Κυλά η ζωή περιπαιχτικά,
ρέει υπομονή και αμφιβολίες
στην κοίτη ενός αύριου
γεμάτου υποσχέσεις.
Η ελπίδα κι αυτή από κοντά
συνδράμει τους αδαείς,
Τρέχει ξέπνοη
να προλάβει χωρίς να ξέρει τι
και κουρασμένη απ' τα σούρτα φέρτα,
στέκεται στον ψηλότερο βράχο
για περισυλλογή ή αγνάντι
του έρημου τοπίου.
Γιατί έχει τόση ερημιά,
κανείς δεν ξέρει να της πει.
Από πού ακούγεται η μουσική;
ποιον καλεί; δεν ξέρει.
Ξέρει μόνο από χτύπους της καρδιάς,
ηλιόλουστα πρωινά, χαρούμενο εγερτήριο, πριν την μπόρα.
Βάστα γερά, αυτό λέει πάντα.
Όλα τ' άλλα, πρωταρχικά ή ασήμαντα,
τ' αναλαμβάνει η ροή του ποταμού.
Γιατί η ζωή κρατά τον κύριο ρόλο,
καλημερίζει γελαστή τους αδαείς και σφυρίζει ένα ξερό αντίο σ' όλους.
🍃
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Αύγουστος 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Μικρή γκρίζα σφαίρα, 2023)