Αχ! Αυτό το βιβλίο είναι όντως ένας έρωτας φωτιά! Ξεκινάς την ανάγνωση και παγιδεύεσαι μέσα του· σε αυτή τη μικρή φλόγα που ανάβει καθώς σιγά σιγά γνωρίζεις τους ήρωες και έρχεσαι σε επαφή με τους χαρακτήρες και τον αξιολάτρευτο κόσμο τους. Τότε η φλόγα ολοένα και δυναμώνει και δεν θες να το αφήσεις για κανέναν λόγο. Η συγγραφέας δημιουργεί υπέροχες εικόνες στο μυαλό σου και ταυτόχρονα σε ταξιδεύει από την Ελλάδα στη ρομαντική Ιταλία και από κει βαθιά στις σκέψεις, στις εμπειρίες και στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ναι μεν είναι αισθηματικό, αλλά αγγίζει πολλά από τα κοινωνικά ζητήματα που μας αφορούν όλους. Άμεσα. Και μάλιστα όσο πιο άμεσα γίνεται, διότι τα κυριότερα από αυτά αγγίζουν δίχως έλεος τις ευαίσθητες και αγνές ψυχές των παιδιών μας.
Άρτεμις: Μία κοπέλα που φοβάται να εμπιστευτεί και να αγαπήσει. Τα άσχημα και επίπονα παιδικά βιώματα επανέρχονται συνεχώς στο φως και της δημιουργούν καινούργιες πληγές που ματώνουν μαζί με τις παλιές και όσο κι αν προσπαθεί να τις επουλώσει, δεν της επιτρέπουν να χαλαρώσει και ν' αφεθεί στη μαγεία του έρωτα και της αγάπης που υπάρχει σε αφθονία μέσα της –αυτή προσφέρεται άνευ όρων μονάχα στα παιδιά που μεγαλώνει και φροντίζει στα δύο οικοτροφεία που έχει ανοίξει, καλύπτοντας τις ανάγκες τους μέχρι να ενταχθούν σε κάποιο άλλο σύνολο. Μια αναπάντεχη κληρονομιά, που αρνείται κατηγορηματικά να αποδεχτεί, έρχεται να της αλλάξει ριζικά τη ζωή κάνοντάς τη να δυσανασχετεί. Όμως όσο κι αν αντιστέκεται και κουκουλώνει τα θέλω και το παρελθόν της, θα περάσουν και τα δύο μαζί μπροστά από τα μάτια της και θα την αναγκάσουν να γιατρέψει τις πληγές της (κάπου εδώ, ομολογώ ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζει κάποια γεγονότα με συγχύζει, παρότι κατανοώ ότι είναι ένας βαθιά πληγωμένος άνθρωπος).
Άδωνις: Ένας δικηγόρος που ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ένας άνδρας ώριμος και κατασταλαγμένος που έχει μάθει να μην τα παρατά. Δυναμικός, ανεξάρτητος, γελαστός, συναισθηματικός, αποφασιστικός, με χιούμορ. Αυτός ο άνδρας κινεί γη και ουρανό για να ολοκληρώσει τους στόχους του, σε όλους του τομείς της ζωής, παρά τα πολλαπλά χαστούκια που έχει φάει από τη μοίρα του. Δεν γίνεται να μην τον αγαπήσεις, δεν γίνεται να μην ταυτιστείς μαζί του, γιατί πολύ απλά αποτελεί έμπνευση για όλους μας –το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Για εμένα είναι ένας από τους λίγους ανδρικούς χαρακτήρες βιβλίων που αγάπησα κάθε εκδοχή του εαυτού του!
Άρτεμις και Άδωνις: Μία σχέση φωτιά που τη μία αργοσβήνει και την άλλη αναζωπυρώνεται απειλώντας να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά της, ακόμα και τους ίδιους! Θα τα καταφέρουν άραγε να γλιτώσουν από τους κινδύνους που καραδοκούν; Και δεν είναι λίγοι... είναι πολλοί, αν και οι πιο απειλητικοί είναι τα θαμμένα κομμάτια των εαυτών τους.
Μες στη φωτιά του έρωτά τους, ερχόμαστε αντιμέτωποι και με την αληθινή φωτιά στο Μάτι. Η συγγραφέας φροντίζει να μας υπενθυμίσει τη φρίκη που έζησαν όσοι έγιναν μάρτυρες αυτής της τραγωδίας, αλλά και όσοι παρακολουθήσαμε τον εφιάλτη μέσα από τις οθόνες μας. Για εμένα πρόκειται για μία ευφυή και απαραίτητη προσθήκη, γιατί δυστυχώς ξεχνάμε. Από τη μία χρειάζεται για να προχωρήσουμε, μα από την άλλη δεν λαμβάνουμε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να αποτρέπουμε την εκδήλωση των πυρκαγιών, που κάθε καλοκαίρι καίνε ανεξέλεγκτα τα πάντα στο πέρασμά τους, μαζί με τον συναισθηματικό μας κόσμο.
Αυτό το έργο –και ειδικά ο Άδωνις– μου υπενθύμισε πως χρειάζεται να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, και πως είναι απαραίτητο να αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας όσες φωτιές κι αν μας άναψαν ή ανάψαμε οι ίδιοι! Σας προτείνω να το διαβάσετε για να το υπενθυμίσει και σε εσάς μέσα από τις καλογραμμένες και γεμάτες συναισθήματα σελίδες του!
Αγαπημένη μου, καλωσόρισες στο koukidaki.gr! Για αρχή να σε ευχαριστήσω για αυτό το πανέμορφο μυθιστόρημα, που κυριολεκτικά με συνεπήρε και το διάβασα σε δώδεκα ώρες κάνοντας πολύ μικρά διαλείμματα. Εν συνεχεία, θα ήθελα να μας περιγράψεις τον εαυτό σου και τη συγγραφική σου ταυτότητα. Ποια είναι η Πηνελόπη και σε τι αποσκοπεί μέσα από το μοίρασμα των γραπτών της με τους αναγνώστες;
Πηνελόπη Πιατουλάκη: Καλώς σας βρήκα και ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση στο φιλόξενο site σας, που δίνει βήμα σε όλους και την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα συγγραφικά μας έργα και να έρθουμε πιο κοντά στο αναγνωστικό κοινό. Όσο για τον «Έρωτα φωτιά» και την εξαιρετικά γραμμένη άποψή σας χαίρομαι αφάνταστα που μαθαίνω πως σας άρεσε διότι είστε μια αξιόλογη συγγραφέας με καθαρή και διεισδυτική ματιά που μπορεί να κρίνει σωστά και αντικειμενικά.
Σας έρχομαι από τον Κόρφο, ένα μικρό πανέμορφο, ειδυλλιακό ψαροχώρι που σχηματίζει ένα μικρό κολπίσκο με κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά. Για εμένα που ζω προσωρινά εδώ, είναι το γαλάζιο μαργαριτάρι της Πελοποννήσου ενώ πολλοί τον χαρακτηρίζουν η Ριβιέρα της Σολυγίας.
Είμαι μια γυναίκα που της αρέσει να ταξιδεύει νοερά, να ζει πολλές και διαφορετικές ζωές και να απολαμβάνει με ένταση την αγάπη, τον έρωτα και τον πλούτο των δυνατών συναισθημάτων μέσω της φαντασίας της. Μια γυναίκα απλή που κατάφερε μέσα από τις τρικυμίες της ζωής να κρατήσει στις χούφτες της ολοζώντανο το όνειρό της πασπαλισμένο με την αστερόσκονη που έκρυβε στην ψυχή της και κυλούσε στραφταλίζοντας από τα ανοιχτά δάχτυλά της. Όπως έφευγαν ανάλαφρα οι χρυσαφένιοι κόκκοι μαζί με τα χρόνια που διαδέχονταν το ένα το άλλο εκείνη παρέμενε προσηλωμένη σε μια αόρατη κλωστή που στην άκρη της αχνοφαίνονταν μια ελπίδα. Μια απειροελάχιστη ελπίδα που της έδινε πνοή... η απέραντη λατρεία της για τη συγγραφή. Ονειροπολώντας ξέφευγα από τα δύσκολα και πετώντας στα σύννεφα χαιρόμουν την κάθε στιγμή και... μη νομίζετε πως είμαι η μοναδική που ονειροβατεί! Γιατί, όπως ίσως γνωρίζετε, οι συγγραφείς αν και είναι κοινωνικοί άνθρωποι κατά βάθος είμαστε μοναχικά πλάσματα με δυνατές τάσεις φυγής.
Στην ερώτησή σας σε τι αποσκοπώ μέσα από το μοίρασμα των γραπτών μου από τους αναγνώστες, απαντώ πως δεν λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο επειδή επιδιώκω να κερδίσω κάτι. Γράφω για εμένα, σαν να είναι μια εξομολόγησή μου στο άψυχο χαρτί που με την αχαλίνωτη φαντασία μου του δίνω ζωή. Ίσως όμως υποσυνείδητα να λαχταρώ να κεντρίσω με τα κείμενά μου το ενδιαφέρον τους και να τους δώσω τροφή για σκέψη ή όπως είναι ανθρώπινο να με γνωρίσουν καλύτερα και να με αποδεχθούν ως συγγραφέα.
Πότε και πώς άρχισες να γράφεις για πρώτη φορά;
Π.Π.: Ήμουν πολύ μικρή, δέκα ένδεκα ετών όταν συνειδητοποίησα πως μου άρεσε να κλείνομαι στον εαυτό μου και να φτιάχνω έναν δικό μου φανταστικό κόσμο όπου εκεί ήμουν η πρωταγωνίστρια σε μια πιο όμορφη, πιο δίκαιη ζωή που μου έδινε απίστευτη χαρά. Θυμάμαι πως όπου και να βρισκόμουν έγραφα σε χαρτοπετσέτες ή σε πρόχειρα χαρτάκια ποιήματα, τραγούδια και σε μικρά τετράδια διηγήματα. Μεγαλώνοντας στράφηκα σε κανονικού μεγέθους μυθιστορήματα που τα έκρυβα όμως να μην τα διαβάσει κανείς γιατί ήμουν τρομερά ανασφαλής. Μετά ήρθε ένας γάμος σε πολύ τρυφερή ηλικία, ανέλαβα υποχρεώσεις ενώ παράλληλα εργαζόμουν και επέστρεφα αργά στο σπίτι. Η σωματική κόπωση και οι ελάχιστες προσωπικές ώρες με έκαναν λίγο λίγο να αφήσω το γράψιμο και ξαναγύρισα στη νοερή συγγραφή που αυτή δεν σταμάτησε ποτέ. Αρκούσε να κλείσω για λίγο τα μάτια μου, να αφήσω τη σκέψη μου να με οδηγήσει σε τόπους μαγικούς για να γράψω τα ομορφότερα μυθιστορήματα που αναπλήρωναν όσα μου έλειπαν...
Η ζωή με τις όποιες αντιξοότητές της κύλησε σαν τρεχούμενο νερό και όταν αρρώστησα –με κρίσεις πανικού, ακολούθησε κατάθλιψη και πολύ αργότερα αγοραφοβία– ήρθα και απομονώθηκα στο εξοχικό μου μέχρι να συνέλθω. Τότε ήταν που η μοναξιά και ο αμέτρητος χρόνος που είχα στη διάθεση μου μού θύμισαν το παιδικό όνειρό μου. Αγόρασα τετράδια και έγραψα μέσα σε ελάχιστους μήνες δύο βιβλία που με βοήθησαν να ξεχάσω για λίγο τα ψυχολογικά μου... Στην προσπάθεια αναζήτησης να βρω κάποιον να μου τυπώσει λίγα τεμάχια για προσωπική χρήση ήρθα σε επαφή με έναν εκδοτικό οίκο να μάθω το κόστος και εντελώς αναπάντεχα βρέθηκα με δύο συμβόλαια στα χέρια. Όταν ξεπέρασα τις φοβερές ανασφάλειές μου –που με έκαναν να δειλιάζω να εκτεθώ δημόσια– υπέγραψα και κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα το 2020 από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Αυτή ήταν πρώτη μου εκδοτική απόπειρα που ήρθε σε μια στιγμή που χρειαζόμουν ένα κίνητρο για να προσπεράσω τραυματικά βιώματα. Ο ενθουσιασμός που ακολούθησε όταν έπιασα στα χέρια μου τα πνευματικά μου παιδιά με εμψύχωσε και ξύπνησε την παλιά αγαπημένη μου συνήθεια που ήταν να χάνομαι στις σκέψεις μου και να γράφω διαρκώς. Αντικατέστησα τα τετράδια με το Word και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά, γιατί εκτός από την ανάγκη μου να εκφράσω ελεύθερα τα όνειρα και τις ανησυχίες μου μέσω της συγγραφής, τη βρίσκω και σαν φάρμακο θαυματουργή. Ξεφεύγεις από όλα και ξεχνάς τα όποια προβλήματά σου.
Ποια είναι η αγαπημένη σου κατηγορία μυθιστορημάτων –ως συγγραφέας– και ποια δεν θα τολμούσες να αγγίξεις με την πένα σου;
Π.Π.: Λατρεύω τα αισθηματικά, κοινωνικά, δραματικά αν και διαβάζω ό,τι πέσει στα χέρια μου. Το ιστορικό δεν με εμπνέει καθόλου και τα θρίλερ ως ιδιοσυγκρασία δεν θα με κάλυπταν συναισθηματικά και δεν θα τα επέλεγα. Για να γράψω πρέπει να μου ταιριάζει, να με ελκύει η υπόθεση, να μπορώ να ερωτευτώ τους ήρωες μου, να συμπάσχω μαζί τους αλλιώς δεν μπορώ να αφοσιωθώ. Θρίλερ λοιπόν και ιστορικά δεν θα τα άγγιζα!
Και τώρα ένα ερώτημα που αγαπώ. Αν είχες ένα μαγικό ραβδάκι μέσα από το οποίο θα μπορούσες να δώσεις σάρκα και οστά σε έναν από τους ήρωές του βιβλίου σου «Έρωτας φωτιά» και να περάσεις ένα εικοσιτετράωρο μαζί του, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Π.Π.: Καλά... εδώ είναι φοβερά εύκολη η απάντηση. Ο Άδωνις! Στο βιβλίο μου «Έρωτας φωτιά» του έχω δώσει τα χαρακτηριστικά και τις αρετές που κάνουν τον τέλειο άνδρα και νομίζω πως κάθε γυναίκα, που λατρεύει τους έξυπνους, δυναμικούς, αρρενωπούς και ευαίσθητους άνδρες, θα ήθελε να είναι μαζί του. Όσο για εμένα, για να είμαι ειλικρινής, ομολογώ πως ένα εικοσιτετράωρο με έναν τόσο χαρισματικό άνθρωπο σίγουρα δεν μου φτάνει.
Πώς ήρθε η έμπνευση για αυτό σου το μυθιστόρημα και τι θα ήθελες να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντάς το;
Π.Π.: Σ' αυτό δυστυχώς δεν έχω απάντηση. Αν και έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, δεν γνωρίζω από πού έρχεται ξαφνικά μια σχεδόν ολοκληρωμένη υπόθεση στο μυαλό μου. Είναι σαν να ανάβει αυτόματα ένα εκθαμβωτικό φως που με οδηγεί δίχως εγώ να αντιλαμβάνομαι το πώς και το γιατί. Όταν γράφω για να βγάλω όλη αυτή τη φόρτιση, που υπάρχει μέσα μου, δεν σκέφτομαι τι θα ήθελα να αποκομίσει ο κάθε αναγνώστης. Άλλωστε τι εκφράζει τον καθένα και τι εισπράττει από τα βιβλία που διαβάζει είναι προσωπική υπόθεση. Εγώ απολαμβάνω να τους ακούω όταν μόνοι τους μου λένε τι τους άγγιξε και τι μήνυμα πήραν από αυτό γιατί έτσι με βοηθούν στο να δω την υπόθεση του βιβλίου μου μέσα από τη δική τους ματιά.
Τι σε έχει διδάξει η συγγραφή;
Π.Π.: Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα για να κάνω ένα σωστό απολογισμό. Θεωρώ πως χρειάζεται αρκετή εξάσκηση με συνεχή συγγραφή για να καταλήξω σε ένα καθαρό συμπέρασμα. Αυτό που μπορώ να πω για αρχή είναι πως μαθαίνω από τα λάθη μου στον τρόπο γραφής –και όχι έμπνευσης που εκεί δεν σηκώνει παρεμβάσεις γιατί είναι κατάθεση ψυχής. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ θα σας πω πως στο πρώτο μου βιβλίο έγραφα ό,τι σκεφτόμουν, ενώ στα υπόλοιπα έμαθα να μη διστάζω να κάνω αλλαγές, να διαγράφω και να αφαιρώ. Να περιορίζω τις πολλές λεπτομέρειες και να πηγαίνω κατευθείαν στην ουσία. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι πού χρειάζεται να βάζω όρια στη φαντασία μου. Ποια παράγραφος και ποιοι διάλογοι πρέπει να γίνουν πιο έντονοι για να αρέσουν περισσότερο στους αναγνώστες. Ή ποιους πρέπει να αφήσω σκοπίμως πιο ανάλαφρους για να είναι πιο συνταρακτική η ένταση αργότερα. Μικρολεπτομέρειες που είναι όμως σημαντικές.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο –είτε δικό σου είτε όχι– που σε έκανε να βλέπεις τη ζωή με άλλα μάτια; Και αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Π.Π.: Ναι, υπάρχει... το «Αμάρτημα» Το πέμπτο βιβλίο μου, που αν έχουμε υγεία ελπίζω να κυκλοφορήσει το 2024. Μια συνταρακτική υπόθεση δύο νέων ανθρώπων που αγαπιούνται παράφορα και ξαφνικά αποκαλύπτεται ένα τρομακτικό μυστικό που, σαν να έγινε σεισμός, ταρακουνάει συθέμελα τη ζωή τους. Η αδυσώπητη μοίρα τους τούς φέρνει αντιμέτωπους με εφιαλτικές ανατροπές, με επώδυνα, θανάσιμα γεγονότα και με αμέτρητα ηθικά, κοινωνικά διλήμματα που τους τραυματίζουν ανεπανόρθωτα. Νομίζω πως όποιος και αν ζούσε μια τόσο συγκλονιστική ιστορία –όπως την έζησα εγώ γράφοντας– θα έβλεπε τη ζωή με άλλα μάτια και ίσως έπαυε να είναι τόσο απόλυτος και αυστηρός κριτής.
Εσύ κατευθύνεις τους ήρωές σου ή αυτοί εσένα;
Π.Π.: Στα τρία πρώτα βιβλία μου, που ήδη κυκλοφορούν: «Όσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπε», «Το τίμημα μιας ερωτικής βραδιάς», «Έρωτας φωτιά» και το τέταρτο, το «Αγάπα με» που θα κυκλοφορήσει ελπίζω μέχρι τις αρχές φθινοπώρου, εγώ κατεύθυνα εξολοκλήρου τους ήρωες μου. Γνώριζα το τέλος από την αρχή και το έγραψα όπως ακριβώς το ήθελα. Το «Αμάρτημα» όμως που ήταν –όπως αποδεικνύει και ο τίτλος του– ως θέμα εξαιρετικά δύσκολο και βαρύ, το τέλος το έδωσε μόνο του. Όσο και αν το πάλεψα να το πάω εκεί που ήθελα από την αρχή ακολουθώντας τα συναισθήματά μου, δυστυχώς δεν μου το επέτρεψαν οι ήρωές μου. Πρώτη φορά μου συνέβηκε αυτό και ειλικρινά με δυσκόλεψε φοβερά γιατί ήταν εντελώς κόντρα η λογική μου με αυτό που λαχταρούσε η ψυχή μου.
Και τέλος, θα ήθελες να μας παραθέσεις το αγαπημένο σου απόσπασμα από το εν λόγω μυθιστόρημα;
Π.Π.: Πάρα πολύ ευχαρίστως αν και είναι δύσκολη η επιλογή γιατί είναι πολλά τα αγαπημένα αποσπάσματα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημά μου. Επιλέγω κάτι από τη φωτιά στο Μάτι Αττικής που δίνει μια εικόνα δίχως να μαρτυρά την υπόθεση.
Μέχρι εδώ έφτασαν οι θλιβερές σκέψεις της με την πρόχειρη ανασκόπηση της γνωριμίας τους. Σηκώθηκε κακόκεφα από τον πέτρινο θρόνο της, γνωρίζοντας πως ο Άδωνις την είχε εκθρονίσει από τη σκέψη και τον πόθο του. Δεν είχε κι άδικο! Δεν θα μπορούσε ποτέ εκείνη να γίνει τόσο απελευθερωμένη και να κοιμάται γυμνή μέσα στην αγκαλιά του. Και δεν είχε τίποτα να του δώσει, πέρα από τις φοβίες της. Δεν γνώριζε πώς να κάνει έρωτα, ούτε ευτυχισμένο έναν άνδρα. Τον καλύτερο άνδρα... Το Αστέρι, όπως τον αποκάλεσε ο Απέργης.Περπάτησε στην παραλία, παρακολουθώντας τον άγριο κυματισμό της θάλασσας. Συνήθως ήταν ήρεμη, ποτέ δεν την είχε δει σε αυτό το μέρος αγριεμένη. Κι ο αέρας είχε αλλάξει, φύσαγε πολύ. Το είχαν αναγγείλει από χθες πως μπορεί να έφτανε μέχρι και τα έντεκα μποφόρ. Έντονη μυρωδιά καμένου έφτασε στη μύτη της. Είχε ακούσει πως από το μεσημέρι καιγόταν η Κινέττα. Ήταν όμως αρκετά μακριά, για να φτάσει μέχρι εδώ η αιθαλομίχλη. Ποιος ξέρει πού αλλού να είχε πάρει φωτιά...Η ώρα ήταν έξι και δέκα. Άνοιξε το κινητό της και διάβασε έκτακτες ειδήσεις. Υπήρχε φωτιά στον Νέο Βουτζά!«Άντε πάλι, μια από τα ίδια», γκρίνιαξε.Σχεδόν κάθε χρόνο, στο ίδιο έργο θεατές. Πάντα όμως την έσβηναν εγκαίρως· το ίδιο θα γινόταν και τώρα. Σίγουρα θα την αναχαίτιζαν, δεν θα πέρναγε τη λεωφόρο Μαραθώνος. Ευτυχώς που τα παιδιά είχαν πάει εκδρομή, αλλιώς θα έπρεπε να ήταν σε επιφυλακή, γιατί το Μάτι ήταν σχετικά κοντά.Πήρε τηλέφωνο να μάθει πώς τα περνούσαν και οι δασκάλες την ενημέρωσαν πως ήταν κατενθουσιασμένα. Ζήτησε να μιλήσει με τη Μελίτα και της είπαν πως κάπου έπαιζε και θα την έπαιρναν τηλέφωνο μόλις την έβρισκαν.Άφησε πάλι τις σκέψεις της να ξεδιπλωθούν και τον γυμνό Άδωνι με πλήρη αταραξία να της λέει: «Όταν με αναζητάς, σε παρακαλώ να χτυπάς τις πόρτες πριν να ανοίξεις!». Της ζήτησε να χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαράς της! Ποιος; Αυτός που της είχε υποδείξει να επιστρέψει αμέσως εκεί!«Άνδρες... που για ένα πήδημα ισοπεδώνουν φιλίες και συναισθήματα. Άνδρες, βιαστές και προδότες!» παραμιλούσε, έξαλλη μαζί του.Χτύπησε το κινητό της. Απάντησε και άκουσε κλάματα και φωνές. Έκλαιγαν και φώναζαν ταυτόχρονα όλες μαζί οι δασκάλες των παιδιών. Δεν καταλάβαινε τι της έλεγαν και ούρλιαξε για να τις συνεφέρει και να κατορθώσει να συνεννοηθεί.«Πάψτε να μιλάτε όλες μαζί και πείτε μου τι συμβαίνει. Έπαθε κάτι η Μελίτα; Τι πάει να πει δεν είναι εκεί; Πού είναι; Τη χάσατε;»Κάτι της έλεγαν μπερδεμένα. Πως ένα αγοράκι τούς είπε πως δεν ήθελε να πάει εκδρομή και κρύφτηκε μαζί με τον Μαξ και την Ίρμα, για να μην την πάρουν. Τρελάθηκε με αυτό που άκουσε. Το παιδί είχε μείνει μόνο του με τα δυο σκυλιά στο Μάτι και κανείς δεν είχε αντιληφθεί την απουσία του.«Ποιος άλλος είναι μαζί της;» ρώτησε.«Κανείς!» της απάντησαν κλαίγοντας. Ως και οι φύλακες είχαν πάει στην παραθαλάσσια εκδρομή.Πάγωσε. Ένα δειλό κοριτσάκι που ντρεπόταν να μιλήσει ήταν μόνο του στο τεράστιο συγκρότημα και οι ηλίθιοι οι εκπαιδευτές της δεν το είχαν καταλάβει τόσες ώρες.«Πανάθεμά σας!» ούρλιαξε. «Πανάθεμά σας! Πηγαίνετε να ανάψετε κεριά στον άγιο και παρακαλέστε να τη βρω ζωντανή, όχι καμένη! Γιατί θα σας σκοτώσω έναν έναν!»Έκλεισε το τηλέφωνο πανικόβλητη. Γιατί είπα καμένη; Οι φωτιές είναι στον Νέο Βουτζά, δεν είναι στο Μάτι. Θεέ μου μεγαλοδύναμε, κάνε να μην πάνε οι φωτιές στο Μάτι!Έτρεξε με όση δύναμη είχε στο κοντινό συνεργείο, όπου βρισκόταν το παλιό φορτηγάκι της. Το είχαν ευτυχώς επιδιορθώσει και ήταν ακόμη μέρα, επτά παρά είκοσι. Άνοιξε το ραδιόφωνο να ακούσει ειδήσεις και πληροφορήθηκε πως η φωτιά είχε κατακάψει τον Νέο Βουτζά, είχε περάσει τη λεωφόρο Μαραθώνος και διέσχιζε την οδό Ισμήνης και Κυανής Ακτής στο Μάτι. Έπιασε γερά το τιμόνι στα χέρια της κι έφυγε σαν σίφουνας, παραμιλώντας.«Παναγία μου, βοήθα! Βοήθα τη Μελίτα κι όλο τον κόσμο που βρίσκεται εκεί!»Χωρίς να γνωρίζει τι την περίμενε, διατηρούσε ελαφρώς την ψυχραιμία της. Θα έβρισκε το παιδί σίγουρα κατατρομαγμένο, αλλά θα βρισκόταν στο σπίτι και θα ήταν καλά... Σε οκτώ λεπτά θα ήταν εκεί, θα το έπαιρνε στην αγκαλιά της και θα ξέχναγαν γρήγορα την τρομάρα τους. Το καλό ήταν πως γνώριζε παράκεντρους δρόμους και θα έφτανε στον προορισμό της, κι ας είχαν κλείσει την κεντρική λεωφόρο.Ο ορίζοντας μπροστά της σκοτείνιασε απότομα κι η μέρα έγινε νύχτα. Το θέαμα ήταν πια τρομακτικό. Πυκνοί καπνοί και πύρινες φλόγες ανέβαιναν μέχρι τον ουρανό και, όσο πλησίαζε, η μυρωδιά γινόταν αποπνικτική. Η ταχύτητα του αέρα, έλεγαν οι ειδήσεις, είχε περάσει τα εκατόν είκοσι χιλιόμετρα την ώρα και η φωτιά εξαπλωνόταν παντού στο άψε-σβήσε. Έκλεισε το παράθυρο που είχε αφήσει ανοιχτό, για να βγάζει το κεφάλι της έξω και να βλέπει καλύτερα, γιατί η κάπνα –σαν πυκνό πέπλο– κάποιες στιγμές τής έκοβε εντελώς την ανάσα. Άναψε τα φώτα ομίχλης, όπως είχαν κάνει κι άλλοι οδηγοί, και πήγαινε προσεκτικά.Ο δρόμος είχε τρομερή κίνηση. Βρέθηκε σε μποτιλιάρισμα, με επίμονα κορναρίσματα και φωνές να ακούγονται από παντού. Το ράδιο μετέδιδε συνεχώς τα νεότερα: στις επτά πάρα τέταρτο, η φωτιά που εξαπλώθηκε στο Κόκκινο Λιμανάκι κι έφτασε στη διασταύρωση με Ραφήνα (στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως), βρισκόταν πλέον στην ακτογραμμή στο Μάτι – και συγκεκριμένα στη λεωφόρο Ποσειδώνος.Η Άρτεμις πανικοβλήθηκε. Ήταν μόνο δυο τρία χιλιόμετρα μακριά, όταν ο παράδρομος έκλεισε και η τροχαία ζητούσε επιτακτικά να γυρίσουν όλοι πίσω, γιατί υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή τους. Συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και με τη δύναμη της απόγνωσης, για να μην το αφήσει μες στη μέση του δρόμου και κόψει την κυκλοφορία, έριξε το αμάξι της πάνω σε έναν συρμάτινο φράχτη και μπήκε σε ένα αγρόκτημα. Εκεί, το εγκατέλειψε και ξεκίνησε με τα πόδια, μέσα από χωράφια, να πάει στην κόλαση που αμυδρά διέκρινε μπροστά της, για να σώσει το παιδί.Ραδιόφωνο δεν είχε για να ακούσει ειδήσεις, το κινητό κάπου της έπεσε ή το ξέχασε στο αμάξι. Δεν θα γύριζε να το βρει για να μη χάσει χρόνο, κι ας μην μπορούσε να επικοινωνήσει με κανέναν, ενώ στους χωματόδρομους που διέσχιζε δεν υπήρχε ψυχή. Βάδιζε στα τυφλά, ακολουθώντας τις φλόγες που διέκρινε στο βάθος να σκεπάζουν τον ουρανό, μαζί με την κάπνα που είχε εξαπλωθεί σαν τεράστια μαύρα σύννεφα και την έπνιγε, προκαλώντας της οξύτατο βήχα. Έμπλεξε σε δρόμους που δεν γνώριζε, που δεν είχε ορατότητα να δει, και στρεφόταν γύρω γύρω, δίχως να φτάνει στον προορισμό της. Οι δείκτες του ρολογιού της, που φωσφόριζαν, έδειχναν εννέα και κάτι. Ήταν πλέον σίγουρη πως είχε χαθεί.Έκανε μια νέα προσπάθεια αλλάζοντας διαδρομή και λίγο πιο κάτω είχε την εντύπωση πως βρισκόταν στη σωστή κατεύθυνση, γιατί η θερμοκρασία ήταν τρομακτικά υψηλή και η ανάσα της δυσκολευόταν ανυπόφορα.Κάτι της τράβηξε την προσοχή –μία κίνηση μέσα στην κάπνα– και η καρδιά της χτύπησε τρελά. Είδε θαμπά δυο νεαρούς από την αντίθετη πλευρά να τρέχουν προς το μέρος της, φωνάζοντάς της να φύγει.Η φωτιά που είχε περάσει από κει ανέβασε στα ύψη τη θερμοκρασία – μέχρι και αμάξια έλιωσαν. Το μέταλλο, της είπαν, έγινε πηκτός χυλός.«Φύγε!» της φώναξαν σπαρακτικά. «Θα καείς!»«Πρέπει να πάω να σώσω ένα παιδάκι...»«Ξέχνα το! Από δω και κάτω όλα είναι κάρβουνο!»Κάρβουνο; Το Μελιτάκι της κάρβουνο; Ο Μαξ κι η Ίρμα, τα πιστά φιλαράκια της, είχαν γίνει κάρβουνο; Πάγωσε. Η δύναμή της χανόταν. Στάθηκε τρελαμένη καταμεσής του δρόμου, έμπλεξε τα χέρια στα μαλλιά της και ούρλιαξε απεγνωσμένα: «Τι σου κάναμε, Θεέ μου; Τι σου κάναμε;».Οι νεαροί κατάλαβαν πως έπαθε σοκ. Γύρισαν πίσω και την τράβηξαν από τα χέρια, για να την πάρουν με το ζόρι μαζί τους. Αντιστάθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της, φωνάζοντας:«Πού βρισκόμαστε; Ποια οδός είναι εδώ;».«Στον κάτω κόσμο είμαστε κι εσύ αναζητάς οδούς;»«Αν καταφέρω να προσανατολιστώ, θα μπορέσω να βρω το σπίτι μου, να πάρω το παιδί μαζί μου».«Από του Χάρου τα δόντια καταφέραμε και ξεφύγαμε. Ένα δυο χιλιόμετρα πιο κάτω υπάρχουν παντού καμένες σάρκες και νεκροί! Ξέχνα το παιδί!»«Δεν μπορώ! Θεέ μου... δεν μπορώ... Φύγετε εσείς, να γλιτώσετε, μόνο βοηθήστε με να καταλάβω. Ποια περιοχή είναι εδώ; Πού βρίσκομαι;»«Με τα μυαλά που έχεις, είσαι στα χέρια του Θεού!»«Τότε... σίγουρα πάω καλά και θα τη βρω ζωντανή, με τη βοήθειά Του».«Και γιατί να βοηθήσει εσένα, όταν άφησε τόσους άλλους να ψηθούν ζωντανοί; Κι είσαι σίγουρη πως υπάρχει Θεός; Αν υπάρχει, πού είναι τώρα; Πού είναι το έλεός Του αυτή τη στιγμή, που κατακαίει τα πάντα σαν σκληρός τιμωρός; Μύρισε την ατμόσφαιρα γύρω σου και άσε το μυαλό σου ελεύθερο να δεχτεί την τρομακτική πραγματικότητα... την αλήθεια! Η δυνατή μυρωδιά που μας πνίγει είναι καμένη σάρκα. Ανθρώπινη σάρκα!»Έτρεμε σύγκορμη από τα φριχτά νέα, η καρδιά της σπάραζε και έκλαιγε γοερά. Την άφησαν από τα χέρια τους και τράβηξαν αντίθετα, ενώ εκείνη ηθελημένα πήγαινε να καεί ζωντανή.
Εδώ τελειώνοντας με το απόσπασμα που μου ζητήσατε θα ήθελα να σας πω ένα θερμό ευχαριστώ για το στοχευμένο ερωτηματολόγιο και την όμορφη και χαλαρή κουβεντούλα. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής σας και καλό καλοκαίρι.
Με εκτίμηση,
Πηνελόπη Πιατουλάκη
Πηνελόπη μου, σε ευχαριστώ πολύ τόσο για αυτό το «μαγικό» ταξίδι που μου προσέφερες μέσα από την Άρτεμη και τον Άδωνι, όσο και για αυτήν την απολαυστική συνέντευξη και όχι μόνο, καθώς είσαι ένας άνθρωπος που στηρίζει τους νέους συγγραφείς δίνοντας όλο του το είναι, τη μεράκι και την αγάπη του. Να είσαι πάντα καλά!
Το μυθιστόρημα της Πηνελόπης Πιατουλάκη Έρωτας φωτιά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Τίποτα δεν προμήνυε τις τεράστιες ανατροπές που θα έφερνε στην ήσυχη ζωή της Αρτέμιδος Αθηναΐδου, μια απλή επίσκεψή της μετά από πρόσκληση στο δικηγορικό γραφείο των Ν. & Α. Απέργη στην Αθήνα. Η επιτακτική ανάγκη της για χρήματα, ταυτόχρονα με την τεράστια, καταραμένη κληρονομιά, που απέκτησε αναπάντεχα από τον θανάσιμα διεστραμμένο εχθρό της, την έφερε μπροστά σε ηθικά διλήμματα.Να κάνει αποδοχή της κληρονομιάς δεχόμενη τον όρο που υπήρχε, για να σώσει τα οικοτροφεία της και τα ορφανά που προστάτευε; Να εξοφλήσει τα χρέη της περιουσίας της και να μη σχολάσει κανέναν από τους ανθρώπους που εργάζονταν στη δούλεψή της; Ή να ακολουθήσει την καρδιά της που της βροντοφώναζε ΟΧΙ;Η συμβουλή που της έδωσε ο δικηγόρος της, μήπως ήταν μια προσωρινή θεάρεστη λύση; Ή η αρχή που θα έφερνε στην επιφάνεια όλα όσα είχε σκεπάσει το πυκνό προστατευτικό πέπλο της λήθης, που μόνη της είχε φτιάξει για να καλύπτει τη φριχτή παιδική της ηλικία; Κι ο γοητευτικός Άδωνις Απέργης, θα γινόταν η σωτηρία της; Ή η οριστική καταστροφή της, με τη φωτιά που θα άναβε μέσα της η παρουσία του στη ζωή της;Συναισθήματα άγνωστα μέχρι εκείνη τη στιγμή... Αγάπη, Πάθος και ζήλια, τάραξαν τις αισθήσεις της. Κι ένας έρωτας αυστηρά απαγορευμένος για εκείνους! Ένας έρωτας καταστροφικός! Ένας έρωτας φωτιά... που δεν έκαιγε μόνο το κορμί, έκαιγε συθέμελα την ψυχή της, την παρέσυρε ολοκληρωτικά στη δίνη του...
Η Πηνελόπη Πιατουλάκη έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε μια μικρή συνοικία του Πειραιά. Από πολύ μικρή της άρεσε να ξεφεύγει με την ονειροπόληση γράφοντας ποιήματα, τραγούδια και διηγήματα. Έχει εργαστεί πολύ στη ζωή της και επί μια εικοσαετία διατηρούσε κατάστημα. Είναι παντρεμένη, έχει μία κόρη, που ζει στο εξωτερικό, και τα τελευταία χρόνια έχει αποτραβηχτεί προσωρινά στο εξοχικό της, στον Κόρφο Κορινθίας, όπου ζει ήρεμα και περνάει τις ώρες της γράφοντας. Παράλληλα ασχολείται ως διαχειρίστρια με τη βιβλιοφιλική ομάδα της Βιβλία αγάπης Νέκταρ ζωής. Είναι δωρήτρια και ένθερμη υποστηρίκτρια της δωρεάς οργάνων. Μαχήτρια ζωής, άτομο εξωστρεφές, κοινωνικό, δοτικό και φανατική φιλόζωος. Έργα της: Έχει γράψει τρία κοινωνικά αισθηματικά βιβλία που κυκλοφορούν σε Ελλάδα και Κύπρο. «Όσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπε», «Το τίμημα μιας ερωτικής βραδιάς», που εκδόθηκαν ταυτόχρονα τον Απρίλη του 2020 από τις Συμπαντικές Διαδρομές και ο «Έρωτας φωτιά» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πηγή στο τέλος του Απρίλη του 2022 και βρίσκεται ήδη σε 2η έκδοση. Τον Οκτώβριο του 2022 συμμετείχε με τρία ποιήματά της στο συλλογικό Ανθολόγιο «Λογοτεχνικά μονοπάτια» των εκδόσεων Όστρια. Δεκέμβρης 2022 συμμετείχε με το διήγημα «Παραμονή Χριστουγέννων» στο συλλογικό «Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2023» (εκδόσεις Κέφαλος) και παράλληλα μελοποιήθηκε ένα τραγούδι της με τίτλο «Έρωτας φωτιά». Ένα νέο βιβλίο της, το «Αγάπα με», θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Πηγή. Ένα ακόμα μυθιστόρημά της περιμένει τη σειρά του να εκδοθεί, πρώτα ο Θεός, το 2024 ενώ γράφει δύο άλλα ταυτόχρονα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
