Γιάννη Σμίχελη
Με γέννησες για να φεύγω,
Μία τρικυμία
Στα λόγια του ύμνου σου,
Ελευθερία η αλήθεια σου
Με σπασμένη πυξίδα,
Στα τυφλά η καρδιά ζητά
Και η αυταπάτη είναι ο τρόπος
Σου
Μία οπτασία σε υγρή ατμόσφαιρα
Όξινης βροχής
Διαστρεβλωμένη αξία.
Πού να πατήσω;
Σε ποιον θεό να δωθώ
για να σε σβήσω,
Ακόμη και της ανάσας ο ρυθμός
Γεμάτος αόρατους βρόχους
Διάτρητων δοξασιών
Που δεν λέει να λύσω.
Σε βρίσκω
Στους βούρκους που κολυμπώ
Μία σανίδα γράφει τ' όνομα σου
Μα δεν φτάνει να σε θυμάμαι
Για να με ζήσω.
Σ' ανακαλύπτω κρυμμένη
Στα λόγια των άλλων,
Ως υπόνοια, παραφθορά
Και παράλογο,
Στο τρίγωνο των βερμούδων
Χορεύεις πεντοζάλη
Μπάλο, πυρρίχιο, τζάμικο,
Τσα-τσά, ζεϊμπέκικο και
Γίνεσαι ροκ, τζαζ και χανούμα
Με τσιφτετέλια στα τραπέζια
Το εκτόπισμά σου σκορπάς
Κάνοντας τρελό χαμό
Και μετά σωριάζεσαι στο πάτωμα
Για της μαυρίλας τον θεατρινισμό.
Κλαυσίγελος και χαρμολύπη
Είναι ό,τι σου 'χει απομείνει
Για να λες πως κάνεις κάτι
Στου αλλήθωρου το μάτι
🍉
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Piero Marrusig (1906)
Το κείμενο αποτελεί μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Σμίχελη, Διακρίσεις, που δημοσιεύεται στο koukidaki.gr τμηματικά, κάθε Δευτέρα, το καλοκαίρι του 2023
