος από «πρότυπα» και προσδιορισμούς, εν πλήρη ελευθερία. Ως εκ τούτου, δύσκολα θα τον φανταστώ να καταπιάνεται με ένα σονέτο ή έναν ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο (για παράδειγμα)· τόση ελευθερία έχει.
Παρατηρώ ότι ο χρόνος των έργων δεν αναφέρεται. Αν και υπαρκτός (μια μέρα, μια στιγμή...) αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει (αχρονία) όμως υπάρχει η ωριμότητα που κερδίζεται με τον χρόνο. Αυτό που συναντάμε είναι μια αέναη πορεία, μία παντοτινή οντότητα... από εκείνες που δεν έχουν βιολογικό τέλος. Και ίσως αυτό ακριβώς να είναι και η περίφημη αθανασία που προσδοκούν όλοι οι δημιουργοί μέσω των δημιουργιών τους.
Αν να Ζήσω, θα υπάρξω.Μικρός, ατελής, συνεπαρμένος αποτινάζω τη στάχτη μου·και υπάρχω.
Παρατηρώ πώς λίγη σκόνη ή άμμος ή στάχτη «περιοδεύουν» εδώ κι εκεί στους στίχους και ότι οφείλουν την παρουσία τους σε διαμελισμούς σε απειροελάχιστα κομματάκια ή στο πέρασμα του χρόνου ή στην αδράνεια, άρα και στη σήψη...
Με λίγες λέξεις οραματίζομαι τη συλλογή ως: άγιος, χρόνος, γέννα και κάθαρση, με την τελευταία να μου «βγαίνει» μέσω της χρήσης εννοιών-λημμάτων όπως: πλύσιμο και λούσιμο. Εξάλλου, πέρα από το φως πρωτοστατεί το νερό και μάλιστα, αυτό το στοιχείο εμφανίζεται πολύ ως χιόνι, με την πιο στέρεη μορφή του αλλά όχι ως πάγος, δηλαδή την πιο σκληρή και συμπαγή του.
το χέρι· ερειπωμένο πώς να το κάνω φτερό;
Ποίηση γεμάτη με ήχους, συναίσθημα και μυρωδιές... που διαβάζεται με/από όλες τις αισθήσεις και που –με λες και – ενώ αναφέρει στοιχεία χλωρίδας απουσιάζει η πανίδα η οποία «εκπροσωπείται» με μία μορφή: του ανθρώπου, δηλαδή του ιδίου. Κι ενώ μετά από μια τέτοια διατύπωση θα περίμενε κανείς να «βρει» μια θεία υπόσταση –όχι πως δεν την βρίσκει– εκείνος:
ω, εσύ Παντοτινή τροχιά αρματωμένη της ωριμότητός μου, σε ασπάζομαι γενναία,με το μικρό μου σώμα,με το μικρό μου σώμα
Όμορφος! Αισθαντικός, γοητευτικός και με μια μεγαλοσύνη μέσα, αυτός ο δημιουργός έχει (τον τρόπο) να πει.
Ανακαλύψτε τον!
