Ελένης Αποστολάτου
Τα χέρια του μια απέραντη και τρυφερή αγκαλιά
που ολόκληρο τον κόσμο μέσα της χωρά.
Μα σα στέκεται μακριά και σε κοιτά,
αδημονείς το άγγιγμά τους για να νιώσεις.
Εκείνον λαχταράς
στην ασφάλεια των χεριών του να τρυπώσεις,
λίγο χρώμα στον στροβιλισμό σου αποζητάς να δώσεις.
Έχεις εξαπατηθεί
Έρμαιο της αγκαλιάς του εσύ, αδύναμη ψυχή, μόνο για λίγο ξύπνα.
«Δεν κοιμάμαι. Λογίζομαι την αγκαλιά που μέσα θέλω να 'μαι» λες,
μα γνωρίζω πως τον Μορφέα συντροφιά θέλεις μονάχα να 'χεις.
Ταρακούνα το άβουλο κορμί σου,
άνοιξε τα μάτια σου, αυτοπαρατηρήσου.
Πού 'ναι τα χέρια που λαχταράς για να ξενοιάσεις;
Σ' αγαπά σου λέει και σ' αισθάνεται.
Πότε για σένα νοιάστηκε δίχως να σε χρειάζεται;
Πού πατάς και ποιο το μέλλον που χαράζεις,
κρυμμένη στις φαντασιώσεις σου;
Δε μιλάς... μόνο αναρωτιέσαι.
Μονάχη τριγυρνάς, κοντά του για να φτάσεις...
να τον βρεις, να ξαποστάσεις.
«Εδώ είναι. Θαρρώ τον βλέπω...»
Παραληρείς πίσω από τις σκιές που σκόρπισε στο πέρασμά του.
Έδωσε φως στην άθλια ζωή σου κι ο ίδιος σου το παίρνει,
αγάπη όμως για εσένανε η πράξη του σημαίνει.
Στέκεται εκεί· στα ολάνθιστα δίχτυα του να σε φυλάξει
να χορτάσει από τη δίψα που η καρδιά σου του γεννά.
Κάθε σου δάκρυ εκείνον ξεδιψά.
Κι όμως... Σ' αγαπά!
«Μ' αγαπά!»
Στα λόγια μου αντιδράς και δυνατά φωνάζεις.
Η καρδιά σου αφυδατώνεται κι οδυνηρά σπαράζεις.
Μη σπαταλάς όση ζωή σου μένει!
Σήκω, πάτα γερά ψυχή μου λαβωμένη,
δύναμη μέσα σου αστείρευτη, θαμμένη παραμένει.
Όποιος στ' αλήθεια αγαπά
δίπλα σου,
μαζί σου πάντα στέκει...
κι αν χαθεί, είναι γλυκιά η αίσθηση του αποχωρισμού που μένει,
χαμόγελα σκορπά, δε σε βαραίνει.
Μάζεψε όση ελπίδα σου απομένει...
Αγάπα, μη φοβάσαι,
κι άσε με να σ'' οδηγώ δίχως να προσκολλάσαι.
🍇
Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα, που αποτελεί επιλογή της δημιουργού, βλέπετε έργο Deflyne