Σκωπτικό
Γαβριέλλας Νεοχωρίτου
Όταν ήμουνα παιδί... μεγάλη ήμουνα θαρρούσα...
Μα σαν μεγάλωσα πολύ... παιδί γινόμουν πάλι...
Ένα «πρέπει» κι ένα «θέλω» παίζουν πάνω μου
ζαριές κι εγώ πότε μικρή... πότε μεγάλη, τραμπάλα
Μια στα ψηλά πετάω, που η ψυχούλα μου ζητά, μα
έλα που η βαρύτητα της ύλης με
θόρυβο κάτω με βροντά...
Αυτά παλεύω αδελφοί μου, χρόνια τώρα από παλιά,
πώς τον τρόπο μόνη νά 'βρω για να μείνω
σταθερά... Έτσι, σαν από μακριά διακρίνω τη
φουρτούνα να 'ρχεται, μια στροφή αμέσως κάνω κι
αλλάζω τη σειρά... κι από έσχατη που είμαι, πρώτη
βγαίνω σταθερά... Ω! Τι έκπληξη μεγάλη..! Τι
μυστήριο τρανό..! Πότε πίσω.. ποτέ μπρος στο ίδιο
σημείο μένω εντελώς..! Γι' αυτό κι εγώ τη λύση
έπαψα να ψάχνω... Μόλις βλέπω να πλησιάζει
κάποια μπόρα ξαφνική, δεν λογιάζω τι θα
κάνω... ώρα ξέρω... Μια Στροφή..! ...και πάμε
πάλι από την αρχή...
Ω! Το έκπληξη μεγάλη..! Τι μυστήριο τρανό..! Όμως
τον τρόπο τώρα ξέρω πώς να γίνομαι λαγός...
🍃
Copyright © Γαβριέλλα Νεοχωρίτου All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Πέτρου Ζουμπουλάκη (Αναδυόμενη Αφροδίτη, μικτή τεχνική)
