Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στις σελίδες του βιβλίου «Παραλήρημα», οφείλω να σας εκμυστηρευτώ το εξής: Ο συγγραφέας του, ο κύριος Γιώργος Κωνσταντίνου, ήταν από πάντοτε ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς! Μόλις προμηθεύτηκα λοιπόν το βιβλίο του, το ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου ήταν μονάχα ένα: Είναι άραγε εξίσου καλός συγγραφέας όσο και ηθοποιός;
Με γνώμονα λοιπόν αυτό, άρχισα την ανάγνωσή του κάποιο απόγευμα σε μια παραλία της Καβάλας. Και η αλήθεια είναι πως με απορρόφησε τόσο, που χρειάστηκα δύο ώρες για να ολοκληρώσω την ανάγνωσή του.
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο καταλαβαίνουμε αμέσως τις αιτίες της δημιουργίας του βιβλίου, μα και τους απώτερους σκοπούς του συγγραφέα. Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από εκεί. Όπως αναφέρει: «Αυτό το βιβλίο κάθε άλλο παρά φιλοσοφικό είναι. Αντίθετα, είναι μια κραυγή που πλανάται αιώνια.».
Από τις πρώτες ακόμη σελίδες συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για ένα δοκίμιο το οποίο διατηρεί έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Ο συγγραφέας του καταφέρνει να συνομιλεί μαζί μας, μέσα και πίσω από τις λέξεις. Κάνοντάς μας να νιώθουμε σαν δικοί του άνθρωποι, στους οποίους εμπιστεύεται τις βαθύτερες σκέψεις του και τους αυθόρμητους προβληματισμούς του.
Με αυτούς τους προβληματισμούς άλλωστε ξεκινά και το βιβλίο με το «Σημείωμα του συγγραφέα» στην ένατη σελίδα. Και ειδικότερα στη 10η αναφέρει: «Γιατί υπήρξαμε σ' αυτόν τον πλανήτη, ποιος ήταν ο προορισμός μας, γιατί έπρεπε να υπάρχουμε αφού μόνο κακό σπείραμε και θερίσαμε χάος;».
Στα κεφάλαια που ακολουθούν, ο κύριος Κωνσταντίνου, θέτει κοινωνικά ερωτήματα, τα οποία και επιχειρεί να τα απαντήσει μόνος του. Με βάση πάντοτε, τα προσωπικά του βιώματα.
Καταπιάνεται με τον εκφοβισμό. Με την Ελλάδα των αρχαίων φιλοσόφων αλλά και τη χώρα που δεν αναγνωρίζει πια. Την ελευθερία και τη Δημοκρατία που χρησιμοποιείται κατά εγωιστική βούληση. Ασχολείται επίσης και με την ισότητα των φύλων, με το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» που συχνά πυκνά ακούμε ή ακόμη και λέμε.
Κι επίσης, εξετάζει ένα φλέγον θέμα. Το τι ακριβώς είναι η ζωή. Αν την κυνηγάμε ή μας κυνηγάει.
Ο συγγραφέας κάνει επίσης νύξη για τον ύπνο του δικαίου και του άδικου.
Χρησιμοποιώντας πάντοτε παραδείγματα της καθημερινότητάς μας. Αυτής που εμπεριέχει τις αληθινές ιστορίες του περίγυρού μας. Αλλά και τις επίπλαστες, που κάποιες φορές παρακολουθούμε διαστρεβλωμένες από κάποια τηλεοπτικά κανάλια.
Και όσο συνεχίζουμε την ανάγνωση, τόσο τα ερωτήματα που μας θέτει, πληθαίνουν: «Τι σόι πράγμα είναι η εξουσία;».
Κι έπειτα προχωρά σε μια ειρωνική διαπίστωση. Πως ο πιο αντιπαθητικός άνθρωπος είναι αυτός που λέει αλήθεια. Ο ψεύτης είναι πάντοτε αξιαγάπητος.
Κι ακόμη, πως «Δυο μόνο ζωγραφιές υπάρχουν χαραγμένες από την προαιώνια ύπαρξή μας. Η χαρά και η λύπη. Το γέλιο και το κλάμα.» (σ. 116)
Παράλληλα, ανάμεσα στις σκέψεις-διαπιστώσεις του, συναντούμε κι από κάποιο ομοιοκατάληκτο ποίημά του.
Σε κάποιες σελίδες μάλιστα, θα διαβάσετε και μερικά έντονα μαύρα γράμματα. Πρόκειται για λέξεις που φωνάζουν τη δική τους αλήθεια. Προσδοκώντας να τις αφήσετε να σας την εκμυστηρευτούν.
Και το απόσταγμα όλων όσων περιλαμβάνονται σε τούτο το έργο, πιστεύω πως αποδίδονται με τις λέξεις που συνάντησα στη σελίδα 51: «Η αλήθεια βγαίνει μόνο σε παραλήρημα.».
Πριν ολοκληρώσουμε όμως το ταξίδι μας, ελάτε να μάθουμε και μερικά βιογραφικά στοιχεία για τον δημιουργό του βιβλίου «Παραλήρημα». Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα από μητέρα και πατέρα οι οποίοι ήταν καλλιτέχνες της οπερέτας. Ο ίδιος σπούδασε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Παράλληλα με τις σπουδές του, πήρε μέρος σε αρκετές σημαντικές παραστάσεις. Κατόπιν, συμμετείχε επίσης και σε πολλά έργα, όπως Η χαρτοπαίχτρα, Γεύση από μέλι, Άννα Κλάιμπερ και Οδός Ονείρων. Το 1962 συμμετείχε σε περιοδεία του θιάσου της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στη συνέχεια, βρέθηκε στο θέατρο Κοτοπούλη με την Αλίκη, στο έργο Κλεοπάτρα και στα Χτυποκάρδια στο θρανίο του Σακελλάριου. Ένα έργο το οποίο τον καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή. Έγινε επίσης θιασάρχης. Στη δεκαετία '60 - '70 έκανε τις ταινίες Η γυνή να φοβείται τον άντρα, Ξύπνα Βασίλη, Καλώς ήρθε το δολάριο, Γάμος αλά ελληνικά κ.ά. Στο '70 ξεκίνησε τις τηλεοπτικές σειρές Έτσι είναι η ζωή και Άσε τον κόσμο να γελάσει. Υπηρέτησε μάλιστα το θέατρο και με δικά του έργα, όπως το Ο φανταστικός κόσμος του Μακρυπόδη και Οι λόρδοι της λόρδας. Ακόμη, έγραψε τον Πολίτη Γ' κατηγορίας, τον Επαναστάτη χωρίς αστεία και την επιθεώρηση Οι τελευταίοι πασοκράτορες. Η τελευταία δική του ταινία είναι η The Κόπανοι. Συνεχίζοντας με το θέατρο, συμμετείχε επίσης και στις εξής παραστάσεις: Υποδυόμενος τον Γιάννη Αγιάννη στους Άθλιους, στον Επιθεωρητή του Γκόγκολ, στο ART της Γιασμίνας Ρεζά, στο Τα λέμε του Λάκη Λαζόπουλου, στον Αμπιγιέρ του Ronald Harwood και στον Κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου. Τελευταία του ταινία ήταν το Αν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Τελευταίες του παραστάσεις: Το σώσε, Άμλετ ο Β' και Τσάρλι Τσάπλιν σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Το δικό μας σινεμά των Ρέπα-Παπαθανασίου, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια κ.ά.
Εφόσον έχετε διαβάσει το βιβλίο «Παραλήρημα», θα χαρώ πολύ να διαβάσω και τις δικές σας εντυπώσεις!
Σας εύχομαι πάντα όμορφα αναγνωστικά ταξίδια.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
