Αντέχεις να ανακαλύψεις όλη την αλήθεια;
Ψυχολογικό κι αισθηματικό θρίλερ από αυτά με τον αβάσταχτο πόνο, τον τόσο βαθύ κι οδυνηρό που οδηγεί στην απώλεια της μνήμης ή της συνείδησης για εκείνον που τον βιώνει προκειμένου να συνεχίσει –με κάποιο τρόπο–, αλλά και από αυτά που μιλούν για το μεγαλείο της αγάπης –της πραγματικής αγάπης– και για κάθαρση ψυχής. Έτσι θα περιέγραφα με δύο λόγια το μυθιστόρημα της Πόπης Κλειδαρά Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή.
Η ευαισθησία που χαρακτηρίζει την πένα της κυρίας Κλειδαρά είναι γνωστή στο αναγνωστικό κοινό τόσο από τις ποιητικές της διαδρομές, όπως στη Ρέουσα σιωπή, αλλά και σε ό,τι άλλο έχει συγγράψει, όπως οι Οδύνες και τα Λόγια της άμμου. Τώρα αν ανήκετε στο κοινό του συγκεκριμένου ιστότοπου τότε σίγουρα έχετε διαβάσει εδώ τη συμμετοχή της στη δράση «Φωνή τέχνης», δηλαδή το ποιητικό της έργο Να έρθει μόνο η ειρήνη (γραμμένο και δημοσιευμένο περισσότερο από έναν χρόνο πριν, ωστόσο ακόμα –πιο– επίκαιρο, λες και γράφτηκε μόλις χθες).
Όπως «υπόσχεται» υποδόρια –αλλά ξεκάθαρα– ο τίτλος, η μυθοπλασία αφορά στα πολλά μέρη μιας ιστορίας (ή και περισσότερων) που «ζητούν» να βρεθούν, να μπουν στη σειρά και τέλος να αφηγηθούν την ιστορία αυτή. Κι όπως υπονοεί ο υπότιτλος (τον βλέπετε παραπάνω) το ερώτημα είναι αν αντέχει κανείς την αποκάλυψη όλης της εικόνας δεδομένου ότι πρόκειται για μία υπόθεση που περιέχει βία, πόνο, κακοποίηση, παιδικά τραύματα, ψυχοπάθειες, διαστροφές κ.π.ά.
Δύο άνθρωποι που έμελλε να είναι μαζί χάνονται και (ξανα-)συναντιούνται σε ένα ίδρυμα αποκατάστασης ψυχικών τραυμάτων/νοσημάτων όπου αναγνωρίζονται –γιατί η αγάπη είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλο που «κουβαλά» κανείς– όμως καλούνται να παλέψουν για τον έρωτά τους και περισσότερο για την προσωπική τους υγεία· αν και αυτά τα δύο συγκλίνουν τελικά αν το καλοσκεφθείς. Τι τους έφερε σε τούτη τη θέση; Θα τα καταφέρουν; Τι έχει συμβεί;
Η ενσυναισθησιακή γραφή –η γράφουσα δεν γνωρίζει αν υπάρχει μια τέτοια λέξη–, οι κρυφές πτυχές και το μυστήριο που καλύπτει σαν ομιχλώδες πέπλο την αφήγηση δημιουργούν ένα άκρως ενδιαφέρον ανάγνωσμα, που μάλιστα επαυξάνει όσο εμβαθύνεις στην ιστορία (τους). Η ταύτιση με τα πρόσωπα είναι τέτοια που με εξοργίζουν πραγματικά οι κακοί ήρωες· σημάδι πως έχω αγαπήσει και συμπονέσει τους άλλους. Κι αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι!
Σαφώς μπλέντερ.Όμως κατά έναν περίεργο τρόπο αυτοί οι δύο συνεννοούνται μια χαρά και λένε αλήθειες.
Ξεχωρίζουν οι στυγνοί εκτελεστές, οι χωρίς συναίσθημα τύποι και η εγκληματική φύση κάποιων. Η ψυχαναλυτική υφή των χαρακτήρων λειτουργεί εξαιρετικά στο σύνολο, ενδυναμώνοντας τις «αποχρώσεις». Η όμορφη γραφή, το γενικότερο ύφος του βιβλίου προσθέτει ένα ακόμη ισχυρό ατού.
Είναι περίεργο πράγμα η ψυχολογία του καθενός. Άλλο νομίζεις πως έρχεται, άλλο σε βρίσκει.Μια λεπτή κλωστή στο μυαλό τους τραβήχτηκε και δημιούργησε θόρυβο και πανικό.
Ανάμεσα στις αράδες κι εμβόλιμα στην αφήγηση διακρίνεις όμορφες προτροπές, γόνιμα αποστάγματα και διδακτικού χαρακτήρα φράσεις, όπως: ...να πει έστω «έκανα λάθος, συγγνώμη». Ξέρεις πόσα σώζονται μ' αυτές τις απλές λέξεις;
Σε αφήνει ικανοποιημένο στο τέλος, σε έχει κερδίσει και σε έχει γοητεύσει. Στα σημεία σε έχει ξαφνιάσει ή, έστω, πιάσει απροετοίμαστο· αλλά αυτό προσμετράται στα πλεονεκτήματά του.
Ένα βήμα μπορεί να σε σώσει, αρκεί να το έχεις κάνει πρώτος, αρκεί να μπορείς να προβλέψεις το κακό που έρχεται και να το σταματήσεις.
Βρείτε αυτό το βιβλίο και αφήστε τη συγγραφέα να σας συστήσει, σελίδα τη σελίδα, με τους ήρωές της.
