Γιώργος Δρίτσας
Ποια η σχέση των σπουδών σου, ως φιλόλογος, με τη δική σου ποίηση;
Γιώργος Δρίτσας: Καταρχάς, σε ευχαριστώ πολύ Χρήστο για το βήμα αυτό! Τώρα όσον αφορά τις σπουδές μου, θεωρώ ότι συνέβαλλαν αρκετά στο να αποκτήσω μια καλύτερη και πιο ευρεία μόρφωση, αλλά παρά ταύτα στο ζήτημα της ποίησης απλά με βοήθησαν, ως έναν βαθμό, στο να αποκρυσταλλώσω καλύτερα κάποιες τάσεις που ήδη υπήρχαν, καθώς έγραφα στίχους και ποιήματα από έφηβος. Βέβαια πρέπει να τονιστεί σε αυτό το σημείο ότι το Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία) Αθηνών στο οποίο και φοίτησα, είχε περισσότερες απαιτήσεις από τα απλά φιλολογικά τμήματα, καθώς σκοπός του δεν ήταν να «βγάλει» απλούς φιλολόγους, με τη συμβατική έννοια του όρου, αλλά εκπαιδευτικούς. Για αυτόν τον λόγο έπρεπε να εξειδικευτεί, όποιος φοιτούσε σε αυτό, σε αρκετούς τομείς και να εξεταστεί σε πολλά περισσότερα μαθήματα.
Θυμάσαι ποιο ποίημα πρωτοδιάβασες και την αίσθηση που σου άφησε;
Γ.Δ.: Ναι! Το «Παν Φθαρτόν» του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή, που είχα διαβάσει στην παλιά ανθολογία ποιημάτων και διηγημάτων των εκδόσεων Γιάννη Ρίζου. Αν και μου άρεσαν περισσότερο, ήδη από τότε, τα ποιήματα με ελεύθερο στίχο, αυτό το συγκεκριμένο ποίημα έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Συμμετέχεις ενεργά στο σχηματισμό ποιητικής ομάδας στη πόλη σου. Πώς κρίνεις
την θέση της ποίησης στην Κορινθία;
Γ.Δ.: Η θέση της ποίησης στην Κόρινθο, μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί ακόμη περισσότερο. Έχουν γίνει κατά καιρούς και συνεχίζουν να γίνονται προσπάθειες, μέσω διάφορων δημόσιων ή ιδιωτικών φορέων, όπως π.χ. η Εταιρεία Κορίνθιων Συγγραφέων, το ΚΕ.Π.Α.Π., το Καλογεροπούλειο Ίδρυμα κ.λπ. αλλά θα χρειαστούν και άλλες πρωτοβουλίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και θέλω να ενταχθεί και στο μέλλον η δράση μου σε τοπικό και όχι μόνο επίπεδο.
Υπάρχει ανέκαθεν η άποψη πως η συμβολή των φιλολόγων δεν χρειάζεται πολύ έως καθόλου στην ποιητική διαδικασία με το επιχείρημα πως χάνεται η μαγεία του ποιητικού λόγου. Τι λες γι' αυτό εσύ;
Γ.Δ.: Είναι γεγονός ότι η εμμονή στην επιλογή της καλύτερης δυνατής λέξης, στο μέτρο και στην ομοιοκαταληξία είναι εμμονή πολλών φιλολόγων αλλά όχι όλων –μάλιστα πολλές φορές ξεπερνάει τους φιλολόγους και γίνεται σήμα κατατεθέν πολλών και διαφορετικών κατηγοριών ανθρώπων που ασχολούνται με τη συγγραφή και δη με την ποίηση. Μια εμμονή που οδηγεί στον ευνουχισμό κάθε μορφής ουσιαστικής έκφρασης, αν αυτή δεν υπηρετεί, από την αρχή της σύλληψής της, κάποιες νόρμες.
Πόσο νομίζεις ότι συμβάλλει η ποίηση στην ανύψωση της κοινωνικής συνείδησης;
Γ.Δ.: Η ποίηση πιστεύω έχει διττό χαρακτήρα. Από τη μία μας οδηγεί στα πιο απόκρυφα μονοπάτια, σε αυτά που ο ορθολογιστικός νους δεν μπορεί να εισβάλλει αλλά από την άλλη δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να δούμε τον κόσμο και δη την κοινωνία, όπως αυτή είναι –χωρίς λυρικά στολίδια και εξωραϊσμούς. Πράγμα που σταδιακά καλλιεργεί μια διάθεση για ενεργό συμμετοχή σε συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις. Εξάλλου αυτό δεν μαρτυρά το παράδειγμα και το έργο του Φώτη Αγγουλέ, του Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Βάρναλη και του Τεύκρου Ανθία; Αυτό βέβαια δεν ταιριάζει, ίσως με το πρότυπο του απολίτικου «ποιητή» που συχνά προβάλλεται σχεδόν κωμικά να κάθεται σε μια άνετη πολυθρόνα σκυμμένος πάνω από το γραφείο του και να γράφει αποκομμένος από το τώρα –το οποίο, όντας η μόνη συνθήκη που μας συνδέει με τη ζωή, δίνει νόημα στην ποίηση, καθώς η ποίηση είναι η ίδια η αφιλτράριστη ζωή. Ίσως για αυτόν τον λόγο μάλιστα ο όρος «ποιητής» να είναι καταχρηστικός, εγώ προσωπικά δεν αυτοαποκαλούμαι έτσι.
Οι αγαπημένοι σου λογοτέχνες ποιοι είναι;
Γ.Δ.: Αν έπρεπε να κάνω μια διαλογή από Έλληνες θα έλεγα: ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Νίκος Πεντζίκης, ο Γιώργος Μανιάτης, ο Ρένος Αποστολίδης και από νεώτερους ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Δημήτρης Καρακίτσος (του οποίου το έργο γνώρισα μέσω του καλού φίλου Γιώργου Πινακούλα). Και από ξένους ο Ντοστογιέφσκι, ο Σταντάλ, ο Μπρεχτ, ο Κέρουακ, ο Ουελμπέκ και άλλοι πολλοί.
Επαγγελματικά ασχολείσαι βάσει των σπουδών σου;
Γ.Δ.: Κατά κύριο λόγο, ναι! Αλλά κατά καιρούς έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω πολλές και διαφορετικές δουλειές.
Άλλες τέχνες, πέραν της λογοτεχνίας, σου αρέσουν κι αν ναι, ασχολείσαι πρακτικά;
Γ.Δ.: Για κάποιο χρονικό διάστημα ασχολήθηκα με την εκμάθηση μπουζουκιού, γιατί μου άρεσαν και συνεχίζουν να μου αρέσουν τα ρεμπέτικα. Ήθελα όμως να μάθω και κιθάρα. Επίσης μου άρεσε ήδη από το σχολείο η ζωγραφική και η χαρακτική, λόγω και της μητέρας μου, της οποίας τα έργα θαυμάζω ακόμη και τώρα στο πατρικό μου. Δυστυχώς, όμως, μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκα συστηματικά, αν και έχω πειραματιστεί κατά καιρούς με διάφορους τύπους υλικών και χρωμάτων.
Μετά την έκδοση και παρουσίαση των δύο σου ποιητικών συλλογών, που βιώσαμε παρέα, έχεις κάποιο καλλιτεχνικό σου βήμα για το άμεσο μέλλον στον νου σου να μας δείξεις;
Γ.Δ.: Αλήθεια είναι ότι με την έκδοση των δύο πρόσφατων συλλογών –Σκιά θανάτου (2022) και Το ματωμένο όνειρο (2023)– από τις εκδόσεις Οδός Πανός, έκλεισε ένας κύκλος με τη δημοσίευση ενός μεγάλου corpus ποιημάτων, κοινής θεματικής, που είχα ενοποιήσει κάτω από τον τίτλο «Διαθήκες» και πολλά από αυτά βρίσκονταν στο συρτάρι μου για αρκετά χρόνια –εξού και η κοινή αισθητική των δύο συλλογών. Τώρα θέλω να ασχοληθώ περισσότερο, ξανά, με τα διηγήματα, δουλεύοντας παλιό και νέο, δημοσιευμένο και αδημοσίευτο, υλικό. Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι θα αφήσω πίσω τις σκέψεις και τα πλάνα μου για νέες ποιητικές συνθέσεις και θεματικές στο άμεσο μέλλον.
Τι αισιόδοξο μήνυμα θα ήθελες να δώσεις σε όποιον άνθρωπο μας βλέπει τώρα;
Γ.Δ.: Να πολεμάνε για τα όνειρά τους με κάθε κόστος, γιατί η ζωή δεν πρέπει να νοείται μόνο ως εφιάλτης –εκτός αν το επιτρέψουμε εμείς.
Σε ευχαριστώ για την συζήτηση που είχαμε Γιώργο. Να είσαι καλά και να προχωράς μπροστά πάρα τις δυσκολίες που συναντάς.
Γ.Δ.: Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ Χρήστο! Να είσαι πάντα καλά κι εσύ!
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε/-ζει τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι ποιητικές του συλλογές Σκιά θανάτου και Το ματωμένο όνειρο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
