Γιάννη Σμίχελη
Πάντα με ζόριζες ρε φίλε
Ήσουν μιας πάστας ο ανθός
Όλο αγκάθια και ρετσίνι
Και σαν άνοιγαν τα πέταλά σου
Γλέντια χορός κι επαναστάσεις
Έπαιρνες φόρα κι όποιος τις φάει
Μα και με το μυρμήγκι ήσουν
Κι όταν μιλούσες για τους συντρόφους
Μες στα λευκά κελιά οι μύστες
Των πιο πολύχρωμων φευγιών
Γινόσουνα ο ποταμός και η δίνη
Την αδικία να τινάξεις
Διανοητής των αγριμιών
Και να σκαλίζεις την ψυχή σου
Πάνω στην πέτρα με ορμή
Την μία κοιμόσουν στα παγκάκια
Κάνοντας φίλους τ' αστέρια
Την άλλη έπινες τις φλόγες
Καραβανιών και πειρατών
Κάποτε φόρεσες κουστούμι
Για τον πιο ιερό σκοπό
Και κει που είπες να αράξεις
Φτερά σου βγάλαν οι παντόφλες
Και ανυψώθηκες στο φως
🍉
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Eugene Spiro (Still life with flowers)
Το κείμενο αποτελεί μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Σμίχελη, Διακρίσεις, που δημοσιεύεται στο koukidaki.gr τμηματικά, κάθε Δευτέρα, το καλοκαίρι του 2023