Ενδέχεται να έχετε γνωρίσει την πένα του Θεοδόση Παπαδημητρόπουλου μέσα από προηγούμενα έργα του ή έστω μέσω ετούτων των ηλεκτρονικών σελίδων όπου –από καιρό σε καιρό– έχουν παρουσιαστεί διάφορα δικά του πονήματα. Ενδεικτικά θα ενθυμίσω τη μεταγραφή και ανάλυση του Οιδίπους Τυράννου, την Κατάβασις, τους Δεκαπεντασύλλαβους ή το Προς εαυτούς ενώ συνεχώς εμφανίζει μια ανήσυχη και διερευνητική «ματιά» που, παράλληλα με τη δημιουργικότητά του, τον οδηγεί σε νέα «μονοπάτια» γραφής, έκφρασης και δημιουργίας, όπως συνέβη στο βιβλίο του Φωτολογεία –για το οποίο και θα επανέλθω στη συνέχεια καθώς συνδέεται με το προκείμενο αν και εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Ο κύριος Παπαδημητρόπουλος, λοιπόν, εξέδωσε το νέο του βιβλίο, το διήγημα Αδιακόπως, που θα το βρείτε –και αυτό όπως και όλα τα δικά του έργα– στις εκδόσεις του.
Το πρώτο στοιχείο, που θα βρει κανείς διαβάζοντας, αφορά την ευθυμογραφική του διάθεση, η οποία στηρίζεται από ένα καλής ποιότητας κι ωραίο χιούμορ, έτοιμο να σου χαράξει χαμόγελα και να μεταφέρει όλες τις λεπτές αποχρώσεις από το παρασκήνιο. Το οποίο παρασκήνιο σχετίζεται με τη λεγόμενη δεύτερη ανάγνωση ή με αυτό που εννοούμε όταν μιλάμε για «μήνυμα», δηλαδή ό,τι υπάρχει πίσω από τις γραμμές, όπου ανάγεται ή αποσκοπεί κ.ο.κ.
Όλα ξεκινούν σε ένα ελληνικό νησί –στη Σαντορίνη συγκεκριμένα– όπου η τοπογραφία, η θάλασσα κι ο ήλιος έχουν συμβάλει ώστε το μέρος να φιγουράρει ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών. Ένα παγκόσμιο must-see δηλαδή όπως και πάμπολλα άλλα μέρη της χώρας, για να μην πούμε όπως ολόκληρη η χώρα. Σε μια κουζίνα του νησιού, μια καλοκαιρινή ημέρα κατά τη διάρκεια μιας τυπικής εργασιακής ρουτίνας, που αποσκοπεί –όπως και ό,τι συμβαίνει πάνω στο νησί– στην εξυπηρέτηση των επισκεπτών-ξένων, κάτι πάει λίγο στραβά και γίνεται η έκρηξη. Το Προοίμιον μπορείτε να το διαβάσετε και εδώ. Από κει και πέρα όλα προχωρούν ευφάνταστα, απρόοπτα και άκρως διασκεδαστικά.
Η τουριστική εικόνα της χώρας κινδυνεύει να σπιλωθεί ανεπανόρθωτα.
Το βιβλίο αποτελεί μια σάτιρα της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας και αποτελείται αφενός από μία χιουμοριστική ιστορία και αφετέρου από το έντονο σχόλιο του συγγραφέα με τον καυστικό του λόγο να φωτίζεται εύγλωττα πίσω από τις αράδες. Το σκεπτόμενο κείμενο, ο πνευματώδης λόγος και η φρέσκια ματιά μαζί με τα ποικίλα είδη γραφής και τον παλμό δομούν ένα σύγγραμμα ικανό να κερδίσει και τον πιο απαιτητικό φιλαναγνώστη.
Είναι εμφανές πως αυτό το βιβλίο δεν δημιουργήθηκε μόνο για να διασκεδάσει, θέλει και πρέπει να προβληματίσει μαζί. Μια λεπτή –ή και χοντρή– ειρωνεία διατρέχει στις σελίδες κερδίζοντας τις εντυπώσεις ενώ οι ήρωες έχουν καρτουνίστικες προσωπικότητες και μια γραφικότητα, λες και βγήκαν κατευθείαν από ένα καλό graphic novel ή μία επιθεώρηση.
Άλυσος αρμοδίων ανευθύνων αναζητεί υπεύθυνον.Έτσι, ο λαός ζούσε τα χειρότερα και τον έπειθαν, καταπώς ήταν αμόρφωτος και δεμένος στην ανάγκη, πως ζούσε τα καλύτερα.
Η πλοκή στήνεται γύρω από έναν ανεμιστήρα· μπορείς όμως να αντικαταστήσεις τον ανεμιστήρα με πολλά άλλα πράγματα –υλικά αλλά και άυλα– έχοντας σε κάθε περίπτωση ένα (το ίδιο) συστημικό μοντέλο που λειτουργεί/σκέφτεται/αντιδρά με έναν (αυτόν τον) τρόπο αφού: είτε δεν γνωρίζει άλλον, είτε αρνείται να λειτουργήσει διαφορετικά επειδή δεν βολεύει/συμφέρει αλλιώς, είτε (χειρότερα) επειδή λειτουργεί μηχανικά κι αυτοματοποιημένα χωρίς έτερη σκέψη/φωνή (by the book· έχουν αυτή την έκφραση οι Άγγλοι που συνδυάζει το βιβλίο με το κατεστημένο).
Χρονικά, η αφήγηση, τοποθετείται σε ένα κοντινό μέλλον ή σε ένα εναλλακτικό παρόν (πάντα σε ό,τι αφορά τον ελλαδικό χώρο) όμως τα κοινωνικά σχήματα που συναντάμε και οι παθογένειες ισχύουν διαχρονικά κι αέναα. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε την πολύπλοκη σκέψη εναντίον της απλής λογικής, το εξιλαστήριο θύμα κ.π.ά. Όμως, παρατηρούμε και ένα ακριβές και έντονο σχόλιο για την τεχνητή νοημοσύνη που έρχεται (ήρθε) να κυριαρχήσει σε πολλούς τομείς (παντού).
Πλέον η Κυβέρνηση προστατεύει τις ελευθερίες ως πρώτη ελευθερώτρια.
Σε αυτό το βιβλίο ξανασυναντάμε και την ιδιαίτερη γραμματοσειρά με την οποία εκδόθηκε το Φωτολογεία. Πρόκειται για εναλλακτικό τύπωμα που μιμείται τα χειρόγραφα της Μακεδονικής Αναγέννησης και συνδέει το παρόν κείμενο με αυτό το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο ενώ ο Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος, αναφερόμενος σχετικά, είχε πει πως η αναγνωστική δυσκολία είναι συνειδητή επιδίωξη. Σε παρόμοιο στιλ, έχουμε και την τελευταία σελίδα όπου αναγνωρίζουμε ένα απόσπασμα κώδικα c++, δηλαδή της γλώσσας στοιχείων που αποτελούν μία ηλεκτρονική έκδοση. Εδώ ακριβώς βλέπεις το διαχρονικό του θέματος: την πιο πρόσφατη «γλώσσα» που δομήσαμε ως έμβια όντα γραμμένη όμως με μία τόσο παλιακή (;) μορφή που τονίζει το συνεχές διάχρονο.
Μην μπορώντας να πω περισσότερα (καλύτερα να το ανακαλύψει κανείς μόνος του το πόνημα) θα κλείσω με την ευχή να συναντάμε περισσότερα αντισυμβατικά έργα γραμμένα όμως από γραφίδες που έχουν μελετήσει τη γλώσσα σε βάθος κι έχουν το υπόβαθρο για να «απλωθούν» σε νέες νόρμες, ιδέες, προτάσεις...
Βάλτε το στη λίστα και απολαύστε το, σε πρώτη φάση. Μετά αναλογιστείτε τον σκοπό του, το μήνυμά του και στο τέλος πώς μπορεί να συνεχίσει αυτός ο κόσμος. Στα πιο πεζά, ανακαλύψτε όλα τα κειμενικά του είδη όπως και τα (λεξο-)παίγνιά του.
Μεγάλο ναι!
