Πολλοί γονείς, άνθρωποι ή καλύτερα η ίδια η κοινωνία μας είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε παραδοσιακά να ξεχωρίζει αντικείμενα, παιχνίδια, δραστηριότητες ακόμη και επαγγέλματα τα οποία είναι επιτρεπτά για ένα κορίτσι ή για ένα αγόρι.
Ποιος είναι ο κανόνας;
Γιατί κάτι με το οποίο καταπιάνονταν σχεδόν πάντα τα αγόρια, να μην είναι προσιτό στα κορίτσια και το αντίστροφο;
Ποιος ορίζει με τι παιχνίδια θα παίξει ένα παιδί;
Γιατί υπάρχουν «απαγορευτικά»;
Αν με ρωτάτε, θα έλεγα ότι η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις έχει να κάνει με τις παρωχημένες αντιλήψεις που τυγχάνουν να είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας.
Όμως, όλο αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ορθό. Κάθε άλλο. Σωστό είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, χαρούμενους, δημιουργικούς και μας ικανοποιεί. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον φίλο της σημερινής ιστορίας μας, τον Λαυρέντη.
Ο Λαυρέντης λοιπόν, παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας του, νιώθει ευτυχισμένος όταν παίζει τόσο με κούκλες και κουζινικά όσο και με αυτοκινητάκια. Και ενόσω οι γονείς του προσπαθούν να τον αποτρέψουν να παίζει με «κοριτσίστικα» παιχνίδια, εκείνος με κάθε ευκαιρία επιδιώκει να είναι χαρούμενος, κάτι που αρμόζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ευτυχώς, οι γονείς του Λαυρέντη, που θα πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση, είναι άνθρωποι προοδευτικοί, που επιθυμούν διακαώς να έχουν με το παιδί τους μια υγιή και ειλικρινή σχέση, και του δίνουν την ευκαιρία να παίξει με όποιο παιχνίδι θέλει, με όποιο παιχνίδι τον ευχαριστεί.
Έτσι ο Λαυρέντης μεγαλώνοντας γνωρίζει να μαγειρεύει, να φροντίζει τα παιδιά και τη γυναίκα του και να είναι ψυχικά υγιής και ισορροπημένος.
Τι είναι αυτό που θέλουμε οι γονείς από τα παιδιά μας;Υγεία, ευτυχία και χαρά!
Ας αφήσουμε κατά μέρους τις κοινωνικές παθογένειες και τα παρωχημένα κατάλοιπα, ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας χτίζοντας μια σχέση εμπιστοσύνης, φροντίζοντας τον χαρακτήρα τους για να ανταπεξέλθουν μεγαλώνοντας και να είναι άξιοι, δημιουργικοί, χρήσιμοι και ψυχικά υγιείς, χωρίς καταπιεσμένες σκέψεις και επιθυμίες.
Πραγματικά είναι ένα παραμύθι αξιόλογο, ένα παραμύθι διδακτικού χαρακτήρα, ένα παραμύθι απενοχοποιημένο, ένα παραμύθι στα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας, ένα παραμύθι που προσεγγίζει γονείς και παιδιά που επιδιώκουν την ευτυχία, ένα παραμύθι που καυτηριάζει τα «πρέπει» και επιδοκιμάζει την ελευθερία και την εμπιστοσύνη.
Ο Στάθης Ξαφάκος γεννήθηκε το 1980 και κατάγεται από την Πετραία Σκύδρας του νομού Πέλλας. Αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο Σκύδρας και σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος και υποψήφιος διδάκτορας στην Οργάνωση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια, όπως ακόμη έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά σχετικά με τη σχολική ηγεσία, το σχολείο ως οργανισμός που μαθαίνει και το καινοτομικό σχολικό κλίμα. Εργάζεται ως δάσκαλος από το 2006. Ζει με τη σύζυγό του Μαρία και τον γιο τους Γιώργο στα Γιαννιτσά.
Επιμέλεια: Δρ Κωνσταντίνα Βαδάση
Εικονογράφηση: Σοφία Παπανικολάου
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
