Γιάννη Σμίχελη
4.
Μπάμπης: Γεια και χαρά. Είμαι ο Χαράλαμπος. Ο νέος μάγειρας.
Στέλιος: Δεν νομίζω.
Μπάμπης: Ορίστε;
Στέλιος: Σιγά μην είσαι μάγειρας.
Μπάμπης: Τι εννοείς;
Βλάσης: Μπάμπη, ο αδελφός μου, ο Στέλιος, αυτός κάνει κουμάντο στην κουζίνα, εγώ είμαι στην σάλα.
Στέλιος: Πότε είσαι ρε στη σάλα, λουφαδόρε; Όποτε γουστάρεις. Στη χάση και στη φέξη. Έρχεσαι τα κάνεις μαντάρα, μου πρήζεις τα συκώτια και τ' αρχίδια
Στέλιος: Σκάσε μην σου σπάσω το κλούβιο σου κεφάλι, λαμόγιο της κακιάς ώρας, πιο πολλές μέρες στη φυλακή παρά έξω έχεις περάσει, κομπιναδόρε της τρύπιας πεντάρας. Πήγες να πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες μέσω διαδικτύου και πλάκωσαν εδώ μπάτσοι, πρεζάκια κι εμπόροι. Ρε μαλάκα πουλάνε άχνη ζάχαρη αντί για κοκαΐνη, θυμάρι αντί για χασίς και μπαλόνια αντί για προφυλακτικά απ' το Facebook; Επειδή έδωσες ψευδή στοιχεία νόμιζες δεν θα σε εντόπιζαν –τόσο τούβλο!– που τον κυνηγούσαν αρχές και παράνομοι και την γλίτωσε με την ελάχιστη ποινή γιατί τους κάρφωσε όλους κι από τότε μονάχα με συνοδεία βγαίνει έξω και αν τύχει!
Βλάσης: Ρε ήταν μεγάλη μπίζνα, και βέβαια δεν είναι έτσι, απλά έκανα πιο ανάλαφρα τα πράγματα, έκανα ζόρικα μείγματα και δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι κανείς αν δεν ήταν αυτός ο βλαμμένος ο μπατσομαφιόζος που μέσα στην μαστούρα του πήρε μπαλόνι αντί για καπότα, πήδηξε την γκόμενα του υπαρχηγού κι όταν αυτή έμεινε έγκυος ο άντρας της ήθελε να την σκοτώσει επειδή, υπολογίζοντας τις μέρες, πήρε χαμπάρι ότι ήταν στο άλλο ημισφαίριο σε ειδική αποστολή από αυτό όταν έγινε η σύλληψη του τέκνου. Αγρίεψε κι ο αρχηγός, καθάρισε τον υπαρχηγό. Κι έτσι με ψάξανε οι πάντες. Τι είχα κάνει εγώ; Σε κάθε συσκευασία αντί για δύο προφυλακτικά έβαζα δύο μπαλόνια που όταν το φούσκωνες έγραφε το μότο μου, «έλα μάνα μου σε μένα να σε κάνω καυτή γαρδένια» κι έμεναν κι άλλα δύο να τα χρησιμοποιούν, έκανα χιούμορ κι έβγαζα ένα φράγκο παραπάνω. Ρε να φανταστείτε είχα γίνει σύνθημα παγκοσμίως μέχρι που...
Στέλιος: Λοιπόν που λες ο κύριος από δω, καινούργιε, εσύ να μ' ακούς όταν σου μιλάω και να μην γελάς, ντάξει; Βγάζει το χαρτζιλίκι του κάνοντας την πλάκα του με τους πελάτες στις χαλαρές μέρες, γιατί με το μπούρου μπούρου τούς ζαλίζει και τους τα παίρνει χαβαλεδιάρικα και μετά την κοπανά για μια εβδομάδα. Αλλά όταν δουλεύει αυτός οι παραγγελίες πάνε ανάποδα. Όπου γράφει τζατζίκι εννοεί ταραμά κι όπου γράφει σουβλάκι σημαίνει μπριζόλα. Δεν καταλαβαίνει από το μεθύσι του τι του παραγγέλνουν και τι γράφει. Πάντως όπως σε κόβω εσένα για μάγειρα δεν σε κάνω. Τα χέρια σου δεν είναι καμμένα και το βλέμμα σου δεν γυαλίζει. Για ράφτρα μπορεί, άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων ζαχαροπλάστη. Βλάση, αυτός δεν νομίζω πως είναι μάγειρας. Αν ήτανε δεν θα πήγαινε λάντσα, θα 'ρχότανε μπροστά. Μίλα ρε! Είσαι μάγειρας; Λέγε ρε, είσαι; Μίλα! Αμόλησε το παραμύθι. Το μούτρο σου για λουλουδού σε κωλάδικο μου κάνει τζιτζιφιόγκιε!
Βλάσης: Στέλιο κόψ' το, τον χρειαζόμαστε. Το παιδί είναι καλός. Το 'δα γω απάνω, μας έχουν φύγει τρεις σ' ένα μήνα, μαααζέεεεεψου, ποιος θα βγάλει τη δουλειά παλιομαστούρα; Εεεε, βάλ' το το νιονιό σου να δουλέψει λιγουλάκι. Μην μας την χαλάς
Μπάμπης: Συγγνώμη αλλά η κυρία Τούλα μου 'πε να πάω πίσω, να πλύνω πιάτα επειδή έφυγε ο...
Στέλιος: Κααααλά, κααααααλά, καλά. Πήγαινε να δούμε πώς κάνεις λάντζα και τα λέμε αργότερα.
Μπάμπης: Βλάσση όλα καλά με τον Στέλιο; Θα μείνω ή θα φύγω; Αυτός δεν αποφασίζει;
Βλάσης: Σσσσσσσσουτ. Μην μιλάς βροντερά, έχει δυνατή ακοή, πάμε πίσω στην αποθήκη. Σσσστ. Λοιπόν, σε κόβω καλό παλικάρι, καθαρό κι εργατικό. Ο Στέλιος έχει τις στραβές του γιατί τον γλωσσόφαγαν με μάγια. Κι από τότε δεν πάει καλά. Άσε που έχει να πάει με γυναίκα 10 χρόνια.
Μπάμπης:Δηλαδή;
Βλάσης: Βρήκαμε έξω από την πόρτα του σπιτιού του, όταν την κοπάνησε η Ρούλα με τον σερβιτόρο του μαγαζιού του, ποδαράκια νυχτερίδας, κεφάλι φιδιού, δυο τούφες απ' τα μαλλιά του, μια ανδρική κούκλα καρφωμένη στα γεννητικά όργανα κι ένα σημείωμα. Την κατάρα μου να 'χεις αγάμητος για πάντα να μείνεις. Ήταν κόλπα μιας πουτάνας, κανονικής πουτάνας, που της είχε υποσχεθεί ότι θα την παντρευτεί ενώ ήταν παντρεμένος με την Ρούλα. Ε, φυσικά και δεν κράτησε την υπόσχεσή του κι αυτή έστειλε τον αδελφούλη μου σε βίντεο στην αξιαγάπητη σύζυγό του να κάνει όργια με τρεις, μέσα σε αυτές και η λεγάμενη. Η Ρούλα δεν του 'πε τίποτα, συμφεροντολόγα όπως ήταν τα βρήκε με τον αρχισερβιτόρο, τον κλέβανε κανονικά τον Στέλιο για ένα χρόνο και στο τέλος με την σειρά της τον εκδικήθηκε κι αυτή. Τον κατήγγειλε στην εφορία για φοροδιαφυγή και κατέθεσε τις αποδείξεις που μάζευε αυτή ενώ τον έκλεβε.
Μπάμπης: Ορίστε; Δεν το έπιασα.
Βλάσης: Λοιπόν, η Ρούλα έκλεβε τον Στέλιο και δεν τα χτύπαγε στη μηχανή και μετά κατάγγειλε πως αυτός έκλεβε την εφορία, αφού στο δικό του όνομα ήταν το μαγαζί. Το 'πιασες; Ο Στέλιος έχασε το μαγαζί, όποιες οικονομίες του είχαν μείνει, τα μπουρδέλα να είναι καλά και τα μηχανάκια, και μπήκε στην ψειρού για ένα χρόνο. Κι από τότε πίνει, πίνει, ρουφάει και πίνει.
Μονόλογος Στέλιου:
Φέρτε μου να πιω τον Νείλο και τον Βόσπορο μαζί
η πουτάνα που γαμούσα μου ξηγήθηκε στραβή
κι από τότε το πουλί μου δεν λαλάει ούτε στιγμή
στην κατάθλιψη έχει πέσει, μαραζώνει από ντροπή
Φέρτε μου να πιω τα δάση
και τα χόρτα της βοσκής
τις σβουνιές αλόγων, χοίρων
και τα φύκια κάθε θάλασσας πικρής
Φέρτε, φέρτε ξαναφέρτε, έχω μπάκα
μια μαύρη τρύπα στην ψυχή
με φουγάρο για ντουμάνια
να γουστάρουν τα διαόλια
με τα γλέντια της ανάποδης ζωής.
Δ
Αφηγητής:
Τίποτα δεν πάει χαμένο
όσο κι αν συχνά τα πράγματα
φαίνονται δίχως νόημα.
Όποτε σιγοτραγουδώ τη ζωή μου όλη
–γεια σου Άκη–
είναι για να χαθώ στο χάος
έτσι ώστε ν' αναβαπτιστώ.
Πολλές φορές επανέλαβα τα ίδια σφάλματα
μα δεν μετάνιωσα ποτέ
κι όταν στην άκρη του γκρεμού περπατούσα
δεν έκανα το μοιραίο λάθος
να σπρώξω τον άλλο
για να σωθώ.
Δεν λιγοψύχησα όταν οι άλλοι
κατέρρεαν
και δεν φοβήθηκα να χάσω το κάθε τι
για την ελευθερία και το αυτεξούσιό μου.
Μα πάνω απ' όλα για να είμαι
θέλω δρόμους
κρυφούς και φανερούς
φωτεινούς, σκοτεινούς, γεμάτους σκιές
περίεργες κι αλλόκοτες, χαμένες και τυφλές
Εντούτοις όλα συντελούνται υπόγεια
κι ό,τι φανερώνεται δεν το κατανοούμε
αν δεν υπονοούμε συνειδητά
Όταν το ίδια σφάλμα γίνεται
Έχει τον λόγο του
Είναι σαν μια κηδεία
Που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο
Νεκρό
Που δεν θέλει να κουλάρει στον τάφο
Όταν ξανά και ξανά
Στον ίδιο λάκκο
Τρώω τα μούτρα μου
Τα αίματα μου ζητάνε
Για την ίδια αιτία να τρέξουν
Το χώμα να ποτίσουν
Και τα λουλούδια ξανά
Στο ίδιο σημείο ν' ανθίσουν
Αν όλα βαίναν καλώς
Η ζωή θα ήταν το μείζων
Ψέμα
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Giovanni Giacometti (Still life on a chair, 1927)
Το θεατρικό του Γιάννη Σμίχελη Δάφνες του Δαφνιού δημοσιεύθηκε στο koukidaki από τον Αύγουστο του 2023, κάθε Πέμπτη, σε δεκαοχτώ μέρη. Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ. Συνεχίζεται εδώ.
