Σκοτεινό βιβλίο. Ατμοσφαιρικό και αισθαντικό. Γεμάτο εντάσεις, ψυχολογικές προεκτάσεις και ψυχογραφήματα. Η Εύα Καραδημήτρη υπογράφει την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που βιώνει μια τραγική καθημερινότητα γεμάτη από ουσίες, αδιέξοδα, τοξικότητα, ανώφελες ως και καταστροφικές στιγμές. Η φωλιά της αλεπούς είναι η ιστορία της και κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική.
Με δυο λόγια, η Κριστίνα βλέπει τη ζωή της να χάνεται από τα ναρκωτικά και το αφιλόξενο περιβάλλον του σπιτιού της μετά το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στον αδερφό της. Ζει με τη μητέρα της αλλά μόνο αρμονική και φυσιολογική δεν είναι η σχέση τους. Τα πάντα ανατρέπονται ξανά όταν δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα που της αποκαλύπτει τον πιθανό δολοφόνο του αδερφού της κι εκείνη αποφασίζει να το ψάξει. Αναζητώντας τις απαντήσεις της γνωρίζει μία άλλη, επίσης προβληματική, οικογένεια, όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν το παιδί τους απαγάγεται και λόγω μιας σειράς άλλων, παράδοξων, δολοφονιών.
Ο υπαστυνόμος Χερνάντες και ο επιθεωρητής Μπάριος καλούνται να βρουν τι απέγινε το παιδί και να δώσουν τις απαντήσεις στο όλο μυστήριο, δηλαδή να ανακαλύψουν και να αφοπλίσουν την «αλεπού».
Είμαι μικρή, ατελής και κυρίως ελαττωματική...
Πρόκειται για αξιόλογο κοινωνικό και ψυχολογικό θρίλερ που διαβάζεται με ενδιαφέρον και θίγει μια σειρά από οικογενειακά δράματα, δηλαδή προβλήματα και καταστάσεις. Ουσίες, απιστία, κακοποίηση, αυτισμός είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που πραγματεύεται η μυθοπλασία ενώ στο ψυχολογικό κομμάτι θα συναντήσουμε ψυχικά νοσήματα, αρρώστιες του μυαλού, διαταραχές, διαστροφές και άλλα. Από τη μέση και μετά θα υπερισχύσει το αστυνομικό στοιχείο καθώς λίγο λίγο θα βγαίνουν στο φως οι αθέατες πτυχές και όλα εκείνα που κρύφτηκαν επιμελώς.
Στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει από μοναξιά· από σχέσεις υποφέρουμε.
Τα πρωτοπρόσωπα εδάφια δομούν μια αμεσότητα και οικειότητα με τους ήρωες και κυρίως με τη βασική ηρωίδα. Η επιλογή αυτή επιτρέπει στον αναγνώστη να «δει» από όλες τις πλευρές, να κοιτάξει δηλαδή καθενός τη μεριά και να ενισχύσει την αίσθηση της μαρτυρίας. Μέσω αυτών των μηχανισμών δημιουργείται συμπάθεια για την Κριστίνα που καταλήγεις να τη συμπονάς ταυτιζόμενος μαζί της.
Παρήγορος που είναι ο πόνος όταν αγαπάς!Όσοι περπατήσαμε στο σκοτάδι, δεν φοβόμαστε τον πόνο...
Όσο κορυφώνεται το θριλερικό στοιχείο τόσο αυξάνει η αγωνία για την τύχη των χαρακτήρων, δηλαδή όσων είναι ακόμα ζωντανοί. Οι σκηνές είναι έντονες, τα πρόσωπα τραγικά, η φόρτιση μεγάλη –αλλά και η συγκίνηση!–, οι παθογένειες πάντα παρούσες και οι ψυχολογικές προεκτάσεις. Σε όλη την έκταση ξεχωρίζουν οι λέξεις «βρόμικο» και «κόκκινο»· όπως είναι και το αίμα που κατέχει εξέχουσα θέση στα τεκταινόμενα. Ναι, υπάρχει σπλάτερ καθώς είναι αναπόφευκτο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τόση βία.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ματωμένο κουβάρι σάρκας, τον ανατριχιαστικό ψυχασθενή αλλά και μία εντυπωσιακή φράση για την ώρα της αντίστροφης γέννας!
Ο πόνος του κορμιού και ο πόνος της ψυχής έρχονται μοιραία κι αναπόφευκτα στο προσκήνιο σε μία αέναη αντιδιαστολή.
Πόσο βαθιά πρέπει να «κολυμπήσει» κανείς για να βρει τον εαυτό του, το φως (του); Μοιάζει με το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα, δηλαδή πόσο πρέπει να καταδυθεί κανείς ώστε να αναγεννηθεί στο οποίο η απάντηση είναι: ως τον πάτο. Ε, τότε, κρατήστε αυτό κατά νου κι ακολουθήστε την ηρωίδα αυτή –και κάθε άλλο χαρακτήρα του μυθιστορήματος καθώς βρίθει από ιδιαίτερες προσωπικότητες– και θα λάβετε και την απάντηση στο επόμενο καίριο ερώτημα. Θα τα καταφέρει; Υπάρχει έξοδος; Υπάρχει δικαίωση, σωτηρία, αύριο; Ή από ένα σημείο και μετά είσαι απλά καταδικασμένος (σε λάθη, πάθη, σκοτάδια, ψυχασθένειες...);
Αξίζει!