Διαβάζοντας τον τίτλο και παρατηρώντας τον όγκο του, το «Περιστέρια από πέτρα» της Μαργαρίτας Κοντού, ενδεχομένως να σου δώσει την εντύπωση πως πρόκειται για μια ποιητική συλλογή. Αυτό τουλάχιστον μου δημιουργήθηκε προσωπικά στην αρχή.
Γιατί δίχως άλλο, ο τίτλος αναδεικνύει αυθόρμητα ποιητικές εικόνες. Παρομοιάζοντας κυρίως τα όνειρά μας με περιστέρια φτιαγμένα από πέτρα. Που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ελεύθερα. Πραγματοποιώντας έτσι μια προσωπική επιθυμία.
Ωστόσο, αρκεί να παρατηρήσεις καλύτερα το εξώφυλλο, για ν' ανακαλύψεις πως κάτω απ' τον τίτλο αναγράφεται η λέξη διηγήματα. Και ανατρέχοντας έπειτα στο οπισθόφυλλο, συναντάς μια συνοπτική, μα περιεκτική, αναφορά σ' αυτά που περιέχονται στις 82 σελίδες του. Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με μία συλλογή 24 διηγημάτων της συγγραφέως Μαργαρίτας Κοντού.
Όμως πριν προχωρήσουμε, ελάτε να μοιραστούμε πρώτα κάποια βιογραφικά στοιχεία της δημιουργού. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα των Εκδόσεων Βακχικόν, κατάγεται απ' τη Μύκονο, μα η μόνιμη κατοικία της βρίσκεται στο Χαϊδάρι. Έχει εργαστεί στον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο του Πανεπιστημίου Αθηνών, εκτελώντας χρέη Διοικητικού Υπαλλήλου. Επίσης, παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής τόσο στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου όσο και στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Τα άρθρα και τα ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες, περιοδικά, όπως και διαδικτυακά.
Ακόμη, έλαβε τιμητικά βραβεία και επαίνους σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς απ' τους δήμους Χαϊδαρίου και Μυκόνου για το σύνολο του έργου της. Επίσης, ήταν μαθήτρια του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού, ενώ πίνακές της έχουν εκτεθεί τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές εκθέσεις. Πρέπει επίσης να προσθέσουμε πως έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα λογοτεχνικών βιβλίων, κάρτες, λευκώματα, όπως και ημερολόγια.
Αποτελεί μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Και από το 2011 είναι συντονίστρια στις Λέσχες Ανάγνωσης Χαϊδαρίου και Νέας Φιλαδέλφειας. Στη λογοτεχνική της διαδρομή έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές. Η τελευταία έχει τίτλο Αμμοθίνες (εκδόσεις Βακχικόν, 2020). Το βιβλίο που εξετάζουμε στο παρόν άρθρο, το «Περιστέρια από πέτρα», αποτελεί την πρώτη συλλογή της η οποία απαρτίζεται από διηγήματα.
Συνεχίζοντας τώρα σχετικά με την ανάγνωση του βιβλίου «Περιστέρια από πέτρα», συναντούμε αρχικά το αλληγορικό διήγημα με τίτλο «Διάκριση». Εδώ, η πένα της συγγραφέως μάς μεταφέρει σε μια ιδεατή, ηθική και πανέμορφη πόλη. Ένα μέρος ωστόσο, όπου η μέρα της ξεκινά με άσχημα νέα: Η θαυματουργή «μαύρη τουλίπα αρρώστησε!». Και ως μαύρη τουλίπα, εξισώστε το όνομα του κύκνου που φροντίζει για την καλοτυχία των κατοίκων.
Ωστόσο, με την αρρώστια του, αρχίζει συγχρόνως να καταρρέει ολόγυρα και η έννοια της ηθικής. Κι εκεί κάπου συγχέεται από τους πολίτες η διάκριση του καλού και του κακού. Για να αποφευχθούν ωστόσο περισσότερα προβλήματα, οι άνθρωποι αποφασίζουν να καταφύγουν σε ένα δημοψήφισμα, στο οποίο να προσφέρονται άμεσες λύσεις για τη ζωή της μαύρης τουλίπας. Η ύπαρξη της οποίας στην τελική, αντιπροσωπεύει ό,τι εμείς οι ίδιοι θεωρούμε πως έχει πραγματική αξία στη ζωή μας...
Στη συνέχεια, θα σας μεταφέρω ενδεικτικά την πλοκή ακόμη τριών διηγημάτων αφήνοντάς σας να βιώσετε απερίσπαστοι τα υπόλοιπα, εφόσον φτάσει στα χέρια σας το συγκεκριμένο έργο.
Στις επόμενες δύο ιστορίες που θα ασχοληθούμε, έχουν τίτλους «ΑΝΚΑ (1)» και «ΑΝΚΑ (2)». Σε αυτές, συναντούμε το πριν και το μετά μιας ιδιαίτερης συνάντησης. Στο πρώτο μέρος, γινόμαστε μάρτυρες ενός ευγενικού και διστακτικού ζωγράφου. Στο δεύτερο, μας περιγράφονται όλα όσα συνέβησαν έπειτα από την καλύτερη γνωριμία με το μοντέλο του. Την Άνκα. Για την οποία δεν θα αναφέρω περισσότερα στοιχεία σχετικά με την ταυτότητα και την ιδιότητά της. Στις αποκαλύψεις αυτές προβαίνει κλιμακωτά η συγγραφέας, προσδίδοντας μια αίσθηση ανατροπής.
Στο τελευταίο διήγημα που επέλεξα να σας παρουσιάσω, λέγεται «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΟΝΕΙΡΟΥ». Στο συγκεκριμένο κείμενο μεταφερόμαστε στο μέλλον. Στο έτος 2122. Εκεί όπου το ευδόκιμο όριο ζωής φτάνει τουλάχιστον μέχρι τα 150 έτη. Τα πάντα τριγύρω έχουν εξελιχθεί. Όπως και η ποιότητα ζωής, η οποία έχει ανεβεί αρκετά επίπεδα. Ωστόσο, «όσο όμως αναπτύχθηκε η τεχνογνωσία τόσο μειωθήκαν οι συγκινησιακές καταστάσεις, γιατί πίσω απ' τα συναισθήματα κρύβονται σκέψεις και σκοποί». Κι όπως γίνεται κατανοητό, στη συγκεκριμένη κοινωνία προκύπτει έλλειψη ενσυναίσθησης. Γι' αυτό και ο πρωταγωνιστής μας συστήνεται ως εξής: «Εγώ, ο κύριος Δ.Σ., είμαι επισήμως Δωρητής Συναισθημάτων» (σ. 58). Στην ροή του διηγήματος, γίνεται κατανοητό πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα διαχρονικό πρόβλημα της ανθρωπότητας. Που όσο εξελιγμένη κι αν είναι η κοινωνία, στον βωμό του εκσυγχρονισμού θυσιάζεται συχνά η ηθική, η φιλία, ο σεβασμός και η έγνοια για τον συνάνθρωπο.
Ολοκληρώνοντας το βιβλίο, νιώθω τελικά πως ο τίτλος ανταποκρίνεται κατάλληλα στο περιεχόμενό του. Οι μικρές ιστορίες απ' τις οποίες απαρτίζεται, έχουν τον τρόπο τους για να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Προσωπικά, το άφησα από τα χέρια μου μονάχα όταν έφτασα στη τελευταία σελίδα.
Σας εύχομαι να έχετε πάντοτε όμορφα αναγνωστικά ταξίδια!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
