Όλγα Δημοσθένους Καλύβα
Εψές αργά το βραδινό-εχτές αργά το δείλι
δέντρα κλαδιά συνάχτηκαν απόφαση να δώσουν·
κι απόφαση να μη φτιαχτεί απ' το δικό τους ξύλο
του Θεανθρώπου ο Σταυρός επάρθη ομοφώνως.
Όλα τα δέντρα συμφωνούν, όλα το μαρτυρούνε
Όποιο δεντρί κι αν έπιαναν, εσχίζονταν τα κλώνια
κι όποιο κορμό κι αν άγγιζαν, έσπαγε το πελέκι.
Μόν' ένα δέντρο στέκεται παράμερα και λέγει:
«Ας είν' δικά μου τα κλαριά δικά μου και τα ξύλα
κι η βαριά η πελεκιά που το Σταυρό θα κάμνει».
Όλα τα δέντρα θύμωσαν και την οργή ξεσπάνε:
«Καταραμένη, λοιδοριά, σ' αυτό τον κόσμο να 'σαι·
να 'ναι τα φύλλα σου στριφτά, τα κλώνια ζαρωμένα,
ζώα να μη σε προτιμούν, φωτιά να μη σε καίει
κι η μυρωδιά σου πιο βαριά κι απ' του Χριστού τα Πάθη».
Μα Κείνος τη συγχώρεσε, Κείνος τη συγχωρνάει·
της δίνει φύλλα άπεφτα, την ευλογά με κλώνια,
μη μετανιώσει το δεντρί και στο χιονιά κρυώνει.
🍉
Copyright © Όλγα Δημοσθένους Καλύβα All rights reserved
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή σοφίας άμητος, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέφαλος (2023)
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα αγνώστου ιμπρεσιονιστή (λάδι)
