Γιώτα Καλαμαρά. Μία συγγραφέας που μέχρι πρότινος δεν είχε τύχει να ακούσω το όνομά της και που, όπως βλέπω στο βιογραφικό της, το πρώτο της προσωπικό έργο είναι το βιβλίο που «έπεσε» στα χέρια μου, καθηλώνοντάς με. Η Γιώτα Καλαμαρά με «τράβηξε από τα μαλλιά» και με έκανε να ξενυχτήσω, αφού προτίμησα να κάνω μια βουτιά στις σελίδες της νουβέλας της αντί να παρακολουθήσω κάποια ταινία ή να πέσω νωρίς για ύπνο. Και καλά έκανα. Το ξενύχτι μου «μαζί της» ήταν ένα από τα πιο απολαυστικά!
Η συγγραφέας μάς συστήνει αυθεντικούς χαρακτήρες που ξεδιπλώνονται σιγά σιγά μπροστά στα μάτια μας, μοιάζοντας να είναι αληθινοί άνθρωποι που στέκονται απέναντί μας και μας εκμυστηρεύονται ως και τις πιο μύχιες σκέψεις τους. Σε πολλά σημεία το καθρέφτισμά του ενός στον άλλον είναι τόσο έντονο που ξαφνιάζει. Πρόκειται για μια περιεκτική ιστορία που σε βυθίζει μέσα της και σου δημιουργεί κάθε λογής σενάρια. Είναι τόσο περιεκτική, που, άσχετα από τον λιγοστό αριθμό των λέξεών της, δεν της λείπει τίποτα συγκριτικά μ' ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα και που θα μπορούσε να βρίσκεται στη λίστα των best sellers παγκοσμίως, όπως και πολλές άλλες ιστορίες Ελλήνων συγγραφέων.
Ο πρωταγωνιστής Δημήτρης είναι ένας άνδρας τραυματισμένος· από πολλούς –αν όχι από όλους μας– χαρακτηρίζεται εύκολα ως μισογύνης. Ωστόσο, η πένα της Γιώτας με έκανε να τον συμπαθήσω. Αυτός ο χαρακτήρας με γέμισε με πλούσια και ανάμεικτα συναισθήματα: αγωνία, θυμό, συγκίνηση και πολλά πολλά ακόμα. Το μυστήριο, τα κοινωνικά στερεότυπα και προβλήματα –που ακόμη υφίστανται στη χώρα μας– και ο τρόμος (σε κάποια σημεία) καθηλώνουν, και η αναφορά στον φαύλο κύκλο στον οποίο μας παγιδεύουν οι γονείς μας εξαιτίας των πεποιθήσεων που άθελά τους μας δημιουργούν –για το «καλό» μας– μας δίνει άπειρη τροφή για σκέψη. Έχουμε άραγε το σθένος να αποφασίσουμε ποιες από αυτές θα κρατήσουμε και ποιες θα πετάξουμε στον κάδο των αχρήστων; Προσωπικά πιστεύω πως αυτό είναι μία από τις πιο δύσκολες διαδρομές που ως ενήλικες καλούμαστε να ακολουθήσουμε, διότι φοβόμαστε την αλλαγή, που θα μας βγάλει αυτόματα από της ζώνη της ασφάλειάς μας.
Τι ξεχωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία και τη λογική από την παράνοια; Πόσα γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας που ίσως να μην είναι καθαρά αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων και επιλογών; Και εντέλει, τι κοινό έχουν μία παρτίδα πόκερ με τη γλυκιά μέθη στην οποία μας τυλίγει το κρασί, ο έρωτας και το τσιγάρο; Τα δύο πρώτα ερωτήματα σας προσκαλώ να τα απαντήσετε μόνοι μας, το τελευταίο θα το απαντήσω ώστε να σας μεταφέρω μέσα από δύο μόνο φράσεις ό,τι αποκόμισα από την ανάγνωση αυτής της νουβέλας:
Είναι τόσο εθιστικά που σε οδηγούν είτε στην αναγέννηση είτε στην καταστροφή. Δεν παύουν όμως να είναι θεϊκά πλασμένα!
Αγαπημένη μου Γιώτα, χαίρομαι που σε γνωρίζω και σε καλωσορίζω στο Koukidaki.gr. Για αρχή, θα ήθελα να μας περιγράψεις με λίγα λόγια τον εαυτό σου και τη συγγραφική σου ταυτότητα.
Γιώτα Καλαμαρά: Καταρχάς, θέλω να σε ευχαριστήσω για τα υπέροχα λόγια και το θερμό σου καλωσόρισμα. Ο τρόπος που προσέγγισες το βιβλίο μου είναι άκρως τιμητικός και μου δίνεις απίστευτη χαρά που μοιράζεσαι με το αναγνωστικό κοινό και εμένα την άποψή σου.
Περιγράφοντας τον εαυτό μου θα έλεγα ότι στη ζωή μου είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων. Μου αρέσει να ασχολούμαι με δημιουργικά πράγματα, είτε αυτό είναι οι χειροτεχνίες, είτε η κηπουρική. Συνήθως θα με βρεις στο σπίτι με τα παιδιά, τον άντρα μου και τα σκυλιά μας.
Η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου κάπως ξαφνικά, όμως ρίζωσε. Με τραβά η συγγραφή ιστοριών που αφήνουν δυνατά συναισθήματα, τρόμο και φαντασία, ωστόσο έχω γράψει και παραμύθια και τελευταία φλερτάρω με την ιδέα να γράψω και ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Τι σε ενέπνευσε να γράψεις αυτή την ιστορία και τι θα ήθελες να αποκομίσει ο αναγνώστης από αυτήν;
Γ.Κ.: Η ιστορία αυτή γεννήθηκε στην προσπάθειά μου να γράψω για κάτι που θα μπορούσε να συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας και θα ταρακουνούσε τους αναγνώστες. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς στις μέρες μας εμφανίζεται εξαιρετικά συχνά. Σκοπός μου ήταν η αφύπνιση, κυρίως των γυναικών, και ένα ηχηρό μήνυμα. Ότι δεν αξίζει σε καμία τέτοια συμπεριφορά. Καμία ανοχή σε πράξεις βίας.
Ποια η γνώμη σου για τον πρωταγωνιστή;
Γ.Κ.: Ο πρωταγωνιστής μου είναι ένας άντρας που άγεται από τα πάθη του. Είναι ένας άντρας που έμαθε να συμπεριφέρεται σαν δυνάστης, που του δόθηκαν κατευθύνσεις τις οποίες ακολούθησε, που δεν κατάφερε να χαράξει ο ίδιος την πορεία του.
Ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι λόγοι που καθηλώνουν μία γυναίκα σε μία κακοποιητική σχέση;
Γ.Κ.: Δυστυχώς, ακόμα και στην εποχή μας οι γυναίκες εξακολουθούν να φοβούνται. Πολλές θεωρούν ότι φταίνε οι ίδιες που ο άντρας τους τις κακοποιεί και είναι κι εκείνες που παραμένουν στη σχέση εξαιτίας της κοινωνίας.
Τι χρώμα, άρωμα, γεύση, υφή και μουσική θα έδινες στην ιστορία σου;
Γ.Κ.: Υπέροχη και πρωτότυπη ερώτηση! Λοιπόν, για χρώμα θα έδινα σκούρο γκρι. Άρωμα καμένου λάστιχου. Γεύση πικραμύγδαλου. Υφή τραχιά και μουσική το ενορχηστρωμένο μεσαιωνικό ποίημα O Fortuna.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου απόσπασμα και γιατί;
Γ.Κ.: Αγαπώ πολύ το κεφάλαιο με το όνειρο του Δημήτρη. Πιστεύω ότι είναι μια έντονη και αλληγορική σκηνή που δημιουργεί πολλά συναισθήματα.
Ας μιλήσουμε τώρα καθαρά για τη συγγραφή αλλά και την ανάγνωση. Προτιμάς την πρωτοπρόσωπη ή την τριτοπρόσωπη αφήγηση;
Γ.Κ.: Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση. Γράφω και με τους δυο τρόπους ανάλογα την ιστορία μου. Στο συγκεκριμένο βιβλίο που διάβασες έχω χρησιμοποιήσει αφηγητή παντογνώστη γιατί ήθελα ο αναγνώστης να ξέρει τα πάντα στην ιστορία.
Εσύ καθοδηγείς τους ήρωές σου ή αυτοί εσένα;
Γ.Κ.: Πάντα έχω στο μυαλό μου τι θα γίνει με τους ήρωές μου. Συνήθως δεν ξεφεύγουν από την πορεία που τους χαράζω, χωρίς όμως αυτό να είναι στάνταρ. Καμιά φορά, παραστρατούν...
Πού και ποιες ώρες σου αρέσει να γράφεις;
Γ.Κ.: Συνήθως γράφω στο γραφείο μου αλλά έχει τύχει να γράψω και στο κρεβάτι. Γράφω όταν βρίσκω χρόνο. Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά απαιτητική οπότε δεν έχω συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Τι είναι για εσένα η συγγραφή;
Γ.Κ.: Είναι ο τρόπος μου να ξεφεύγω από την πραγματικότητα και να εκφράζομαι ελεύθερα.
Ποιος-α είναι ο αγαπημένος-η σου συγγραφέας;
Γ.Κ.: Ο Πέτρος Μάρκαρης. Έχω όλα του τα βιβλία και δεν με απογοητεύει ποτέ.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασες;
Γ.Κ.: Ο γέρος και η θάλασσα του Χεμινγουέι.
Και τέλος, ποιοι είναι οι επόμενοι συγγραφικοί σου στόχοι;
Γ.Κ.: Ολοκληρώνω ένα δυστοπικό μυθιστόρημα και έχω στα άμεσα σχέδιά μου τη συγγραφή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την όμορφη συνέντευξη!
Ελένη μου, σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες και την υπέροχη συνέντευξη. Εύχομαι να είσαι πάντα δημιουργική και πολλές επιτυχίες στην πορεία σου.
Η νουβέλα της Γιώτας Καλαμαρά, Τα βλέπω, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Χαρτοπαιξία, βιαιότητα, αλκοολισμόςΟ Δημήτρης είναι ένας άνδρας εθισμένος σε καταστροφικά πάθη. Στο δρόμο του βρίσκεται ο Νίκος, στο πρόσωπο του οποίου διακρίνει τον νεότερο εαυτό του. Ένας περίεργος δεσμός πλέκεται μεταξύ τους καθώς τα πάθη ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο.Ένα τουρνουά πόκερ, ένα πτώμα με θρυμματισμένο κεφάλι και ένοχα μυστικά απειλούν να αποκαλυφθούν, υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας σκιάς.
H Γιώτα Καλαμαρά γεννήθηκε στην Ηλεία όπου και διαμένει με το σύζυγο και τα δίδυμα αγόρια τους. Εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αστυνομικής λογοτεχνίας και λογοτεχνίας του φανταστικού, αρθρογραφεί στην εφημερίδα Η αλήθεια της Καρδίτσας και έχει συμμετάσχει με διηγήματά της σε ανθολογίες διαφόρων εκδόσεων. Το 2020 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Τα βλέπω, ενώ από τις εκδόσεις Υδροπλάνο κυκλοφορεί το εκπαιδευτικό παραμύθι Σχολικοί τροχονόμοι: Στο σχολείο με ασφάλεια (Δεκέμβριος 2021) σε συνεργασία με τη συγγραφέα Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη. Από τον Ιούνιο 2022 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων τρόμου Κακοί οιωνοί από τις εκδόσεις Bookstagram Editions, το οποίο συνέγραψε με την ομότεχνη αδερφή της Καλαμαρά Γεωργία. Τα σχολικά έτη 2020-2022 έγραψε τέσσερα παραμύθια για τους μαθητές του 2ου Νηπιαγωγείου Ανδραβίδας, τα οποία έχουν δημοσιευτεί στο επίσημο blog του σχολείου.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
