Για να αγγίξεις τον ουρανό, πρέπει πρώτα να αντέξεις τα σκοτάδια της Κόλασης
Πανέμορφο και άξιο μυθιστόρημα εποχής, που σε «αρπάζει» άμεσα προσφέροντας εμπειρία και συναισθηματισμό, είναι η Αλκήεσσα της Θάλειας Π. Αντωνιάδη, που κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική.
Αρχικά έχουμε δύο ιστορίες μέσα από τα μάτια δύο παιδιών. Δύο μικρών κοριτσιών που ιστορούν τη σύντομη ζωή τους με πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Ως εκ τούτου υπερισχύει μια απλότητα σε αυτά τα κεφάλαια και η αγνότητα των πρωταγωνιστριών. Διαδοχικά κι εναλλάξ, μας μιλούν για όσα πέρασαν στο ξεκίνημα της ζωής τους και πώς τα έφερε η μοίρα για αυτές τις δύο. Η όμορφη αφηγηματική γραμμή από την πένα της κυρίας Αντωνιάδη εξάπτει το ενδιαφέρον και προκαλεί για τη συνέχεια.
Αυτά στο πρώτο μέρος, καθώς από το δεύτερο ξεκινά το κυρίως μέρος, δηλαδή η αλληλεπίδραση των προσώπων και τότε, το μυθογράφημα, γίνεται ακόμα καλύτερο. Από εδώ και ως το τέλος, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα μια περιπέτεια ζωής με ιδιαίτερους χαρακτήρες, τραγικές στιγμές, έντονες εικόνες και πλούσια συναισθήματα ενώ, ως ιστορικό που είναι, το βιβλίο είναι πλημμυρισμένο από ιστορία, γνώσεις και πάμπολλες πληροφορίες.
Πού είχε αδειάσει η αγάπη; Πότε εξατμίστηκε;
Μεταφερόμαστε νοερά στο φθινόπωρο του 1147, όταν η Θήβα και η Κόρινθος δέχονται την εισβολή των Νορμανδών του Ρογήρου Β' της Σικελίας. Η ακμάζουσα μεταξοβιοτεχνία και οι εξειδικευμένοι εργάτες των περιοχών αυτών γίνονται μήλο της Έριδος για τον Ρογήρο που χρειάζεται όλη αυτή την τεχνογνωσία, εμπειρία και ποιότητα στα προϊόντα του μεταξιού. Δύο δεκατριάχρονα κορίτσια βρίσκονται ανάμεσα στους αιχμαλώτους. Επιβιβάζονται με τη βία στις γαλέρες του αρχιναυάρχου Αντιοχέα και αποτελούν –πια– κτήμα του ρήγα της Πανόρμου. Οι δυο τους, η Αλκήεσσα και η Αγαπία, θα συνδεθούν μοιραία καθώς το πεπρωμένο τους έχει αλλάξει άρδην.
Ο Δημιουργός αποκαλείται Δημιουργός σε σχέση με τις δημιουργίες του, έτσι ο αφέντης αποκαλείται αφέντης σε σχέση με τους υπηρέτες του.
Συμπερασματικά, τώρα που έχω ολοκληρώσει το ταξίδι των λέξεων, γνωρίζω πως αυτή η συγγραφέας ξέρει να λέει ιστορίες, μα περισσότερο ξέρει να τις σκαρώνει, να δημιουργεί πλοκή. Με άλλα λόγια, συναντάμε ένα σύνολο ικανοτήτων που δομούν μια αξιολογότατη μυθοπλασία εποχής με ιστορικό υπόβαθρο και έντονο κοινωνικό δράμα.
Οι εικόνες γίνονται όλο και σκληρότερες, ο ανθρώπινος πόνος, ο οδυρμός, μεγαλώνει όπως και η φρίκη που εισπράττει ο φιλαναγνώστης. Παράλληλα, οι υπουλίες, τα μυστικά σχέδια, οι δολοπλοκίες και οι κρυφές σκέψεις τονίζουν υπέροχα την υπόθεση. Υπάρχει βία, όπως θα περίμενε κανείς –σε άλλη περίπτωση θα είχαμε ένα γλυκανάλατο ρομάντζο– και σπλάτερ σκηνές –μάλιστα πολύ στα σημεία– και δύο τραγικές ηρωίδες που θ' αφήσουν παλλόμενο απόσταγμα μέσα σου· ειδικά η Αλκήεσσα, που σίγουρα θα θυμάσαι για καιρό, σημάδι πως το «άγγιγμα» ήταν διαπεραστικό και σε έχει κερδίσει.
Διαβάστε το! Είναι γοητευτικότατο, περιπετειώδες, έχει έρωτα, ίντριγκα, ιστορία... έχει τα πάντα!