Βράδυ Τετάρτης, τέλη Σεπτέμβρη και ο δρόμος με έβγαλε σε ένα όμορφο μέρος: Να παίρνω θέση πλάι στο κύμα, παρέα με ένα όμορφο φεγγάρι και να αναμένω να ξεκινήσει μια απολαυστική παράσταση!
Αφορμή για όλα τα παραπάνω στάθηκε η παράσταση του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, ο οποίος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ως ο χαρακτηριστικός τσολιάς από την εκπομπή «Ελληνοφρένεια». Μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης τον συνόδευε η ορχήστρα του «Δε Τσόλια Μπαντ».
Η εκδήλωση αυτή έλαβε χώρα στο πλαίσιο του «Summer in the City - SKG Music Festival» στην πλαζ Αρετσούς, στην Καλαμαριά.
Όλα ξεκίνησαν ιδανικά, με την έναρξη να γίνεται λίγο μετά τις 9 το βράδυ. Κι έπειτα βιώσαμε, για περίπου δυόμιση συνεχόμενες ώρες, μια σατιρική επισκόπηση των τελευταίων γεγονότων που ταλανίζουν τη χώρα μας.
Συγχρόνως, πίσω από τον οικοδεσπότη μας, έπαιζαν βίντεο που αφορούσαν τα λεγόμενά του. Από εκεί πέρασαν πάμπολλες εικόνες της σημερινής Ελλάδας, που κάποιες απ' αυτές μας έκαναν να ξεκαρδιστούμε στα γέλια και άλλες να σωπάσουμε και να προβληματιστούμε για την καταστροφή. Μια καταστροφή που αργά ή γρήγορα είναι μοιραίο να συμβεί και σε εμάς.
Καταπιάστηκε με παντός είδους θέματα, με κυρίαρχα αυτά της πολιτικής μα και της κοινωνικής μας κατάστασης. Δεν άφησε μάλιστα ασχολίαστο, κανένα πολιτικό κόμμα, επικρίνοντάς το καυστικά για τα πεπραγμένα του.
Παράλληλα, φάνηκε ετοιμόλογος σε κάθε ερώτηση του κοινού, απαντώντας με έξυπνα σχόλια, τα οποία οι περισσότεροι έδειχναν να επικροτούν. Κι ανά διαστήματα επικέντρωνε περισσότερο σ' εκείνες τις αλήθειες που συνήθως μας πονάνε όταν μας τις υπενθυμίζουν.
Έγιναν βεβαίως αναφορές και σε θρησκευτικά θέματα. Αλλά και στην προσωπική μας ματαιοδοξία και την προσπάθειά μας να αρέσουμε και να γινόμαστε αποδεκτοί από τους άλλους· γνωστούς μας, αλλά κι αγνώστους μεσ' από τις προσωπικές φωτογραφίες και τις υπόλοιπες αναρτήσεις που δημοσιεύουμε κατά καιρούς στα κοινωνικά μας δίκτυα.
Επίσης, καταπιάστηκε και με το μεταναστευτικό, τη βία, τη φτώχεια, μα και τους άδικους θανάτους. Θανάτους, για τους οποίους κανείς ποτέ δεν αποδέχεται την ευθύνη.
Και γενικά το μήνυμα, που μου εντυπώθηκε στον νου, ήταν η αντίδραση απέναντι σε οτιδήποτε τοξικό, ενάντια σε καθετί γεννάει μίσος, αδιαφορία και οχαδερφισμό, προσωποποιώντας κάθε τέτοιο κακό στον «κυρ Παντελή» της διπλανής πόρτας, τον τύπο του ανθρώπου δηλαδή που κοιτάζει μονάχα να είναι καλά αυτός και η οικογένειά του, διατηρώντας μια καλή εικόνα στους γύρω του, προσπαθώντας να φαίνεται νομοταγής, μα στην ουσία να είναι ένα άβουλο ον που παραμένει αμέτοχος και απαθής, που δεν τον νοιάζει η δυστυχία των γύρω του, μα ούτε και προτίθεται να προσφέρει τίποτε στο κοινωνικό σύνολο.
Κάποια στιγμή, ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης κατέβηκε από τη σκηνή με το μικρόφωνο στο χέρι, αρχίζοντας να συνομιλεί με το κοινό. Περιττό να πω ότι οι αυθόρμητες συζητήσεις που ακολούθησαν μας έκαναν να ξεσπάσουμε σε ένα νέο κύμα από γέλια!
Δίχως άλλο, η παράσταση κατάφερε να συνταιριάξει αρκετά στοιχεία, τα οποία φαινομενικά φαντάζουν ως ανόμοια: Το γέλιο μέχρι δακρύων μέχρι το κλάμα για τον άδικο χαμό συνανθρώπων μας. Τις αλήθειες που μας παρουσιάζουν οι οθόνες των τηλεοράσεων, μέχρι την πραγματικότητα που ζούμε στον περίγυρό μας. Την καταστροφή της φύσης, και τα... οικονομικά οφέλη που προκύπτουν με τις ανοικοδομήσεις στις πυρόπληκτες περιοχές ή τα πλημμυρισμένα μέρη. Ή, τις ανεμογεννήτριες που πρόκειται να ξεφυτρώσουν στη θέση των κατεστραμμένων δασών.
Κι όλα τα παραπάνω ήταν διανθισμένα με πρωτότυπα ή διασκευασμένα τραγούδια με παραλλαγμένους στίχους. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως τα κείμενα, οι στίχοι και η σκηνοθεσία, έγιναν από τον Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη. Κι ότι επίσης την μπάντα «Δε Τσόλια Μπαντ», που τον συνόδευε, απαρτίζουν οι: Αλέξανδρος Δερμάνης (κιθάρες), Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα), Νίκος Τσιμπινός (μπάσο) και Τζίμης Στεργίου (τύμπανα).
Το τελευταίο χειροκρότημα ακούστηκε λίγο μετά τις έντεκα και μισή. Ό,τι έπρεπε να ειπωθεί στο ενδιάμεσο, είχε γίνει και με το παραπάνω. Κι αυτό που πρόσεξα στα πρόσωπα και των υπόλοιπων θεατών καθώς αποχωρούσαμε, ήταν μία παρόμοια αίσθηση. Πως φύγαμε όλοι μας από εκεί γεμάτοι από εικόνες, συναισθήματα, προβληματισμούς και μια αδιόρατη χαρά.
Χαρά, γιατί το κεντρικό μήνυμα αφορούσε την ενσυναίσθηση, τον ανθρωπισμό και την πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Κι αυτό γίνεται αληθινό κάθε στιγμή, μονάχα όταν ο ένας στηρίζει τον άλλο, δίχως προκαταλήψεις και διακρίσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σε περίπτωση που μου δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσω ξανά παράσταση του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, θα είμαι πάλι εκεί. Κι αυτό επειδή πάντα μου αρέσει να παρακολουθώ την εξέλιξη και τις δράσεις των ανθρώπων που δηλώνουν και υποστηρίζουν με επιχειρήματα τα ηθικά πιστεύω τους. Γιατί, σημασία έχει να προσπαθεί ο καθένας για να κάνει τούτο τον κόσμο ομορφότερο. Όχι μονάχα για εμάς, μα και για όσους θα έρθουν μετά από εμάς...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
