Ρόζας Βλαχογιάννη
Αιμορραγεί η καρδιά στ' αδιέξοδο
ξεχειλίζει το άλικο της υπομονής, σταγόνα σε θλιμμένο τέμπο.
Πονώ στην απουσία,
στο χρόνο που δε ζήσαμε,
στο αίνιγμά σου.
Είμαι ένα κίτρινο κερί,
Κλέβω μόνο στιγμές
στην ανοίκεια και ξένη εικόνα σου,
άπιαστη σαν σύννεφο,
πεφταστέρι τη νύχτα.
–Δε σε φτάνω, δεν προλαβαίνω και να κάνω ευχή–...
Κλείνω τα φτερά,
να σιγάσουν οι πόθοι των ονείρων.
Και καθώς η φλόγα τρεμοσβήνει
στις στάχτες σιγοκαίει το ερώτημα:
Πώς να σμίξουν δύο ζωές
όταν στον κόσμο υπάρχουν τόσα φράγματα;!
🍃
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Αύγουστος 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Λουκά Λούκα (Γιάννενα, βροχερή μέρα, ακρυλικά σε καμβά)