Ο Ζωρζ Φεντώ γεννήθηκε το 1862 στην Γαλλία.
Τον θεωρούσαν πάντα άφταστο κωμωδιογράφο και μεταπολεμικά –από την ημέρα που ανέβηκε η Αμέλια– τον δέχτηκαν επίσημα στους κόλπους τους. Αναγνωρίστηκε ως μια μεγάλη μορφή της κωμωδίας, αν όχι όπως του Αριστοφάνη, σίγουρα όπως του Πλαύτου.
Κάποια από τα έργα του που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία από το 1887 ίσαμε τον θάνατό του: Ράφτης κυριών, Το χέρι περνάει, Ο κύριος πάει κυνήγι, Ξενοδοχείο ο Παράδεισος, Η κυρία του Μαξίμ, Η δούκισσα του Φολί Μπερζέρ, Τον νου σου στην Αμέλια, Ψύλλοι στα αφτιά, Μην σεργιανίζεις τσίτσιδη, Η υπόθεση Εντουάρ, Το κουτορνίθι, Η μακαρίτισσα μητέρα της κυρίας, Το κάθαρμα, Η μαθήτρια, Δεν απατάω τον άντρα μου κ.α.
Τα έργα του έχουν τρεις πράξεις, στην πρώτη πράξη που διαδραματίζεται στο σπίτι –κυρίως– των πρωταγωνιστών γεννιούνται και καταστρώνονται τα κωμικά και ευτράπελα που θα ακολουθήσουν, στο ξενοδοχείο, που υπάρχει στην δεύτερη πράξη, και στην τρίτη πράξη γίνεται η εξήγηση για όσα πήραν σάρκα και οστά ή δεν πήραν στο ξενοδοχείο. Η τρίτη πράξη όπως και η πρώτη διαδραματίζονται στο σπίτι. Απιστίες, κρεβάτια και τον ρυθμό που απαιτεί να έχει η κωμωδία με τον μοναδικό και τόσο έξυπνο τρόπο του Ζωρζ Φεντώ.
Ενώ τα έργα του είχαν χαρακτηριστεί ελαφριά, εντούτοις χαρακτηρίστηκε ως ένας μεγάλος κωμωδιογράφος που ξέρει να σκαρώνει έξυπνες ιστορίες με κύρια πρόσωπα των έργων του συζύγους που βαριούνται και αναζητούν την ερωτική περιπέτεια και με συζύγους αφελείς. Στόχος του ήταν, και έγινε πραγματικότητα, να χτυπήσει την αστική τάξη, πίσω από τις σεμνοτυφίες και τους καλούς τρόπους –ο ίδιος ο Ζωρζ Φεντώ άνηκε σε αυτή την τάξη και την γνώριζε πολύ καλά. Μάλιστα το 1919 παραδέχτηκε ότι η μητέρα του είχε εξωσυζυγική σχέση με τον Αυτοκράτορα του Ναπολέοντα του Γ'.
Είχε παντρευτεί την Μαριάν Ντιράν. Ο γάμος τού εξασφάλισε μεγάλη οικονομική άνεση πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να γράψει με απόλυτη άνεση τα έργα του. Με τη σύζυγό του απέκτησαν τέσσερα παιδιά αλλά χωρίσανε. Η στεναχώρια για το διαζύγιό τους, σε συνδυασμό με την πλούσια ζωή που έκανε συν το γεγονός ότι έπαιζε –και έχανε– σε τυχερά παιχνίδια, τον έκαναν να αρρωστήσει και να περάσει τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του σε σανατόριο μέχρι να τελειώσει η ζωή του, το 1921.
Όταν ήταν νεαρός έγραφε κωμικούς μονολόγους και σε ηλικία μόλις 23 ετών έγραψε και σημείωσε τεράστια επιτυχία με την κωμωδία του Ράφτης κυριών.
Συνολικά είχε γράψει 39 θεατρικά έργα που παίζονται στην Γαλλία αλλά και σε όλον τον κόσμο σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
Πατέρας του ήταν ο μυθιστοριογράφος Έρνεστ Φεντό.Ο Ζωρζ Φεντώ εκτός από θεατρικός συγγραφέας υπήρξε και ζωγράφος καθώς και συλλέκτης έργων τέχνης.
Πέρα από τα κωμικά στοιχεία, που υπάρχουν στα έργα του, υπάρχει η γελοιοποίηση της αστικής τάξης που έχει ως σκοπό να «ξεγυμνώσει» και να ξεσκεπάσει τον κόσμο που την απαρτίζει και αυτό γίνεται αποδεκτό από όλους ακόμα και από αυτούς που ανήκουν σε αυτή την τάξη και που λίγο πολύ συμπεριφέρονται με τον τρόπο που συμπεριφέρονται και οι ήρωες των έργων του. Άλλωστε όλοι του οι χαρακτήρες είναι πρόσωπα αναγνωρίσιμα και πολύ οικεία σε όλους μας. Η «συγχώρεση» για τον Ζωρζ Φεντώ έρχεται επειδή όλα αυτά που θίγει στα έργα του, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο γραφής που διέθετε, είναι καλυμμένα με έναν υπέροχο τρόπο κάτω από τη μάσκα της κωμωδίας.
Γνώριζε καλά την κωμωδία και τον τρόπο να φτιάχνει χαρακτήρες που εκτός από το γέλιο και την εύθυμη διάθεση υπήρχε μια συζυγική αδράνεια. Οι ήρωες των έργων του έχουν αγαπηθεί από κοινό και κριτικούς για την απλότητα, την αμεσότητα, και τον γνώριμο τρόπο με τον οποίο σκέφτονται, κινούνται και μιλάνε επάνω στην σκηνή. Αλλά το κυριότερο με τον τρόπο που ποθούνε ή επιθυμούνε κάτι. Η απιστία φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος για τα έργα του Ζωρζ Φεντώ και αυτό επειδή στην δική του τάξη, την αστική τάξη δηλαδή, δεν έχουν οι ήρωές του πρόβλημα βιοπορισμού παρά μόνο ένα μυαλό ελεύθερο από τέτοια θέματα μαζί με μία συζυγική βαρεμάρα κι έτσι καταφεύγουν σε εξωσυζυγικές περιπέτειες. Τα λεκτικά αστεία στα έργα του είναι ο πρώτος του στόχος αλλά φτιάχνει τους χαρακτήρες του με τεράστια μαεστρία και με την ανθρώπινη αδυναμία τους και εκεί ακριβώς είναι το δυνατό σημείο της δραματουργίας του. Ό,τι και αν κάνουν οι ήρωες του επί σκηνής και όλα τα ευτράπελα που ακολουθούμε είναι επειδή ο δημιουργός τους –θεατρικά τουλάχιστον– τους συγχωρεί, αφού πρώτα βέβαια τους ξεγυμνώσει και τους κάνει τόσο κωμικά οικείους.
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το Θεατρικό λεξικό του Αλέξη Σολομού, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
